حزقیال 33 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

حِزقیال، دیده‌بان اسرائیل

¹ و کلام خداوند بر من نازل شده، گفت:

² «ای پسر انسان، پسران قوم خود را خطاب کرده، به ایشان بگو: اگر من شمشیری بر سرزمینی آورم و اهل آن سرزمین کسی را از میان خود گرفته، او را به جهت خود به دیده‌بانی تعیین کنند،

³ و او شمشیر را بیند که بر آن سرزمین می‌آید و شیپور را نواخته، به آن قوم هشدار دهد،

⁴ و اگر کسی صدای شیپور را شنیده، به آن هشدار توجه نکند، آنگاه شمشیر آمده، او را گرفتار خواهد ساخت و خونش بر گردنش خواهد بود.

⁵ چونکه صدای شیپور را شنید و به هشدار توجه نکرد، خون او بر خودش خواهد بود و اگر توجه می‌کرد، جان خود را می‌رهانید.

⁶ و اگر دیده‌بان شمشیر را بیند که می‌آید و شیپور را ننواخته، به قوم هشدار ندهد و شمشیر آمده، کسی را از میان ایشان گرفتار سازد، آن شخص در گناه خود گرفتار شده است، اما خون او را از دست دیده‌بان خواهم طلبید.

⁷ و من تو را‌، ای پسر انسان، برای خاندان اسرائیل به دیده‌بانی تعیین نموده‌ام تا کلام را از دهانم شنیده، ایشان را از جانب من هشدار دهی.

⁸ وقتی که من به مرد شریر گویم: ای مرد شریر، به یقین خواهی مرد! اگر تو سخن نگویی تا آن مرد شریر را در مورد راهش هشدار دهی، آنگاه آن مرد شریر در گناه خود خواهد مرد، اما خون او را از دست تو خواهم طلبید.

⁹ اما اگر تو آن مرد شریر را در مورد راهش هشدار دهی تا از آن بازگشت نماید و او از راه خود بازگشت نکند، آنگاه او در گناه خود خواهد مرد، اما تو جان خود را رهانیده‌ای.

¹⁰ پس تو، ‌ای پسر انسان، به خاندان اسرائیل بگو: شما می‌گویید: ”چونکه عصیان و گناهان ما بر گردن ما است و به خاطر آنها بی‌قوت شده‌ایم، پس چگونه زنده خواهیم ماند؟“

¹¹ «به ایشان بگو: خداوند یهوه می‌فرماید: به حیات خودم قسم، که من از مردن مرد شریر خوش نیستم، بلکه خوش هستم که شریر از راه خود بازگشت نموده، زنده ماند. ای خاندان اسرائیل، بازگشت نمایید! از راههای بد خویش بازگشت نمایید، زیرا چرا بمیرید؟

¹² و تو، ‌ای پسر انسان، به پسران قوم خود بگو: عدالت مرد عادل در روزی که مرتکب گناه شود، او را نخواهد رهانید. و شرارت مرد شریر در روزی که او از شرارت خود بازگشت نماید، باعث هلاکت وی نخواهد شد. و مرد عادل در روزی که گناه ورزد، به عدالت خود زنده نتواند ماند.

¹³ حینی که به مرد عادل گویم که به یقین زنده خواهی ماند، اگر او به عدالت خود اعتماد نموده، عصیان ورزد، آنگاه عدالتش هرگز به یاد آورده نخواهد شد، بلکه در عصیانی که ورزیده است، خواهد مرد.

¹⁴ و هنگامی که به مرد شریر گویم: به یقین خواهی مرد! اگر او از گناه خود بازگشت نموده، انصاف و عدالت به جا آورد،

¹⁵ و اگر آن مرد شریر گرو را پس دهد و آنچه دزدیده بود، رد نماید و در قوانین حیات گام برداشته، مرتکب بی‌انصافی نشود، او البته زنده خواهد ماند و نخواهد مرد.

¹⁶ تمام گناهی که ورزیده بود، به ضد او به یاد آورده نخواهد شد. چونکه انصاف و عدالت را به جا آورده است، به یقین زنده خواهد ماند.

