اعمال رسولان 16 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

تیموتائوس به پولُس و سیلاس ملحق می‌شود

¹ و به دِربِه و لِسترِه آمد که اینک شاگردی تیموتائوس نام آنجا بود، پسر زن یهودی با ایمان لیکن پدرش یونانی بود.

² که برادران در لِسترِه و ایقونیه بر او شهادت می‌دادند.

³ چون پولُس خواست او همراه وی بیاید، او را گرفته ختنه ساخت، به خاطر یهودیانی که در آن نواحی بودند، زیرا که همه پدرش را می‌شناختند که یونانی بود.

⁴ و در هر شهری که می‌گشتند، قانونها را که رسولان و کشیشان در اورشلیم حکم فرموده بودند، به ایشان می‌سپردند تا حفظ نمایند.

⁵ پس کلیساها در ایمان استوار می‌شدند و روز به روز در شماره افزوده می‌گشتند.

⁶ و چون از فریجیه و دیار غَلاطیه عبور کردند، روح‌القدس ایشان را از رسانیدن کلام به آسیا منع نمود.

⁷ پس به میسیا آمده، سعی نمودند که به بطینیا بروند، لیکن روح عیسی ایشان را اجازه نداد.

⁸ و از میسیا گذشته به تروآس رسیدند.

⁹ شبی پولُس را رویایی رخ نمود که شخصی از اهل مَقدونیه ایستاده بود، التماس نموده گفت: «به مَقدونیه آمده، ما را امداد فرما.»

¹⁰ چون این ‌رویا را دید، بی‌درنگ عازم سفر مَقدونیه شدیم، زیرا به‌یقین دانستیم که خدا ما را خوانده است تا مژده به ایشان رسانیم.

¹¹ پس از تروآس به قایق نشسته، به راه مستقیم به ساموتراکی رفتیم و روز دیگر به نیاپولیس.

به ایمان آمدن لیدیه

¹² و از آنجا به فیلیپی رفتیم که شهر اوّل از سرحد مقدونیه و کُلونی روم است و در آن شهر چند روز توقف نمودیم.

¹³ و در روز سبّت از شهر بیرون شده و به کنار رودخانه جایی که عبادت می‌کردند، نشسته، با زنانی که در آنجا جمع می‌شدند، سخن راندیم.

¹⁴ و زنی لیدیه نام، اجناس ارغوان فروش، که از شهر تیاتیرا و خداپرست بود، می‌شنید که خداوند دل او را گشود تا سخنان پولُس را بشنود.

¹⁵ و چون او و اهل خانه‌اش تعمید یافتند، خواهش نموده، گفت: «اگر شما را یقین است که به خداوند ایمان آوردم، به خانهٔ من بیایید و بمانید.» و ما را اصرار نمود.

¹⁶ و واقع شد که چون ما به محل عبادت می‌رفتیم، کنیزی که روح فالگیری داشت و از غیبگویی سود بسیار برای آقایان خود حاصل می نمود، به ما برخورد.

¹⁷ و از عقب پولُس و ما آمده، ندا کرده، می‌گفت که «این مردمان خادمان خدای متعال می‌باشند که شما را از راه نجات اعلام می‌نمایند.»

¹⁸ و چون این کار را روزهای بسیار می‌کرد، پولُس صبرش به تنگ آمده برگشت و به روح گفت: «تو را فرمان می​‌دهم به نام عیسی مسیح؛ از این دختر بیرون بیا!» که در همان لحظه روح از او بیرون شد.

¹⁹ امّا چون آقایانش دیدند که از کسب خود امید سود دیگر نیست، پولُس و سیلاس را گرفته، در بازار نزد حاکمان کشیدند.

²⁰ و ایشان را نزد والیان حاضر ساخته، گفتند: «این دو شخص شهر ما را به آشوب کشیده‌‌اند و از یهود هستند،

²¹ و رسومی را اعلام می‌نمایند که پذیرفتن و به‌ جا آوردن آنها بر ما که رومیان هستیم، جایز نیست.»

²² پس خلق بر ایشان هجوم آوردند و والیان لباسهای ایشان را کنده، امر کردند ایشان را چوب بزنند.

²³ و چون ایشان را چوب بسیار زدند، به زندان افکندند و زندانبان زندان را به تأکید امر کردند که ایشان را تحت نظارت شدید نگاه دارد.

²⁴ و چون او چنین امر دریافت نمود، ایشان را به زندان درونی انداخت و پایهای ایشان را به کُنده زد.

²⁵ امّا نزدیک به نصف شب، پولُس و سیلاس دعا کرده، خدا را تسبیح می‌خواندند و زندانیان ایشان را می‌شنیدند.

²⁶ که ناگاه زلزله‌ای بزرگ به وقوع پیوست، به حدّی که پایه‌های زندان به لرزه افتاد و در دم همهٔ درها باز شد و زنجیرها از همه فرو ریخت.

²⁷ امّا زندانبان بیدار شده، چون درهای زندان را گشوده دید، شمشیر خود را کشیده، خواست خود را بکشد، زیرا گمان برد که زندانیان فرار کرده‌اند.

²⁸ امّا پولُس به صدای بلند صدا زده، گفت: «خود را ضرری مرسان، زیرا که ما همه در اینجا هستیم.»

²⁹ پس چراغ طلب نموده، به درون جست و لرزان شده، نزد پولُس و سیلاس افتاد.

³⁰ و ایشان را بیرون آورده، گفت: «ای آقایان، مرا چه باید کرد تا نجات یابم؟»

³¹ گفتند: «به خداوند عیسی مسیح ایمان آور که تو و اهل خانه‌ات نجات خواهید یافت.»

³² آنگاه کلام خداوند را برای او و تمامی اهل خانه‌اش بیان کردند.

³³ پس ایشان را برداشته، در همان وقت شب زخمهای ایشان را شست و خود و همه کسانش بی‌درنگ تعمید یافتند.

³⁴ و ایشان را به خانهٔ خود آورده سفره‌ای پیش ایشان نهاد و با تمامی اهل خانهٔ خود به خدا ایمان آورده، شاد گردیدند.

³⁵ امّا چون روز شد، والیان فرّاشان فرستاده، گفتند: «آن دو شخص را رها نما.»

³⁶ آنگاه زندانبان پولُس را از این سخنان آگاهانید که «والیان فرستاده‌اند تا آزاد شوید. پس الان بیرون آمده، به سلامتی روانه شوید.»

³⁷ لیکن پولُس به ایشان گفت: «ما را که مردمان رومی می‌باشیم، بدون محاکمه و در برابر همگان زده، به زندان انداختند. آیا الان ما را به پنهانی بیرون می‌نمایند؟ نه! بلکه خود آمده، ما را بیرون بیاورند.»

³⁸ پس فرّاشان این سخنان را به والیان گفتند و چون شنیدند که رومی هستند، بترسیدند

³⁹ و آمده، به ایشان التماس نموده، بیرون آوردند و خواهش کردند که از شهر بروند.

⁴⁰ آنگاه از زندان بیرون آمده، به خانهٔ لیدیه شتافتند و با برادران ملاقات نموده و ایشان را نصیحت کرده، روانه شدند.