Sant Matiéu 22 - Lis Evangèli 1903 (Provençal)

CHAPITRE VINT-E-DOUSEN

Parabolo d'un rèi que marido soun fiéu. — Diéu e Cesar. — Li Saduciéu e la resurreicioun di mort. — Lou grand coumandamen de la Lèi. — Lou Messìo, fiéu e Segnour de Dàvi.

¹ Jèsu, prenènt la paraulo, parlè tourna-mai en parabolo, disènt:

² Es coumparable, lou reiaume paradisen, à-n-un rèi que faguè li noço de soun fiéu.

³ E mandè si serviçiau pèr souna li counvida de la noço; mai aquésti voulien pas veni.

⁴ Tourna-mai mandè d'àutri serviçiau, disènt: Fasès saupre eiçò i counvida: Veici qu'ai prepara ma dinado; mi biòu e mi poulaio grasso, tout acò 's tua, tout acò 's lèst; venès à la noço.

⁵ Mai éli n'en faguèron ges de cas, e s'enanèron, l'un à soun mas, l'autre à soun negòci;

⁶ Lis autre agantèron li serviçiau, e i'aguènt fa que-noun-sai d'escorno, li tuèron.

⁷ Lou rèi, entre lou saché, carguè la coulèro, e mandant si troupo, esterminè aquélis assassin e boutè fiò à sa ciéuta.

⁸ Alor diguè à si serviciau: Li noço soun lèsto; mai aquéli qu'aviéu counvida n'èron pas digne.

⁹ Anas-vous-en dounc à la crousiero di camin, e que gènt que trouvés, counvidas-lèi i noço.

¹⁰ E s'enanèron li serviciau à travès camin; arrabaièron tóuti aquéli que trouvèron, li marrit coume li bon; e fuguè, la salo dóu festin, pleno de taulejaire.

¹¹ Intrè pièi, lou rèi, pèr vèire si counvivo, em'acò devistè 'n ome qu'avié ges de raubo nouvialo.

¹² E ié venguè: Moun ami, coume as intra eici sènso raubo nouvialo? Aquéu gardè 'n grand chut.

¹³ Alor lou rèi diguè à si gènt: Estacas-ié li man emé li pèd e jitas-lou dins la sournuro esteriouro: aqui i'aura lou plourun e lou crenihamen de dènt.

¹⁴ Car n'i'a forço d'apela, e gaire d'elegi.

¹⁵ Em'acò li Farisen s'estènt enana, tenguèron counsèu pèr prene Jèsu dins si paraulo.

¹⁶ E veici qu'éli ié mandon si disciple emé quàuquis Eroudian. Mèstre, ié dison, sabèn que sias vertadié e qu'ensignas en verita lou camin de Diéu, sènso vous enchaure de degun, dóumaci noun vous arrestas au parèisse di gènt.

¹⁷ Adounc digas-nous voste vejaire: devèn-ti paga la cènso à Cesar o noun.

¹⁸ Mai Jèsu, devistant soun marridige, ié diguè: Que venès me tenta, ipoucrito?

¹⁹ Fasès-me vèire la mounedo de la cènso. Tant-lèu ié semoundeguèron un denié.

²⁰ Alor Jèsu ié faguè: De quau es aquelo tèsto e l'escri qu'es en-dessus?

²¹ De Cesar, ié venguèron. Éu ié respoundeguè: Rendès dounc ço qu'es de Cesar à Cesar, e ço qu'es de Diéu à Diéu.

²² En ausènt acò restè on nè, e lou leissant aqui, s'enanèron.

²³ Aquéu meme jour, lou venguèron trouva li Saduciéu, qu'acò 's de gènt que nègon la resurreicioun, e lou questiounèron,

²⁴ Disènt: Mouïse a di: Se quaucun mor en aguènt ges d'enfant, fau que soun fraire espouse sa mouié e doune de crèis à soun fraire.

²⁵ Or, avian sèt fraire dins noste endré. Lou proumié, aguènt pres uno femo, mouriguè; e, de crèis estènt sènso, leissè sa mouié à soun fraire.

²⁶ Tant n'arribè au segound emai au tresen, fin-qu'au seten.

²⁷ Enfin, après tóuti éli, tambèn la femo es morto.

²⁸ Ansin, à la resurreicioun, de quau d'aquéli sèt elo sara la mouié, d'abord que tóuti l'an agudo?

²⁹ Jèsu ié respoundeguè: Sias en plen dins l'errour, ignourènt que sias dis Escrituro e de la vertu de Diéu.

³⁰ Dóumaci, à la resurreicioun, lis ome auran ges de femo, nimai li femo d'ome; mai saran coume lis ange de Diéu en paradis.

³¹ Pèr quant à la resurreicioun di mort, avès pas legi li paraulo que Diéu vous a dicho:

³² Iéu siéu lou Diéu d'Abram, e lou Diéu d'Isa e lou Diéu de Jacob? Noun es adounc lou Diéu di mort, mai di vivènt.

³³ E de l'ausi, lou pople èro dins l'amiracioun de sa dóutrino.

³⁴ Mai li Farisen, tre saupre qu'avié remouca li Saduciéu, s'acampèron ensèmble;

³⁵ E n'i'aguè un, dóutour de la lèi, que pèr lou prouva ié faguè aquesto questioun:

³⁶ Mèstre, quint es lou grand coumandamen de la Lèi?

³⁷ Jèsu ié diguè: Amaras lou Segnour toun Diéu de tout toun cor, e de touto toun amo e de tout toun èime.

³⁸ Acò 's lou mai grand e lou proumié di coumandamen.

³⁹ Lou segound ié ressèmblo: Amaras toun prouchan coume tu-meme.

⁴⁰ Dins aquéli dous coumandamen touto la Lèi se i'endevèn, emai li Proufèto.

⁴¹ Or, li Farisen estènt encaro acampa, Jèsu li questiounè,

⁴² Disènt: Dequé pensas dóu Crist? De quau es lou fiéu? De Dàvi, ié faguèron.

⁴³ Éu ié venguè: Coume vai alor que Dàvi, ispira de Diéu, l'apello soun Segnour dins aquest verset:

⁴⁴ A di lou Segnour à moun Segnour: Assèto-te à ma drecho, d'aqui-que fague de tis enemi l'escabèu de ti pèd?

⁴⁵ Adounc se Dàvi l'apello soun Segnour, coume se trovo d'èstre soun fiéu?

⁴⁶ E degun ié poudié respondre un mot, nimai quau que fugue ausè plus, partènt d'aquéu jour, ié faire de questioun.