جامعه 1 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

همه ‌چیز پوچ است

¹ کلام ”معلم“ پسر داوود که در اورشلیم پادشاه بود:

² پوچی کامل! معلم می‌گوید، پوچی کامل! همه ‌چیز پوچ است.

³ انسان را از تمامی مشقتش که زیر آسمان می‌کشد چه منفعت است؟

⁴ یک نسل می‌روند و نسل دیگر می آیند اما زمین تا به ابد پایدار می‌ماند.

⁵ آفتاب طلوع می‌کند و آفتاب غروب می‌کند و به ‌جایی که از آن طلوع نمود، می‌شتابد.

⁶ باد به طرف جنوب می‌رود و به طرف شمال دور می‌زند؛ دورزنان، دورزنان می‌رود و به مدارهای خود، به جای نخست برمی‌گردد.

⁷ تمامی رودها به دریا جاری می‌شود، اما دریا پر نمی گردد؛ به مکانی که رودها از آن جاری شد، به همان جا باز برمی گردد.

⁸ همه‌ چیز ملال انگیز است، به آن سان انسان آن را بیان نتواند کرد. چشم از دیدن سیر نمی‌شود و گوش از شنیدن مملو نمی‌گردد.

⁹ آنچه بوده است، همان است که خواهد بود، و آنچه شده است، همان است که خواهد شد و زیر آفتاب هیچ‌ چیز تازه نیست.

¹⁰ آیا چیزی هست که درباره‌اش گفته شود: «ببین، این تازه است»؟ در دهرهایی که قبل از ما بود، آن چیز بوده است.

¹¹ اسمی از پیشینیان نیست، و از آیندگان نیز که خواهند آمد، نزد آنانی که بعد از ایشان خواهند آمد، اسمی نخواهد بود.

پوچی حکمت

¹² من که معلم هستم بر اسرائیل در اورشلیم پادشاه بودم،

¹³ و دل خود را بر آن نهادم که در هر چیزی که زیر آسمان کرده می‌شود، با حکمت تفتیش و تجسس نمایم. این مشقت، سخت است که خدا به آدمیان داده است که به آن زحمت بکشند.

¹⁴ من تمامی کارهایی را که زیر آسمان کرده می‌شود، دیدم که اینک همه آنها پوچ و در پی باد دویدن است.

¹⁵ کج را راست نتوان کرد، و آنچه را که نیست، نتوان شمرد.

¹⁶ در دل خود تفکر نموده، گفتم: «اینک من حکمت را به فراوانی اندوخته‌ام، بیشتر از همگانی که قبل از من بر اورشلیم بودند. و دل من حکمت و معرفت را بسیار دریافت نموده است.

¹⁷ پس دل خود را بر دانستن حکمت و دانستن حماقت و جهالت مشغول ساختم. اما دریافتم که این نیز در‌ پی باد دویدن است.

¹⁸ زیرا که در زیادی حکمت، زیادی غم است و هر ‌که علم را بیفزاید، غصه را می‌افزاید.