تثنیه 9 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

نه به سبب پارسایی

¹ ای اسرائيل، بشنو! تو امروز از اُردن عبور می‌کنی، تا داخل شده، قومهايی را که از تو عظيمتر و قويترند، و شهرهای بزرگ را که تا به فلک حصاردار است، به تصرف آوری،

² يعنی قوم عظيم و بلند قامت پسران عَناق را که می‌شناسی و شنيده‌ای که گفته‌اند: ”کيست که يارای مقاومت در برابر عَناقیان را داشته باشد؟“

³ پس امروز بدان که يهوه خدايت، اوست که پيش روی تو مثل آتش سوزاننده عبور می‌کند، و او ايشان را هلاک خواهد کرد و پيش روی تو ذليل خواهد ساخت. پس بر شماست که ايشان را بیرون رانید و بی‌درنگ هلاکشان کنید، چنانکه خداوند به تو گفته است.

⁴ پس چون يهوه خدايت، ايشان را از حضور تو بیرون کند، در دل خود فکر مکن و مگو که به خاطر عدالت من، خداوند مرا به اين سرزمين درآورد تا آن را به تصرف آورم، بلکه به خاطر شرارت اين قومها، خداوند ايشان را از حضور تو بیرون می‌راند.

⁵ نه به خاطر عدالت خود و نه به خاطر راستی دل خويش داخل زمين ايشان برای تصرفش می‌شوی، بلکه به خاطر شرارت اين قومها، يهوه خدايت، ايشان را از حضور تو بیرون می‌راند، و تا آنکه کلامی را که خداوند برای پدرانت، ابراهيم و اسحاق و يعقوب قسم خورده بود، استوار نمايد.

⁶ پس بدان که يهوه خدايت، اين سرزمين نيکو را به ‌سبب عدالت تو به تو نمی‌دهد تا آن را به تصرف آوری، زيرا که قومی گردنکش هستي.

⁷ پس به یاد آور و فراموش مکن که چگونه خشم يهوه خدای خود را در بيابان شعله‌ور ساختی. تو از روزی که از سرزمين مصر بيرون آمدی تا به اينجا رسيدی، پیوسته به خداوند عاصی می‌شديد.

⁸ در حوريب خشم خداوند را برانگیختید و خداوند بر شما غضبناک شد تا شما را هلاک نمايد.

⁹ هنگامی که من به کوه برآمدم تا لوحهای سنگی، يعنی لوحهای عهدی را که خداوند با شما بست، بگيرم، چهل روز و چهل شب در کوه ماندم؛ نه نان خوردم و نه آب نوشيدم.

¹⁰ و خداوند دو لوح سنگی نوشته شده به انگشت خدا را به من داد و بر آنها همه سخنانی بود که خداوند در کوه از ميان آتش در روز گردهمایی به شما گفت.

¹¹ و واقع شد بعد از پایان چهل روز و چهل شب که خداوند اين دو لوح سنگی يعنی لوحهای عهد را به من داد.

¹² سپس خداوند مرا گفت: ”برخاسته، از اينجا بی‌درنگ پایین برو، زيرا قوم تو که از مصر بيرون آوردی، فاسد شده‌اند و خیلی زود از طريقی که ايشان را امر فرمودم، منحرف شده، بتی ريخته شده برای خود ساخته‌اند.“

¹³ همچنین خداوند مرا خطاب کرده، گفت: ”اين قوم را ديدم و اينک قوم گردنکش هستند.

¹⁴ مرا واگذار تا ايشان را هلاک سازم و نام ايشان را از زير آسمان محو کنم و از تو قومی قويتر و بزرگتر از ايشان به وجود آورم.“

¹⁵ پس برگشته، از کوه فرود آمدم و کوه به آتش می‌سوخت و دو لوح عهد در دو دست من بود.

¹⁶ و نگاه کرده، ديدم که به يهوه خدای خود گناه ورزيده، گوساله‌ای ريخته شده برای خود ساخته‌اید و چه زود از طريقی که خداوند به شما امر فرموده بود، منحرف گشته‌اید.

¹⁷ پس دو لوح را گرفتم و آنها را از دو دست خود انداخته، در برابر دیدگان شما شکستم.

¹⁸ و مثل دفعه اول، چهل روز و چهل شب به حضور خداوند به روی در افتادم؛ نه نان خوردم و نه آب نوشيدم، به خاطر همه گناهان شما که کرده و کار ناشايسته که در نظر خداوند عمل نموده، خشم او را برانگیختید.

¹⁹ زيرا که از خشم و شدت غضب که خداوند بر شما نموده بود تا شما را هلاک سازد، می‌ترسيدم و خداوند آن مرتبه نيز درخواست مرا قبول فرمود.

²⁰ خداوند بر هارون بسيا غضبناک شده بود تا او را هلاک سازد. برای هارون نيز در آن وقت دعا کردم.

²¹ و اما گناه شما، يعنی گوساله‌ای را که ساخته بوديد، گرفتم و آن را به آتش سوزانيدم و آن را خرد کرده، نيکو ساييدم تا مثل غبار نرم شد و غبارش را به رودی که از کوه جاری بود، پاشيدم.

²² شما در تَبعيره و مَسّه و کِبروت‌هتاوه خشم خداوند را شعله‌ور ساختید.

²³ و وقتی که خداوند شما را از قادش بِرنيع فرستاده، گفت: ”برويد و در سرزمينی که به شما داده‌ام، تصرف نماييد.“ از سخن يهوه خدای خود عاصی شديد و به او ايمان نياورده، صدای او را نشنيديد.

²⁴ از روزی که من شما را شناخته‌ام، پیوسته به خداوند عصيان ورزيده‌ايد.

²⁵ پس به حضور خداوند به روی در افتادم در آن چهل روز و چهل شب که افتاده بودم، از اين جهت که خداوند گفته بود که شما را هلاک خواهد کرد.

²⁶ آ‌نگاه نزد خداوند خواهش نموده، گفتم: «ای خداوند يهوه، قوم خود و ميراث خود را که به عظمت خود فديه دادی و به ‌دست قوی از مصر بيرون آوردی، هلاک مساز.

²⁷ بندگان خود ابراهيم و اسحاق و يعقوب را به یاد آور و بر سخت‌دلی اين قوم و شرارت و گناه ايشان نظر منما.

²⁸ مبادا اهل سرزمينی که ما را از آن بيرون آوردی، بگويند'چونکه خداوند نتوانست ايشان را به سرزمينی که به ايشان وعده داده بود درآورد، و چونکه ايشان را دشمن می‌داشت، از اين جهت ايشان را بيرون آورد تا در بيابان هلاک سازد.'

²⁹ ليکن ايشان قوم تو و ميراث تو هستند که به قوت عظيم خود و به بازوی افراشته خويش بيرون آوردي.