زبور 10 - Pakistani Yousafzai Pashto

لسم زبور د عدالت دپاره دُعا

¹ اے مالِکه خُدايه، تۀ زما نه ولې لرې ودرېږې؟ په وخت د مصيبت کښې تۀ ما نه ولې خپل ځان پټوې؟

² په خپل غرور کښې بدکاران غريبانان خپل ځان ته پرزوى، دوئ په خپله په خپلو بدچلونو کښې راګېر کړه.

³ د خپل نفس لافې کوى دا بدکاران، په مالِک خُدائ لعنت کوى او د هغۀ نه اِنکار کوى لالچيان.

⁴ خپل غرور کښې بدکاران طلب نۀ کوى د خُدائ پاک، په خپلو ټولو سوچونو کښې هيڅ پرواه نۀ کړى د خُدائ پاک.

⁵ تل کاميابه وى هغوئ په دشمنانو پورې خندا کوى، ستا قانون نۀ منى دا مغروران.

⁶ ځان سره دوئ وائى چې، ”هيڅ به مو نۀ کړى په لړزان، ټول عمر زۀ به يم خوشحاله او د سختو به يم په امان.“

⁷ خولۀ يې دروغژنه، کنځل ماره، دوکه بازه ده، د هغۀ ژبه غوڅونکې، تباه کوونکې ده.

⁸ پروت د کلو خوا کښې پټ په پټه اِنتظار کوى، وژنى بې‌ګناه ګورى د ورايه پرې ګزار کوى.

⁹ لکه زمرى پټ په پرده کښې اِنتظار کوى، نيسى غريبان پروت دے په پټه اِنتظار کوى، رايې کاږى او په جال کښې يې راګېروى.

¹⁰ نو مظلومان په کښې چخڼى شى، او د ظالم د زور سره رالاندې شى.

¹¹ بد کار د خپل ځان سره دا وائى چې، ”د خُدائ پاک هېر شوى دى، چې هيڅ نۀ وينى، سترګې يې پټې کړې دى.“

¹² اے مالِکه خُدايه، راپاڅه، او بدکارانو ته سزا ورکړه. پاکه خُدايه مظلومان مۀ هېروه.

¹³ خُدائ ولې سپکوى دغه بدکاران؟ خپل ځان سره وائى چې، ”نشته تپوسونه،“ وائى دغه بدکاران.

¹⁴ خو تا په خپله دا تکليفونه او خفګان وليدلو، او تۀ په خپله دا وينې او عدالت کوې. تا ته ځان سپارلے دے بې‌وسه مظلومانو، مل يې تۀ او حفاظت کوې د بې‌پلارانو.

¹⁵ لاسونه مات کړه د بدکاره بدعمله انسان، هغوئ له داسې بدله ورکړه چې يو ظالم هم پاتې نۀ شى.

¹⁶ د مالِک خُدائ بادشاهى به تل تر تله وى، د هغۀ د دُنيا نه به غېرقومونه هلاک شى.

¹⁷ اے مالِکه خُدايه، تا په خپله سوال زارى د مظلومانو واورېدله، تۀ هغوئ ډاډه کوې او سوالونه يې اورې،

¹⁸ تۀ د بې‌پلاره مظلومانو محافظ يې، نو فانى انسان به دوئ په دې دُنيا کښې يرولے نۀ شى.