۲تواریخ 6 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

¹ آنگاه سلیمان گفت: «خداوند فرموده است که در تاریکی غلیظ ساکن می‌شود.

² اما من خانه‌ای برای سکونت تو و مکانی را که تا به ابد ساکن شوی، بنا نموده‌ام.»

³ آنگاه پادشاه روی خود را برگردانیده، تمامی جماعت اسرائیل را برکت داد. و تمامی جماعت اسرائیل بایستادند.

⁴ پس گفت: «یهوه خدای اسرائیل متبارک باد که به دهان خود به پدرم داوود وعده داده، و به ‌دست خود آن را به‌ جا آورد. و گفت:

⁵ ”از روزی که قوم خود را از زمین مصر بیرون آوردم، شهری از تمامی قبایل اسرائیل انتخاب نکردم تا خانه‌ای بنا نمایم که اسم من در آن باشد، و کسی را انتخاب نکردم تا پیشوای قوم من اسرائیل بشود.

⁶ اما اورشلیم را برگزیدم تا اسم من در آنجا باشد و داوود را انتخاب نمودم تا پیشوای قوم من اسرائیل بشود.“

⁷ و در دل پدرم داوود بود که خانه‌ای برای اسم یهوه خدای اسرائیل بنا نماید.

⁸ اما خداوند به پدرم داوود گفت: ”چون در دل تو بود که خانه‌ای برای اسم من بنا نمایی، نیکو کردی که این را در دل خود نهادی.

⁹ لیکن تو خانه را بنا نخواهی نمود، بلکه پسر تو که برایت زاده خواهد شد، او خانه را برای اسم من بنا خواهد کرد.“

¹⁰ پس خداوند کلامی را که گفته بود، به انجام رسانید و من به‌ جای پدرم داوود برخاسته، و در پیروی از آنچه خداوند گفته بود، بر تخت اسرائیل نشسته‌ام و خانه را به اسم یهوه خدای اسرائیل بنا نموده‌ام.

¹¹ و در آنجا صندوقِ حاوی عهدِ خداوند را نهاده‌ام، عهدی که خداوند با بنی‌اسرائیل بست.»

دعای سلیمان برای وقف خانه خدا

¹² آنگاه سلیمان پیش قربانگاه خداوند به حضور تمامی جماعت اسرائیل ایستاده، دستهای خود را برافراشت.

¹³ زیرا که سلیمان سکویی برنجین را که طولش پنج ذراع، و عرضش پنج ذراع، و بلندیش سه ذراع بود، ساخته، آن را در میان صحن گذاشت و بر آن ایستاده، به حضور تمامی جماعت اسرائیل زانو زد و دستهای خود را به سوی آسمان برافراشته،

¹⁴ گفت: «ای یهوه خدای اسرائیل، خدایی مثل تو نه در آسمان و نه در زمین می‌باشد که با بندگان خود که به حضور تو به تمامی دل خویش گام برمی‌دارند، عهد و رحمت را نگاه می‌داری.

¹⁵ تو آن وعده‌ را که به بنده خود پدرم داوود داده‌ای، نگاه داشته‌ای، زیرا به دهان خود وعده دادی و به ‌دست خود آن را وفا نمودی، چنانکه امروز شده است.

¹⁶ پس الان ‌ای یهوه خدای اسرائیل، با بنده خود پدرم داوود آن وعده را نگاه دار که به او داده و گفته‌ای که ”به حضور من کسی ‌که بر تخت اسرائیل بنشیند، برای تو کم نخواهد شد، به شرطی که پسرانت راههای خود را نگاهبانی کرده، مطابق شریعت من گام بردارند، چنانکه تو در حضور من گام برداشتی.

¹⁷ و الان ‌ای یهوه خدای اسرائیل، کلامی که به بنده خود داوود گفته‌ای، ثابت بشود.

¹⁸ اما آیا خدا به راستی بر زمین در میان آدمیان ساکن خواهد شد؟ اینک آسمانها، حتی آسمانِ آسمانها تو را گنجایش ندارد، چه رسد به این خانه‌ که من بنا کرده‌ام.

¹⁹ لیکن ‌ای یهوه خدای من، به دعا و التماس بنده خود توجه نما و التماس و دعایی را که بنده‌ات به حضور تو می‌کند، جواب ده.

²⁰ تا آنکه شب و روز چشمان تو بر این خانه باز باشد و بر مکانی که درباره‌اش وعده داده‌ای که اسم خود را در آنجا قرار خواهی داد تا دعایی را که بنده​ات به سوی این مکان بنماید، قبول کنی.

²¹ التماس بنده​ات و قوم خود اسرائیل را که به سوی این مکان دعا می‌نمایند، گوش نما و از آسمان مکان سکونت خود بشنو، و چون شنیدی عفو فرما.

²² اگر کسی با همسایه خود گناه ورزد و از او بخواهند که قسم بخورد، و او آمده، پیش قربانگاه تو در این خانه قسم خورد،

²³ آنگاه از آسمان بشنو و عمل نموده، به جهت بندگانت داوری کن؛ شریران را جزا داده، طریق ایشان را به سر خودشان آور، و عادلان را عادل شمرده، ایشان را مطابق عدالت ایشان جزا بده.

