حزقیال 21 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

بابل، شمشیر داوری خدا

¹ و کلام خداوند بر من نازل شده، گفت:

² «ای پسر انسان، روی خود را به سوی اورشلیم بدار و به ضد مکانهای بلند مقدس صحبت نما. و به سرزمین اسرائیل نبوت کن.

³ و به سرزمین اسرائیل بگو: خداوند چنین می‌فرماید: اینک من به ضد تو هستم. و شمشیر خود را از غلافش کشیده، عادلان و شریران را از میان تو ریشه​کن خواهم ساخت.

⁴ و چونکه عادلان و شریران را از میان تو محو می‌سازم، از این رو شمشیر من بر تمامی بشر از جنوب تا شمال از غلافش بیرون خواهد آمد.

⁵ و تمامی بشر خواهند فهمید که من یهوه شمشیر خود را از غلافش بیرون کشیدم تا باز به آن برنگردد.

⁶ پس تو، ‌ای پسر انسان، ناله کن! با شکستگی کمر و مرارت سخت به نظر ایشان ناله بکش.

⁷ و اگر به تو گویند که ”چرا ناله می‌کنی؟“ بگو: ”به خاطر خبری که می‌آید. زیرا که همه دلها گداخته و تمامی دستها سست گردیده و همه جانها بی‌قوت و تمامی زانوها مثل آب بیتاب خواهد شد. خداوند یهوه می‌گوید: به یقین آن می‌آید و به وقوع خواهد پیوست.“»

⁸ و کلام خداوند بر من نازل شده، گفت:

⁹ ای پسر انسان نبوت کرده، بگو، خداوند چنین می‌فرماید: بگو که شمشیر، شمشیر تیز شده و نیز صیقلی گردیده است.

¹⁰ تیز شده است تا کشتار نماید و صیقل یافته گردیده تا همچون برق براق بدرخشد. پس آیا ما شادی نماییم؟ شمشیر عصای پسر من، همه درختان را خوار می‌شمارد.

¹¹ او آن را برای صیقل یافتن داد تا آن را به ‌دست گیرند. و این شمشیر تیز شده و صیقل یافته تا به ‌دست کشتار کننده داده شود.

¹² ‌ای پسر انسان، فریاد برآور و شیون نما، زیرا که این بر قوم من و بر تمامی سروران اسرائیل وارد می‌آید. ترسها به خاطر شمشیر بر قوم من آمده است. بنابراین بر ران خود بکوب.

¹³ زیرا که امتحان است. و چه خواهد بود اگر عصایی که دیگران را خوار می‌شمارد، دیگر نباشد. سخن خداوند یهوه این است:

¹⁴ و تو، ‌ای پسر انسان، نبوت کن و دستهای خود را به هم بکوب و شمشیر دوبار، بلکه سه بار فرود آید. این شمشیر کشته شدگان است. شمشیر آن کشتارگر بزرگ که ایشان را احاطه می‌کند.

¹⁵ شمشیر برنده‌ای به ضد همه دروازه‌های ایشان قرار دادم تا دلها گداخته شود و هلاکتها زیاده شود. آه، شمشیر براق گردیده و برای کشتار تیز شده است.

¹⁶ به ‌جانب راست به تیزی بِبُر. به ‌جانب چپ روی نما، به هر طرف که رخسارت متوجه می‌باشد.

¹⁷ و من نیز دستهای خود را به هم خواهم زد و شدت خشم خویش را ساکن خواهم گردانید. من یهوه هستم که سخن گفته‌ام.»

¹⁸ و کلام خداوند بر من نازل شده، گفت:

¹⁹ «و تو، ‌ای پسر انسان، دو راه به جهت خود تعیین نما تا شمشیر پادشاه بابل از آنها بیاید. هر دوی آنها از یک سرزمین بیرون می‌آید. و نشانی بر پا کن. آن را بر سر راه شهر بر پا نما.

²⁰ راهی تعیین نما تا شمشیر به رَبّه عَمّونیان و به یهودا، و به قلعه اورشلیم بیاید.

²¹ زیرا که پادشاه بابل بر شاهراه، به‌ سر دو راه ایستاده است تا فال گیرد. تیرها را به هم می‌زند، از ترافیم سؤال می‌کند و به جگر می‌نگرد.

²² به ‌دست راستش فال به جهت اورشلیم است تا منجنیقها بر پا کند و دهان را برای کشتار بگشاید و نعره جنگ را بلند نماید و منجنیقها بر دروازه‌ها بر پا کند و سنگرها بسازد و برجها بنا نماید.

²³ لیکن در نظر ایشان که قسم برای آنها خورده‌اند، فالی پوچ می‌نماید. اما او گناه ایشان را به یاد می‌آورد تا گرفتار شوند.

²⁴ بنابراین خداوند یهوه چنین می‌گوید: چونکه شما تقصیرهای خویش را آشکار ساخته و خطایای خود را در همه کارهای خویش نمایان کرده، عصیان خود را به یادها آوردید، پس چون به یاد آورده شدید، دستگیر خواهید شد.

²⁵ و تو، ‌ای رئیس شریر اسرائیل، که به زخم مرگبار مجروح شده‌ای و اجل تو در زمان مکافات آخر رسیده است،

²⁶ خداوند یهوه چنین می‌گوید: عمامه را دور کن و تاج را بردار. وضعیت چنین نخواهد ماند. آنچه را که پست است، برافراز و آنچه را که افراشته است، پست کن.

²⁷ و من آن را سرنگون، سرنگون، سرنگون خواهم ساخت. و دیگر نخواهد بود تا آن کس بیاید که حق او می‌باشد. و من آن را به وی عطا خواهم نمود.

²⁸ و تو، ‌ای پسر انسان، نبوت کرده، بگو: خداوند یهوه درباره عَمّونیان و اهانت ایشان چنین می‌فرماید: بگو که شمشیر، شمشیر برای کشتار کشیده شده است و به هدف صیقل یافته، تا به کام کشد و براق گردیده تا همچون برق آسمان بدرخشد.

²⁹ چونکه برای تو رویای پوچ دیده‌اند و برای تو فالگیری دروغ کرده‌اند تا تو را بر گردنهای کشته‌شدگان شریر بگذارند که اجل ایشان در زمان مکافات آخر رسیده است.

³⁰ بنابراین آن را به غلافش برگردان و بر تو در مکانی که آفریده شده‌ای و در سرزمینی که تولد یافته‌ای، داوری خواهم نمود.

³¹ و خشم خود را بر تو خواهم ریخت و آتش خشم خود را بر تو خواهم دمید. و تو را به ‌دست مردان وحشی که برای هلاک نمودن چالاک هستند، تسلیم خواهم نمود.

³² و تو برای آتش، هیزم خواهی شد و خونت در آن سرزمین خواهد ماند. و دیگر به یاد آورده نخواهی شد زیرا من که یهوه هستم، سخن گفته‌ام.»