جامعه 5 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

ترس خدا

¹ چون به خانه خدا بروی، پای خود را نگاه دار. زیرا نزدیکی جُستن به جهت شنیدن، از تقدیم قربانی احمقان بهتر است، چونکه ایشان نمی‌دانند که کاری بد می‌کنند.

² با دهان خود عجله منما و دلت برای گفتن سخنی به حضور خدا نشتابد، زیرا خدا در آسمان است و تو بر زمین هستی. پس سخنانت اندک باشد.

³ زیرا خواب از زیادی مشقت پیدا می‌شود، و صدای احمق از زیادی سخنان.

⁴ چون برای خدا نذر نمایی، در وفای آن تأخیر منما، زیرا که او از احمقان خشنود نیست؛ پس به آنچه نذر کردی، وفا کن.

⁵ بهتر است که نذر ننمایی از اینکه نذر نموده، وفا نکنی.

⁶ مگذار که دهانت بدن تو را خطاکار سازد و در حضور پیام آور مگو که ”این نذر به سهو شده است.“ چرا خدا به خاطر سخن تو غضبناک شده، عمل دستهایت را باطل سازد؟

⁷ زیرا که این از زیادی خوابها و چیزهای پوچ و زیادی سخنان است؛ لیکن تو از خدا بترس.

پوچی ثروت

⁸ اگر ظلم را بر فقیران، و پایمال شدن انصاف و عدالت را در کشوری بینی، از این امر متعجب مباش، زیرا آنکه بالاتر از بالا است ملاحظه می‌کند و خدای متعال فوق ایشان است.

⁹ منفعت زمین برای همه است، حتی پادشاه نیز بر آن است که مزارع را کشت کند.

¹⁰ آنکه نقره را دوست دارد، از نقره سیر نمی‌شود، و هر ‌که توانگری را دوست دارد، از دخل خویش سیر نمی‌شود. این نیز پوچ است.

¹¹ چون نعمت زیاده شود، خورندگانش زیاد می شوند؛ و به جهت مالکش چه منفعت است غیر از آنکه آن را به چشم خود می‌بیند؟

¹² خواب عمله شیرین است، خواه کم خورد و خواه زیاد؛ اما سیری مرد ثروتمند او را نمی‌گذارد که بخوابد.

¹³ بلایی سخت بود که آن را زیر آفتاب دیدم؛ یعنی دولتی که صاحبش آن را برای ضرر خود نگاه داشته بود.

¹⁴ و آن دولت از بدِ حادثه برباد شد، آن سان که چون پسری آورد، چیزی در دست خود نداشت.

¹⁵ چنانکه از رحم مادرش بیرون آمد، همچنان برهنه به حالتی که آمد خواهد برگشت و از مشقت خود چیزی نخواهد یافت که به ‌دست خود ببرد.

¹⁶ و این نیز بلای سخت است که از هر جهت چنانکه آمد همچنین خواهد رفت؛ و او را چه منفعت خواهد بود از اینکه در‌ پی باد زحمت کشیده است؟

¹⁷ تمامی روزهای خود را در تاریکی خوراک می‌خورد، با سرخوردگی فراوان و بیماری و خشم.

¹⁸ اینک آنچه من دیدم که خوب و نیکو می‌باشد، این است که انسان در تمامی روزهای عمر خود که خدا آن را به او می‌بخشد بخورد و بنوشد و از تمامی مشقتی که زیر آفتاب می‌کشد لذت ببرد، زیرا که نصیبش همین است.

¹⁹ و نیز هر انسانی که خدا دولت و اموال به او ببخشد و او را قوت عطا فرماید که از آن بخورد و نصیب خود را برداشته، از محنت خود لذت برد، این بخشش خدا است.

²⁰ زیرا چنین کس چندان در اندیشۀ روزهای زندگی خود نخواهد بود، چراکه خدا او را با خوشیِ دل مشغول می‌دارد.