خروج 9 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

بلای پنجم: بلا بر احشام

¹ و خداوند به موسی گفت: «نزد فرعون برو و به او بگو: ”يهوه خدای عبرانيان چنين می‌گويد: 'قوم مرا رها کن تا مرا عبادت کنند.

² زيرا اگر تو از رهايی دادن خودداری نمايی و ايشان را باز نگاه داری،

³ به یقین دست خداوند بر احشام تو که در صحرايند خواهد شد؛ بر اسبان و الاغان و شتران و گاوان و گوسفندان، يعنی وبايی بسيار سخت.

⁴ و خداوند در ميان احشام اسرائيليان و احشام مصريان فرقی خواهد گذاشت که از آنچه مال قوم اسرائیل است، چيزی نخواهد مرد.'“»

⁵ و خداوند وقتی معين نموده، گفت: «فردا خداوند اين کار را در اين سرزمين خواهد کرد.»

⁶ روز بعد خداوند اين کار را کرد و همه احشام مصريان مردند و از احشام قوم اسرائیل يکی هم نمُرد.

⁷ و فرعون فرستاد و اينک از احشام اسرائيليان يکی هم نمرده بود. اما دل فرعون سخت شده، قوم را رها نکرد.

بلای ششم: بلای دملها

⁸ و خداوند به موسی و هارون گفت: «از خاکستر کوره، مشتهای خود را پر کرده، برداريد و موسی آن را به حضور فرعون به سوی آسمان برافشاند.

⁹ و غبار خواهد شد بر تمامی سرزمين مصر و سوزشی که دملها بيرون آورد بر انسان و بر بهايم در تمامی سرزمين مصر خواهد شد.»

¹⁰ پس از خاکستر کوره گرفتند و به حضور فرعون ايستادند و موسی آن را به سوی آسمان پراکند. و سوزشی پديد شده، دملها بيرون آورد در انسان و در بهايم.

¹¹ جادوگران به خاطر آن سوزش به حضور موسی نتوانستند ايستاد، زيرا که سوزش بر جادوگران و بر همه مصريان بود.

¹² و خداوند دل فرعون را سخت ساخت که به ایشان گوش نگرفت، چنانکه خداوند به موسی گفته بود.

بلای هفتم: بلای تگرگ

¹³ و خداوند به موسی گفت: «بامدادان برخاسته، پيش روی فرعون بايست، و به او بگو: ”يهوه خدای عبرانيان چنين می‌گويد: 'قوم مرا رها کن تا مرا عبادت نمايند.

¹⁴ زيرا در اين دفعه تمامی بلايای خود را بر تو و بندگانت و قومت خواهم فرستاد، تا بدانی که در تمامی جهان مثل من نيست.

¹⁵ زيرا اگر تا کنون دست خود را دراز کرده و تو را و قومت را به طاعون مبتلا ساخته بودم، به یقین از زمين هلاک می‌شدي.

¹⁶ ولی برای همين تو را برپا داشته‌ام تا قدرت خود را به تو نشان دهم و نام من در تمامی جهان اعلام شود.

¹⁷ و آيا تا به حال خويشتن را بر قوم من برتر می‌سازی و ايشان را رهايی نمی‌دهي؟

¹⁸ به یقین فردا همین وقت، تگرگی بسيار سخت خواهم بارانيد، که مثل آن در مصر از روز بنيانش تا کنون نشده است.

¹⁹ پس الان بفرست و احشام خود و آنچه را در صحرا داری جمع کن، زيرا که بر هر انسان و چارپایانی که در صحرا يافته شوند و به خانه‌ها جمع نگردند، تگرگ فرود خواهد آمد و خواهند مرد.'“»

²⁰ پس هر کس از بندگان فرعون که از سخن خداوند ترسيد، نوکران و احشام خود را شتابزده به خانه‌ها بردند.

²¹ اما هر ‌که دل خود را به کلام خداوند متوجه نساخت، نوکران و احشام خود را در صحرا واگذاشت.

²² و خداوند به موسی گفت: «دست خود را به سوی آسمان دراز کن، تا در تمامی سرزمين مصر تگرگ بشود؛ بر انسان و بر چارپایان و بر همه گیاهان صحرا، در تمامی سرزمین مصر.»

²³ پس موسی عصای خود را به سوی آسمان دراز کرد، و خداوند رعد و تگرگ داد و آتش بر زمين فرود آمد. و خداوند تگرگ بر سرزمين مصر بارانيد.

²⁴ و تگرگ آمد و آتشی که در ميان تگرگ آميخته بود، و به شدت سخت بود، که مثل آن در تمامی سرزمين مصر از زمانی که ملتی شده بودند، نبود.

²⁵ و در تمامی سرزمين مصر، تگرگ آنچه را که در صحرا بود، از انسان و چارپایان زد. و تگرگ همه گیاهان صحرا را زد، و تمامی درختان صحرا را شکست.

²⁶ فقط در زمين جوشن، جايی که قوم اسرائیل بودند، تگرگ نبود.

²⁷ آنگاه فرعون فرستاده، موسی و هارون را خواند و به ایشان گفت: «در اين مرتبه گناه کرده‌ام، خداوند عادل است و من و قوم من گناهکاريم.

²⁸ نزد خداوند دعا کنيد، زيرا کافی است تا رعدهای خدا و تگرگ ديگر نشود، و شما را رها خواهم کرد و ديگر درنگ نخواهيد نمود.»

²⁹ موسی به او گفت: «چون از شهر بيرون روم، دستهای خود را نزد خداوند خواهم افراشت، تا رعدها متوقف شود و تگرگ ديگر نيايد، تا بدانی جهان از آن خداوند است.

³⁰ و اما تو و بندگانت، می‌دانم که هنوز از يهوه خدا نمی‌ترسید.»

³¹ و کتان و جو زده شد، زيرا که جو خوشه آورده بود، و کتان تخم داشته.

³² و اما گندم و خُلَر زده نشد، زيرا که جوانه نزده بود.

³³ موسی از حضور فرعون از شهر بيرون شده، دستهای خود را نزد خداوند برافراشت. رعدها و تگرگ متوقف شد و باران بر سرزمين نباريد.

³⁴ و چون فرعون ديد که باران و تگرگ و رعدها متوقف شد، باز گناه ورزيده، دل خود را سخت ساخت؛ هم او و هم بندگانش.

³⁵ پس دل فرعون سخت شده، قوم اسرائیل را رهايی نداد، چنانکه خداوند به ‌دست موسی گفته بود.