۲سموئیل 17 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

¹ و اَخيتوفِل به اَبشالوم گفت: «مرا اجازه بده که دوازده هزار نفر را برگزيده، برخيزم و شبانگاه داوود را تعقیب نمايم.

² پس در حالتی که او خسته و دستهايش سست است، بر او رسيده، او را پریشان خواهم ساخت و تمامی قومی که همراهش هستند، خواهند گريخت، و پادشاه را به تنهايی خواهم کشت.

³ و تمامی قوم را نزد تو خواهم برگردانيد، زيرا شخصی که او را می طلبی، مثل برگشتن همگان است، پس تمامی قوم در سلامتی خواهند بود.»

⁴ و اين سخن در نظر جميع مشايخ اسرائيل پسند آمد.

⁵ و اَبشالوم گفت: «حوشای اَرکی را نيز بخوانيد تا بشنويم که او چه خواهد گفت.»

⁶ و چون حوشای نزد اَبشالوم آمد، اَبشالوم او را خطاب کرده، گفت: «اَخيتوفِل به این مضمون گفته است، پس تو بگو که مطابق رای او عمل نماييم يا نه.»

⁷ حوشای به اَبشالوم گفت: «مشورتی که اَخيتوفِل اين مرتبه داده است، خوب نيست.»

⁸ و حوشای گفت: «می‌دانی که پدرت و مردانش شجاع هستند و مثل خرسی که بچه‌هايش را در بيابان گرفته باشند، خشمگین هستند. وانگهی، پدرت مردی جنگ آزموده است و شب را در ميان قوم نمی‌ماند.

⁹ حتی همین الان در حفره‌ای يا جايی ديگر مخفی است، و واقع خواهد شد که چون بعضی از ايشان در نخستین حمله بيفتند، هر کس که بشنود خواهد گفت: ”در ميان قومی که تابع اَبشالوم هستند، کشتاری واقع شده است.“

¹⁰ آنگاه حتی دلاوری که دلش مثل دل شير باشد، به تمامی فرو خواهد ریخت، زيرا تمامی اسرائيل می‌دانند که پدر تو مردی جنگاور است و همراهانش نیز شجاع هستند.

¹¹ بنابراین رای من اين است که تمامی اسرائيل از دان تا بِئِرشِبَع که مثل ريگ کناره دريا بی‌شمارند، نزد تو جمع شوند، و تو شخصا همراه ايشان بروی.

¹² پس در مکانی که يافت می‌شود، بر او خواهيم رسيد و مثل شبنمی که بر زمين می‌ريزد، بر او فرود خواهيم آمد و از او و تمامی مردانی که همراه او می‌باشند، يکی هم باقی نخواهد ماند.

¹³ و اگر به شهری داخل شود، آنگاه تمامی اسرائيل طنابها به آن شهر خواهند ‌آورد و آن شهر را به دره خواهند کشيد، به طوری که حتی يک سنگريزه‌ هم در آن پيدا نشود.»

¹⁴ پس اَبشالوم و تمامی مردان اسرائيل گفتند: «مشورت حوشای اَرکی از مشورت اَخيتوفِل بهتر است.» زيرا خداوند مقدر فرموده بود که مشورت نيکوی اَخيتوفِل را باطل گرداند تا آنکه خداوند بدی را بر اَبشالوم برساند.

¹⁵ و حوشای به صادوق و اَبياتار کاهن گفت: «اَخيتوفِل به اَبشالوم و مشايخ اسرائيل چنين و چنان مشورت داده، و من چنين و چنان مشورت داده‌ام.

¹⁶ پس حال بی‌درنگ بفرستيد و داوود را اطلاع داده، گوييد: ”امشب در کناره‌های بيابان توقف منما، بلکه به هر طوری که توانی، از رود عبور کن، مبادا پادشاه و همه کسانی که همراه او می‌باشند، بلعيده شوند.»

¹⁷ يوناتان و اَخيمَعَص نزد عِين‌روجِل توقف می‌نمودند و کنيزی رفته، برای ايشان خبر می آورد، و ايشان رفته، به داوود پادشاه خبر می رسانيدند، زيرا نمی‌توانستند به شهر داخل شوند، مبادا خويشتن را آشکار سازند.

¹⁸ اما غلامی ايشان را ديده، به اَبشالوم خبر داد، و هر دوی ايشان به شتاب رفته، به خانه شخصی در بَحوريم داخل شدند و در حياط او چاهی بود که در آن فرود شدند.

¹⁹ و زن، سرپوش چاه را گرفته، بر دهنه‌اش گسترانيد و حبوبات بر آن ريخت. پس چيزی معلوم نشد.

²⁰ و خادمان اَبشالوم نزد آن زن به خانه درآمده، گفتند: «اَخيمَعَص و يوناتان کجايند؟» زن به ايشان گفت: «از نهر آب عبور کردند.» پس چون جستجو کرده، نيافتند، به اورشليم برگشتند.

²¹ و بعد از رفتن آنها، ايشان از چاه بیرون آمدند و رفته، داوود پادشاه را خبر دادند و به داوود گفتند: «برخيزيد و به زودی از آب عبور کنيد، زيرا که اَخيتوفِل درباره شما چنين مشورت داده است.»

²² پس داوود و تمامی قومی که همراهش بودند، برخاستند و از اُردن عبور کردند و تا طلوع آفتاب يکی باقی نماند که از اُردن عبور نکرده باشد.

²³ اما چون اَخيتوفِل ديد که مشورت او به جا آورده نشد، الاغ خود را بياراست و برخاسته، به شهر خود به خانه‌اش رفت و برای خانه خود تدارک ديده، خويشتن را خفه کرد و مرد و او را در قبر پدرش دفن کردند.

²⁴ اما داوود به مَحَنایِم آمد و اَبشالوم از اُردن گذشت و تمامی مردان اسرائيل همراهش بودند.

²⁵ و اَبشالوم، عَماسا را به ‌جای يوآب به‌ سرداری لشکر برپا کرد، و عَماسا پسر شخصی به اسم يِترای اسرائيلی بود که با اَبيجايل دختر ناحاش که خواهر صِرويه مادر يوآب بود، ازدواج بود.

²⁶ پس اسرائيل و اَبشالوم در زمين جلعاد اردو زدند.

²⁷ و واقع شد که چون داوود به مَحَنایِم رسيد، شوبی پسر ناحاش از رَبّه عَمّونیان و ماکير پسر عَمّيئيل از لودبار و بَرزِلائی جلعادی از روجِليم،

²⁸ بسترها و کاسه‌ها و ظروف سفالين و گندم و جو و آرد و خوشه‌های برشته و باقلا و عدس و نخود برشته،

²⁹ و عسل و کره و گوسفندان و پنير گاو برای خوراک داوود و قومی که همراهش بودند، آوردند، زيرا گفتند که «قوم در بيابان گرسنه و خسته و تشنه می‌باشند.»