پیدایش 13 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

اَبرام و لوط

¹ اَبرام با زن خود و تمام اموال خویش و لوط، از مصر به نِگِب آمدند.

² و اَبرام از احشام و نقره و طلا بسیار دولتمند بود.

³ پس، از نِگِب طی منازل کرده، به بیت‌ئیل آمد، به آنجایی که خیمه‌اش در ابتدا آنجا بود، در میان بیت‌ئیل و عای،

⁴ به مکان آن قربانگاهی که اول بنا نهاده بود. در آنجا اَبرام نام خداوند را خواند.

⁵ لوط را نیز که همراه اَبرام بود، گله و رمه و خیمه‌ها بود.

⁶ و زمین گنجایش ایشان را نداشت که در یکجا ساکن شوند، زیرا که اندوخته‌های ایشان بسیار بود و نتوانستند در یک جا سکونت کنند.

⁷ و در میان شبانان احشام اَبرام و شبانان احشام لوط نزاع افتاد. و در آن هنگام کنعانیان و فِرِزّیان ساکن زمین بودند.

⁸ پس اَبرام به لوط گفت: «در میان من و تو، و در میان شبانان من و شبانان تو نزاعی نباشد، زیرا که ما برادریم.

⁹ مگر تمام سرزمین پیش روی تو نیست؟ تمنا اینکه از من جدا شوی. اگر به ‌جانب چپ روی، من به سوی راست خواهم رفت و اگر به طرف راست روی، من به ‌جانب چپ خواهم رفت.»

¹⁰ آنگاه لوط چشمان خود را برافراشت، و تمام وادی اُردن را بدید که همه‌اش مانند باغ خداوند و سرزمین مصر، به طرف صوغَر، پر از آب بود، قبل از آنکه خداوند سُدوم و عَموره را نابود سازد.

¹¹ پس لوط تمام وادی اُردن را برای خود اختیار کرد و به طرف شرقی کوچ کرد و از یکدیگر جدا شدند.

¹² اَبرام در زمین کنعان ماند و لوط در شهرهای وادی ساکن شد و خیمه خود را تا سُدوم نقل کرد.

¹³ لیکن مردمان سُدوم بسیار شریر و به خداوند خطاکار بودند.

¹⁴ و بعد از جدا شدن لوط از وی، خداوند به اَبرام گفت: «اکنون تو چشمان خود را برافراز و از مکانی که در آن هستی، به سوی شمال و جنوب و مشرق و غرب نگاه کن،

¹⁵ زیرا تمام این زمین را که می‌بینی به تو و نسل تو تا به ابد خواهم بخشید.

¹⁶ و نسل تو را مانند غبار زمین گردانم. چنانکه اگر کسی غبار زمین را تواند شمرد، نسل تو نیز شمرده شود.

¹⁷ برخیز و در طول و عرض زمین گردش کن، زیرا که آن را به تو خواهم داد.»

¹⁸ و اَبرام خیمه خود را نقل کرده، روان شد و در بلوطستان ممری که در حِبرون است، ساکن گردید و در آنجا قربانگاهی برای خداوند بنا نهاد.