اعمال رسولان 9 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

ایمان آوردن سولُس

¹ امّا سولُس هنوز تهدید و قتل بر شاگردان خداوند همی دمید و نزد کاهن اعظم آمد،

² و از او نامه‌ها خواست به سوی کنیسه‌هایی که در دمشق بود، تا اگر کسی را از اهل طریقت، خواه مرد و خواه زن، بیابد، ایشان را بند برنهاده، به اورشلیم بیاورد.

³ و در طول راه، چون نزدیک به دمشق رسید، ناگاه نوری از آسمان دور او درخشید

⁴ و او به زمین افتاده، صدایی شنید که به وی گفت: «ای شائول، شائول، برای چه بر من جفا می‌کنی؟»

⁵ گفت: «ای خداوند، تو کیستی؟» خداوند گفت: «من آن عیسی هستم که تو به او جفا می‌کنی.

⁶ لیکن برخاسته، به شهر برو که آنجا به تو گفته می‌شود چه باید کرد.»

⁷ امّا آنانی که همسفر او بودند، خاموش ایستادند، چونکه آن صدا را شنیدند، لیکن هیچ‌‌کس را ندیدند.

⁸ پس سولس از زمین برخاسته، چون چشمان خود را گشود، هیچ‌‌کس را ندید و دستش را گرفته، او را به دمشق بردند،

⁹ و سه روز نابینا بوده، چیزی نخورد و نیاشامید.

¹⁰ و در دمشق، شاگردی حَنانیا نام بود که خداوند در رویا به او گفت: «ای حنانیا!» عرض کرد: «ای خداوند، گوش به فرمانم!»

¹¹ خداوند وی را گفت: «برخیز و به کوچه‌ای که آن را راست می‌نامند، بشتاب و در خانهٔ یهودا، سولُس نام طَرسوسی را طلب کن، زیرا که اینک دعا می‌کند،

¹² و شخصی حَنانیا نام را در خواب دیده است که آمده، بر او دست گذارد تا بینا گردد.»

¹³ حنانیا جواب داد که «ای خداوند، دربارهٔ این شخص از بسیاری شنیده‌ام که به مقدّسین تو در اورشلیم چه مشقّتها رسانید،

¹⁴ و در اینجا نیز از سران کاهنان قدرت دارد که هر ‌که نام تو را بخواند، او را به زندان افکند.»

¹⁵ خداوند وی را گفت: «برو، زیرا که او ظرف برگزیدهٔ من است تا نام مرا پیش غیریهودیان و پادشاهان و قوم اسرائیل ببرد.

¹⁶ زیرا که من او را نشان خواهم داد که چقدر زحمات برای نام من باید بکشد.»

¹⁷ پس حَنانیا رفته، به آن خانه وارد شد و دستها بر وی گذارده، گفت: «ای برادر شائول، خداوند یعنی عیسی که در راهی که می‌آمدی بر تو ظاهر گشت، مرا فرستاد تا بینایی بیابی و از روح‌القدس پر شوی.»

¹⁸ همان لحظه از چشمان سولُس چیزی مثل فَلس افتاده، بینایی یافت و برخاسته، تعمید گرفت.

¹⁹ و غذا خورده، قوّت گرفت و روزی چند با شاگردان در دمشق توقف نمود.

²⁰ و بی هیچ درنگی در کنیسه‌ها به عیسی موعظه می‌نمود که او پسر خداست.

²¹ و آنانی که شنیدند، تعجّب نموده، گفتند: «مگر این، آن کسی نیست که خوانندگان این اسم را در اورشلیم پریشان می‌نمود و در اینجا تنها به این مقصد آمده است تا ایشان را بند نهاده، نزد سران کاهنان بَرَد؟»

²² امّا سولُس بیشتر به قوّت افزوده یهودیان ساکن دمشق را قانع می‌نمود و ثابت می​کرد که همین است مسیح.

²³ امّا بعد از گذشت روزهایی چند یهودیان شورا نمودند تا او را بکشند.

²⁴ ولی سولُس از شورای ایشان آگاه شد و شبانه‌روز به دروازه‌ها پاسبانی می‌نمودند تا او را بکشند.

²⁵ پس شاگردان او را در شب در زنبیلی گذارده، از دیوار شهر پایین فرستادند.

²⁶ و چون سولُس به اورشلیم رسید، خواست به شاگردان ملحق شود، لیکن همه از او بترسیدند، زیرا باور نکردند که از شاگردان است.

²⁷ امّا بَرنابا او را گرفته، به نزد رسولان برد و برای ایشان حکایت کرد که چگونه خداوند را در راه دیده و با او صحبت کرده و چطور در دمشق به نام عیسی به دلیری موعظه کرده است.

²⁸ و در اورشلیم با ایشان آمد و رفت می‌کرد و به نام خداوند عیسی به دلیری موعظه می‌نمود.

²⁹ و با هلینستیان گفتگو و مباحثه می‌کرد. امّا بر آن شدند که او را بکشند.

³⁰ چون برادران آگاه شدند، او را به قیصریه بردند و از آنجا به طَرسوس روانه نمودند.

³¹ آنگاه کلیسا در تمامی یهودیه و جلیل و سامِره آرامی یافتند و بنا می‌شدند و در ترس خداوند و به تسلّی روح‌القدس رفتار کرده، همی افزودند.

شفای اینیاس

³² امّا پطرس در همه نواحی گشته، نزد مقدسین ساکن لُدّه نیز آمد.

³³ و در آنجا شخصی اینیاس نام یافت که مدت هشت سال زمین‌گیر و افلیج بود.

³⁴ پطرس وی را گفت: «ای اینیاس، عیسی مسیح تو را شفا می دهد. برخیز و بستر خود را برچین!» که او در همان لحظه برخاست.

³⁵ و تمامی ساکنان لُدّه و شارون او را دیده، به سوی خداوند بازگشت کردند.

زنده شدن طابیتا

³⁶ و در یافا، شاگردی طابیتا نام بود که معنی آن 'غزال' است. وی از کارهای نیک و صدقاتی که می‌کرد، پر بود.

³⁷ از قضا در آن روزها او بیمار شده، بِمُرد و او را شسته داده، در بالاخانه‌ای گذاردند.

³⁸ و چونکه لُدّه نزدیک به یافا بود و شاگردان شنیدند که پطرس در آنجا است، دو نفر نزد او فرستاده، خواهش کردند که «در ‌آمدن نزد ما درنگ نکنی.»

³⁹ آنگاه پطرس برخاسته، با ایشان آمد و چون رسید او را به آن بالاخانه بردند و همهٔ بیوه‌زنان گریه‌کنان حاضر بودند و پیراهنها و لباسهایی که غزال وقتی که با ایشان بود دوخته بود، به وی نشان می‌دادند.

⁴⁰ امّا پطرس همه را بیرون کرده، زانو زد و دعا کرده، به سوی بدن توجّه کرد و گفت: «ای طابیتا، برخیز!» که در همان لحظه چشمان خود را باز کرد و پطرس را دیده، بنشست.

⁴¹ پس دست او را گرفته، برخیزانیدش و مقدّسان و بیوه‌زنان را خوانده، او را به ایشان زنده سپرد.

⁴² چون خبر این امر در تمامی یافا شهرت یافت، بسیاری به خداوند ایمان آوردند.

⁴³ و در یافا نزد دباغی شمعون نام روزی چند توقف نمود.