جامعه 6 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

¹ مصیبتی هست که زیر آفتاب دیدم و آن بر مردمان سنگین است:

² کسی ‌که خدا به او دولت و اموال و عزت دهد، به حدی که از هر‌ آنچه جانش آرزو کند، هیچ کم ندارد، اما خدا او را قوت نداده باشد که از آن بخورد، بلکه مرد غریبی از آن بخورد. این نیز پوچ است و مصیبت سخت.

³ اگر کسی صد پسر بیاورد و سالهای بسیار زندگانی نماید، به طوری که روزهای سالهایش بسیار باشد، اما جانش از نیکویی سیر نشود و برایش خاکسپاری شایسته‌ای برپا نکنند، می‌گویم که طفل سقط شده از او بهتر است!

⁴ زیرا که به پوچی می‌آید و به تاریکی می‌رود و نام او در ظلمت پوشیده می‌شود.

⁵ با اینکه آفتاب را ندید و ندانست، لیکن بیش از آن یک استراحت می‌پذیرد.

⁶ و اگر هزار سال بلکه دو چندان آن زنده بماند، هیچ نیکویی نمی‌بیند. آیا همه به یک جا نمی‌روند؟

⁷ تمامی مشقت انسان برای دهانش می‌باشد؛ و با این حال جان او سیر نمی‌شود.

⁸ زیرا که مرد حکیم را از احمق چه برتری است؟ و برای فقیری که می‌داند چه طور پیش زندگان رفتار نماید، چه فایده است؟

⁹ دیدن چشم از شهوت نفس بهتر است. این نیز پوچ است و در‌ پی باد دویدن.

¹⁰ هر چه بوده است، به اسم خود از زمان قدیم معروف شده است و دانسته شده است که او آدم است؛ و به آن کسی ‌که از او تواناتر است، نزاع نتواند نمود.

¹¹ هر چه سخن بیشتر، پوچی بیشتر. پس انسان را از آن چه سود است؟

¹² زیرا کیست که بداند چه چیز برای زندگانی انسان نیکو است، در مدت روزهای حیات باطل وی که آنها را مثل سایه صرف می‌نماید؟ و کیست که انسان را از آنچه بعد از او زیر آفتاب واقع خواهد شد، باخبر سازد؟