۱سموئیل 30 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

همسران داوود اسیر می‌شوند

¹ و واقع شد چون داوود و کسانش در روز سوم به صِقلَغ رسيدند که عَمالقه بر نِگِب و بر صِقلَغ هجوم آورده بودند، و صِقلَغ را زده آن را به آتش سوزانيده بودند.

² و زنان و همه کسانی را که در آن بودند، از کوچک و بزرگ اسير کرده، هيچ ‌کس را نکشته، بلکه همه را به اسيری برده، به راه خود رفته بودند.

³ و چون داوود و کسانش به شهر رسيدند، اينک به آتش سوخته، و زنان و پسران و دختران ايشان اسير شده بودند.

⁴ پس داوود و قومی که همراهش بودند، به صدای بلند آنقدر گريستند که دیگر طاقت گريه کردن نداشتند.

⁵ و دو زن داوود اَخينوعم يِزرِعيلی و اَبيجايل، زن نابال کَرمِلی، اسير شده بودند.

⁶ داوود بسيار پریشان بود، زيرا که قوم می‌گفتند که او را سنگسار کنند، چون جان تمامی قوم هر يک برای پسران و دختران خويش بسيار تلخ شده بود. اما داوود خويشتن را از يهوه، خدای خود، تقويت نمود.

⁷ و داوود به اَبياتار کاهن، پسر اَخيمِلِک گفت: «ايفود را نزد من بياور.» و اَبياتار ايفود را نزد داوود آورد.

⁸ و داوود از خداوند سؤال نموده، گفت: «اگر اين فوج را تعقیب نمايم، آيا به آنها خواهم رسيد؟» خداوند وی را فرمود: «تعقیب نما، زيرا که به یقین خواهی رسيد و خواهی رهانید.»

⁹ پس داوود و ششصد نفر که همراهش بودند، روانه شده، به نهر بِسور آمدند و واماندگان در آنجا توقف کردند.

¹⁰ و داوود با چهار صد نفر تعقیب نمود و دويست نفر توقف نمودند، زيرا به حدی خسته شده بودند که از نهر بِسور نتوانستند گذشت.

¹¹ پس شخصی مصری در صحرا يافته، او را نزد داوود آوردند و به او نان دادند که خورد و او را آب نوشانيدند.

¹² و پاره‌ای از قرص انجير و دو قرص کشمش به او دادند و چون خورد، روحش به وی بازگشت، زيرا که سه روز و سه شب نه نان خورده، و نه آب نوشيده بود.

¹³ و داوود او را گفت: «از آنِ که هستی و از کجا می‌باشی؟» او گفت: «من جوان مصری و خادم شخصی عَماليقی هستم و آقايم مرا ترک کرده است، زيرا سه روز است که بيمار شده‌ام.

¹⁴ ما به نِگِب کريتيان و بر ملک يهودا و بر نِگِب کاليب تاختیم و صِقلغ را به آتش سوزانيديم.»

¹⁵ داوود او را گفت: «آيا مرا به آن گروه خواهی رسانيد؟» او گفت: «برای من به خدا قسم بخور که نه مرا بکشی و نه مرا به ‌دست آقايم تسليم کنی، آنگاه تو را نزد آن گروه خواهم رسانيد.»

¹⁶ و چون او را به آنجا رسانيد، اينک در همه جای زمین پخش شده، می‌خوردند و می نوشيدند به بزم مشغول بودند به سبب تمامی غنيمت عظيمی که از سرزمين فلسطينيان و از سرزمين يهودا آورده بودند.

¹⁷ و داوود ايشان را از وقت شام تا عصر روز ديگر می‌زد چندان که از ايشان هیچ کس رهايی نيافت جز چهار صد مرد جوان که بر شتران سوار شده، گريختند.

¹⁸ و داوود هر چه عَمالقه گرفته بودند، باز گرفت و داوود دو زن خود را باز گرفت.

¹⁹ و چيزی از ايشان مفقود نشد از کوچک و بزرگ و از پسران و دختران و غنيمت و از همه چيزهايی که برای خود گرفته بودند، بلکه داوود همه را باز آورد.

²⁰ و داوود همه گوسفندان و گاوان خود را گرفت و آنها را پيش احشام ديگر راندند و گفتند: «اين است غنيمت داوود.»

²¹ و داوود نزد آن دويست نفر که از شدت خستگی نتوانسته بودند در پی داوود بروند و ايشان را نزد نهر بِسور واگذاشته بودند، آمد و ايشان به استقبال داوود و به استقبال افرادی که همراهش بودند، بيرون آمدند و چون داوود نزد ایشان رسيد از سلامتی‌شان پرسيد.

²² اما تمامی افراد شرير و فرومایه از اشخاصی که با داوود رفته بودند، زبان گشوده گفتند: «چونکه همراه ما نيامدند، از غنيمتی که باز آورده‌ايم چيزی به ايشان نخواهيم داد، مگر به هر کس زن و فرزندان او را. فقط آنها را برداشته، بروند.»

²³ ليکن داوود گفت: «ای برادرانم، چنين مکنيد چونکه خداوند اينها را به ما داده است و ما را حفظ نموده، آن فوج را که بر ما تاخته بودند به ‌دست ما تسليم نموده است.

²⁴ و کيست که در اين امر به شما گوش دهد؟ زيرا سهم آنانی که نزد اسباب می‌مانند، مثل سهم آنانی که به جنگ می‌روند، خواهد بود و هر دو به یکسان سهم خواهند داشت.»

²⁵ و از آن روز به بعد چنين شد که داوود اين را قانون و حکم در اسرائيل تا به امروز مقرر داشت.

²⁶ و چون داوود به صِقلَغ رسيد، بعضی از غنيمت را برای مشايخ يهودا و دوستان خود فرستاده، گفت: «این هديه‌ای است از غنيمت دشمنان خداوند برای شما.»

²⁷ برای اهل بيت‌ئيل و اهل راموت جنوبی و اهل يَتّير؛

²⁸ و برای اهل عَروعير و اهل سِفموت و اهل اِشتِموعَ؛

²⁹ و برای اهل راکال و اهل شهرهای يِرَحمئيليان و اهل شهرهای قينيان؛

³⁰ و برای اهل حُرما و اهل بورعاشان و اهل عَتاق؛

³¹ و برای اهل حِبرون و تمامی مکانهايی که داوود و کسانش در آنها آمد و رفت می‌کردند.