حزقیال 24 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

مثل دیگ

¹ و در روز دهم ماه دهم از سال نهم کلام خداوند بر من نازل شده، گفت:

² «ای پسر انسان، اسم امروز را برای خود بنویس، اسم همین روز را، زیرا که در همین روز پادشاه بابل بر اورشلیم هجوم آورد.

³ و برای این خاندان عصیانگر مَثَلی آورده، به ایشان بگو: خداوند یهوه چنین می‌گوید: دیگ را بگذار. آن را بگذار و آب نیز در آن بریز.

⁴ قطعه‌هایش، یعنی هر قطعه نیکو و ران و دوش را در میانش جمع کن و از بهترین استخوانها آن را پر ساز.

⁵ و بهترین گوسفندان را بگیر و استخوانها را زیرش دسته کرده، آن را خوب بجوشان تا استخوانهایی که در درونش هست، پخته شود.

⁶ بنابراین خداوند یهوه چنین می‌گوید: وای بر آن شهر خونریز! وای بر آن دیگی که زنگش در میانش است و زنگش از میانش در نیامده است! آن را به قطعه‌هایش بیرون آور و قرعه بر آن انداخته نشود.

⁷ زیرا خونی که ریخت، در میانش می‌باشد. آن را بر صخره صاف ریخت و بر سرزمین نریخت تا از خاک پوشانیده شود.

⁸ من خون او را بر صخره صاف ریختم که پنهان نشود تا آنکه شدت خشم را برانگیخته، انتقام بکشم.

⁹ بنابراین خداوند یهوه چنین می‌گوید: وای بر آن شهر خونریز! من نیز توده هیزم را بزرگ خواهم ساخت.

¹⁰ هیزم زیاد بیاور و آتش بیفروز و گوشت را آماده ساز و ادویه‌جات در آن بریز و استخوانها سوخته بشود.

¹¹ پس آن را بر زغالهایش خالی بگذار تا داغ شده، مسش سوخته گردد و نجاستش در آن ذوب گردد و زنگش نابود گردد.

¹² او از مشقت‌ها خسته گردید، اما زنگ بسیارش از وی بیرون نیامد. پس زنگش به کام آتش فرو رود.

¹³ در ناپاکی‌های تو هرزگی است. چونکه تو را تطهیر نمودم. اما پاک نشدی. بنابراین تا غضب خود را بر تو به پایان نرسانم، دیگر از نجاست خود پاک نخواهی شد.

¹⁴ من که یهوه هستم، این را گفته‌ام و به وقوع خواهد پیوست و آن را به جا خواهم آورد. پس خداوند یهوه می‌گوید: دست نخواهم برداشت و شفقت نخواهم نمود و پشیمان نخواهم شد و مطابق رفتارت و مطابق اعمالت بر تو داوری خواهند کرد.»

مرگ زن حزقیال

¹⁵ و کلام خداوند بر من نازل شده، گفت:

¹⁶ «ای پسر انسان، اینک من آرزوی چشمانت را به ناگاه از تو خواهم گرفت. ماتم و گریه منما و اشک از چشمت جاری نشود.

¹⁷ آه بکش و خاموش شو و برای مرده ماتم مگیر. بلکه عمامه بر سرت بپیچ و کفش به پایت بکن و لبانت را مپوشان و از طعام مردگان مخور.»

¹⁸ پس بامدادان با قوم صحبت نمودم و وقت عصر زن من مرد و صبحگاهان چنانکه فرمان یافته بودم، عمل نمودم.

¹⁹ و قوم به من گفتند: «آیا ما را خبر نمی‌دهی که این کارهایی که می‌کنی، چه ارتباطی به ما دارد؟»

²⁰ ایشان را جواب دادم که «کلام خداوند بر من نازل شده، گفت:

²¹ ”به خاندان اسرائیل بگو: خداوند یهوه چنین می‌فرماید که اینک، من قُدس خود را که فخر جلال شما و آرزوی چشمان شما و لذت جانهای شما است، بی‌عصمت خواهم نمود. و پسران و دختران شما که ایشان را بر جای می‌گذارید، به شمشیر خواهند افتاد.

²² و به اینطور که من عمل نمودم، شما عمل خواهید نمود؛ لبانتان را نخواهید پوشانید و خوراک مردگان را نخواهید خورد.

²³ عمامه‌های شما بر سر، و کفشهای شما در پایهای شما بوده، ماتم و گریه نخواهید کرد. بلکه به خاطر گناهان خود خواهید پوسید و نزد یکدیگر ناله سر خواهید داد.

²⁴ و حزقیال برای شما نشانه‌ای خواهد بود؛ مطابق هر ‌آنچه او کرد، شما نیز خواهید کرد. و حینی که این واقع شود، خواهید دانست که من خداوند یهوه می‌باشم.“

²⁵ و اما تو، ‌ای پسر انسان، در روزی که من قوت و شادی فخر و آرزوی چشمان و اشتیاق جانهای ایشان، یعنی پسران و دختران ایشان را از ایشان گرفته باشم، آیا واقع نخواهد شد

²⁶ که در آن روز هر ‌که رهایی یابد، نزد تو آمده، این را به تو خبر دهد؟

²⁷ پس در آن روز دهانت برای آنانی که رهایی یافته‌اند، باز خواهد شد و صحبت کرده، دیگر لال نخواهی بود و برای ایشان نشانه‌ای خواهی بود و خواهند دانست که من یهوه می‌باشم.»