زبور 137 - Pakistani Yousafzai Pashto

يو سل او اووۀ دېرشم زبور

¹ نو مونږ د بابل د سيند په غاړه کښېناستلو او ومو ژړل، هرکله چې صيون مونږ ته به راپه ياد شو.

² هلته په چنارونو کښې مونږ خپل ربابُونه راوېزاند کړى وُو،

³ ځکه چې هلته زمونږ قابضينو په مونږ سندرې وئيلى، او مونږ ته تکليف رسوونکو زمونږ نه د خوشحالۍ د سندرو خواهش کولو، دوئ مونږ ته وئيل چې، ”مونږ ته د صيون د سندرو نه يوه ووايئ.“

⁴ نو مونږ د مالِک خُدائ سندرې څنګه ووايو هرکله چې مونږ په پردى مُلک کښې يُو؟

⁵ کۀ چرې زۀ تا هېر کړمه يروشلم، نو زما ښى لاس نه دې خپل هُنر هېر شى.

⁶ زما ژبه دې زما تالو پورې ونښلى، کۀ چرې تۀ ما ته ياد نۀ يې، او کۀ چرې زۀ يروشلم د ټولو نه خپله لويه خوشحالى نۀ ګڼم.

⁷ اے مالِکه خُدايه، ادوميان راياد کړه، چې څۀ يې کړى وُو، په کومه ورځ چې يروشلم رانسکور شوے وو. هغوئ چغې وهلې چې، ”وران يې کړئ، او چې د بنيادونو پورې يې وران کړئ.“

⁸ اے د بابل خلقو، تباه شئ، هغه دې خوشحاله وى څوک چې تا ته بدل درکړى، کوم کارونه چې تا مونږ سره وکړل.

⁹ هغه به خوشحاله وى څوک چې ستا ماشومان ګرفتاروى، او د ګټانو سره ورله ډغرې ورکوى.