²⁴ و هنگامی که قوم تو اسرائیل به خاطر گناهانی که به تو ورزیده باشند، به حضور دشمنان خود مغلوب شوند، اگر به سوی تو بازگشت نموده، به اسم تو اعتراف نمایند و نزد تو در این خانه دعا و التماس کنند،

²⁵ آنگاه از آسمان بشنو و گناه قوم خود اسرائیل را ببخش و ایشان را به زمینی که به ایشان و به پدران ایشان داده‌ای، باز آور.

²⁶ هنگامی که آسمان بسته شود و به خاطر گناهانی که به تو ورزیده باشند، باران نبارد، اگر به سوی این مکان دعا کنند و به اسم تو اعتراف نمایند و به خاطر مصیبتی که به ایشان رسانیده باشی، از گناه خویش بازگشت کنند،

²⁷ آنگاه از آسمان بشنو و گناه بندگانت و قوم خود اسرائیل را ببخش و راه نیکو را که در آن باید رفت، به ایشان تعلیم بده و به زمین خود که آن را به قوم خویش برای میراث بخشیده‌ای، باران بفرست.

²⁸ اگر در زمین قحطی باشد و اگر وبا یا باد سوزان یا کپک باشد یا اگر ملخ یا کِرم باشد و اگر دشمنانشان، ایشان را در شهرهای زمین ایشان محاصره نمایند، هر بلا و یا هر مرضی که بوده باشد.

²⁹ آنگاه هر دعا و التماسی که از هر مرد یا از تمامی قوم تو اسرائیل کرده شود، به گونه‌ای که هر یک آگاه از مصیبت و غم خود، دستهای خویش را به سوی این خانه دراز کنند،

³⁰ آنگاه از آسمان که مکان سکونت تو باشد، بشنو و ببخش و به هر کس که دل او را می‌دانی، مطابق راههایش جزا بده، زیرا که تو به تنهایی آگاه از قلوب تمامی آدمیان هستی.

³¹ تا آن که ایشان در تمامی روزهایی که بر آن زمینی که به پدران ما داده‌ای، زنده باشند، از تو بترسند.

³² و نیز غریبی که از قوم تو اسرائیل نباشد و به ‌خاطر اسم بزرگ تو و دست قوی و بازوی برافراشته تو از زمین دور آمده باشد، پس چون بیاید و به سوی این خانه دعا نماید،

³³ آنگاه از آسمان، مکان سکونت خود بشنو و موافق هر آنچه آن غریب نزد تو التماس نماید، به عمل آور، تا تمامی قومهای جهان اسم تو را بشناسند و مثل قوم تو اسرائیل از تو بترسند و بدانند که اسم تو بر این خانه‌ای که بنا کرده‌ام، نهاده شده است.

³⁴ اگر قوم تو برای جنگ با دشمنان خود به راهی که ایشان را فرستاده باشی، بیرون روند و به سوی شهری که برگزیده‌ای و خانه‌ای که به جهت اسم تو بنا کرده‌ام، نزد تو دعا نمایند،

³⁵ آنگاه دعا و التماس ایشان را از آسمان بشنو و حق ایشان را به‌ جا آور.

³⁶ و اگر به تو گناه ورزیده باشند، زیرا انسانی نیست که گناه نکند، و بر ایشان غضبناک شده، ایشان را به ‌دست دشمنان تسلیم کرده باشی و اسیرکنندگان ایشان، آنها را به زمین دور یا نزدیک ببرند،

³⁷ پس اگر در سرزمینی که در آن اسیر باشند، به خود آمده، بازگشت نمایند و در سرزمین اسیری خود نزد تو التماس نموده، گویند که ”گناه کرده و عصیان ورزیده، و شریرانه رفتار نموده‌ایم“،

³⁸ و در سرزمین اسیری خویش که ایشان را به آن به اسیری برده باشند، به تمامی دل و تمامی جان خود به تو بازگشت نمایند، و به سوی سرزمینی که به پدران ایشان داده‌ای و شهری که برگزیده‌ای و خانه‌ای که برای اسم تو بنا کرده‌ام، دعا نمایند،

³⁹ آنگاه از آسمان، مکان سکونت خود، دعا و التماس ایشان را بشنو و حق ایشان را به جا آور، و قوم خود را که به تو گناه ورزیده باشند، بیامرز.

⁴⁰ پس الان ‌ای خدای من، چشمان تو باز و گوشهای تو به دعاهایی که در این مکان کرده شود، شنوا باشد.

⁴¹ و حال تو، ‌ای یهوه خدا، با صندوق قوت خود به سوی استراحتگاه خویش برخیز. ای یهوه خدا، کاهنان تو به نجات آراسته گردند و مقدسانت از نیکویی شادمان شوند.

⁴² ‌ای یهوه خدا، روی مسیح خود را برنگردان و محبت خود را به بنده خود داوود به یاد آور.»