¹⁷ اما پسران قوم تو می گویند که ”راه خداوند منصفانه نیست!“ حال آنکه راههای خود ایشان است که منصفانه نیست.

¹⁸ هنگامی که مرد عادل از عدالت خود برگشته، عصیان ورزد، به خاطر آن خواهد مرد.

¹⁹ و چون مرد شریر از شرارت خود بازگشت نموده، انصاف و عدالت را به جا آورد، به خاطر آن زنده خواهد ماند.

²⁰ اما شما می‌گویید که ”راه خداوند منصفانه نیست.“ ای خاندان اسرائیل، من بر هر یکی از شما مطابق راههایش داوری خواهم نمود!»

سبب ویرانی اورشلیم

²¹ و در روز پنجم ماه دهم از سال دوازدهم اسیری ما، واقع شد که کسی ‌که از اورشلیم فرار کرده بود، نزد من آمده، خبر داد که ”شهر تسخیر شده است.“

²² در وقت شام، قبل از رسیدن آن فراری، دست خداوند بر من آمده، دهان مرا گشود. پس چون او در وقت صبح نزد من رسید، دهانم گشوده شد و دیگر لال نبودم.

²³ و کلام خداوند بر من نازل شده، گفت:

²⁴ «ای پسر انسان، ساکنان این ویرانه‌های سرزمین اسرائیل می‌گویند: ”ابراهیم یک نفر بود زمانی که وارث این سرزمین شد. ما امروز بسیار هستیم و به یقین این سرزمین به ارث به ما داده شده است.“

²⁵ بنابراین به ایشان بگو، خداوند یهوه چنین می‌فرماید: گوشت را با خونش می‌خورید و چشمان خود را به سوی بتهای خویش برمی‌افرازید و خون می‌ریزید. پس آیا شما وارث سرزمین خواهید شد؟

²⁶ بر شمشیرهای خود تکیه می‌کنید و مرتکب کارهای زشت شده، هر کدام از شما زن همسایه خود را نجس می‌سازید. پس آیا وارث این سرزمین خواهید شد؟

²⁷ به اینطور به ایشان بگو که خداوند یهوه چنین می‌فرماید: به حیات خودم قسم، آنانی که در ویرانه‌ها هستند، به یقین به شمشیر خواهند افتاد. و آنانی که در صحرایند، برای خوراک به حیوانات خواهم داد. و آنانی که در قلعه‌ها و غارها هستند، از طاعون خواهند مرد.

²⁸ و این سرزمین را ویران و محل دهشت خواهم ساخت و غرور قوتش نابود خواهد شد. و کوه‌های اسرائیل به حدی ویران خواهد شد که دیگر کسی از آن گذر نکند.

²⁹ و چون این سرزمین را به خاطر همه کارهای زشتی که ایشان به عمل آورده‌اند، ویران و محل دهشت ساخته باشم، آنگاه خواهند دانست که من یهوه هستم.

³⁰ اما تو، ‌ای پسر انسان، پسران قومت به پهلوی دیوارها و نزد درهای خانه‌ها درباره تو سخن می‌گویند. و هر یک به دیگری و هر کس به برادرش خطاب کرده، می‌گوید: ”بیایید و بشنوید که چه کلام است که از جانب خداوند صادر می‌شود.“

³¹ و نزد تو می‌آیند به گونه‌ای که قوم من می آیند. و مانند قوم من، پیش تو نشسته، سخنان تو را می‌شنوند، اما آنها را به جا نمی‌آورند. زیرا که ایشان به دهان خود سخنان شیرین می‌گویند. لیکن دل ایشان در‌ پی منافع ناحقشان می‌رود.

³² و اینک تو برای ایشان مثل سرود شیرین مطرب خوشنوا و نیک‌نواز هستی. زیرا که سخنان تو را می‌شنوند، اما آنها را به جا نمی‌آورند.

³³ و چون این واقع می‌شود و به یقین واقع خواهد شد، آنگاه خواهند دانست که نبی‌ای در میان ایشان بوده است.»