Sant Lu 18 - Lis Evangèli 1903 (Provençal)

CHAPITRE DÈS-E-VUECHEN

Parabolo dóu juge e de la véuso. — Parabolo dóu Farisen e dóu publican. — Lis enfantoun. — Lou jouvènt riche. — Tourna-mai lou Crist anóuncio sa Passioun. — L'avugle de Jericò.

¹ Ié diguè peréu aquesto parabolo, pèr faire vèire que fau prega de-countùni, e noun jamai s'alassa.

² I'avié, diguè, dins uno vilo, un juge que noun avié temour de Diéu, nimai respèt dóu mounde.

³ I'avié peréu, dins aquelo vilo, uno véuso que venié vers éu, disènt: Aparas-me de moun aversàri.

⁴ Éu faguè refus proun de tèms. Mai enfin se diguè dintre éu: Emai noun cregne Diéu, e noun m'ensoucite dóu mounde,

⁵ Dins acò, estènt qu'aquelo véu o me secuto, prendrai si part, cregnènço qu'à la fin noun me vèngue faire escorno.

⁶ Lou Segnour ajustè: Vesès ço que diguè aquéu juge catiéu.

⁷ E Diéu farié pas justiço à sis elegi que van cridant vers éu jour e niue, e paciènt esperarié de li secouri?

⁸ Vous lou dise, lèu-lèu li venjara. Mai se 'n-cop vendra, lou Fiéu de l'ome es que vous pensas que trove de fe sus la terro?

⁹ Diguè peréu aquesto parabolo pèr quàuquis-un que dintre éli se targavon d'èstre juste, e mespresavon lis autre:

¹⁰ Dous ome mountèron au tèmple pèr prega; l'un èro farisen, e l'autre publican.

¹¹ Lou Farisen, dre, pregavo dintre éu coume eiçò: O Diéu, gràci te rènde de noun èstre iéu coume lou restant dis ome que soun raubaire, injuste, adultre; ni meme coume aquéu publican.

¹² June dous cop pèr semano; doune lou dèime de tout ço qu'ai.

¹³ Pèr contro, lou publican, se tenènt liuen, ausavo pas meme aussa lis uei vers lou cèu; mai se tabassavo lou pitre, en disènt: O Diéu, agués pieta de iéu, que siéu pecadou.

¹⁴ Vous lou dise, aquest-d'eici davalè à soun oustau justifica, mai pas l'autre. Dóumaci, qu s'enausso, l'abeissaran; e qu s'abaisso, l'enaussaran.

¹⁵ I'adusien peréu d'enfantoun, pèr que li touquèsse. De vèire acò, li disciple li remou-chinavon.

¹⁶ Mai Jèsu, li sounant, diguè: Leissas lis enfantoun veni vers iéu, e lis empachés pas, que lou reiaume de Diéu es pèr aquéli que ié sèmblon.

¹⁷ Veramen vous lou dise, qu noun reçaupra lou reiaume de Diéu coume un enfant, noun i'intrara.

¹⁸ Alor un priéu de sinagogo lou questiounè, disènt: Bon Mèstre, dequé farai pèr avé la vido eternalo?

¹⁹ Jèsu ié respoundeguè: Perqué me dises bon? De bon noun i'a que Diéu.

²⁰ Sabes li coumandamen: Noun tuaras; Noun faras l'adultèri; Noun raubaras; Faus testimòni noun diras; Ounouro toun paire e ta maire.

²¹ Aquest respoundeguè: Tóuti aquéli causo, lis ai óusservado despièi moun jouvènt.

²² Tre l'avé ausi, Jèsu ié diguè: I'a 'ncaro uno causo que te manco: tout ço qu'as vènde-lou, e baio-lou i paure, e auras un tresor eilamount; vène pièi, e seguisse-me.

²³ Mai éu, ausido aquéli paraulo, venguè tout triste, dóumaci èro riche abord.

²⁴ E Jèsu, de vèire qu'èro vengu triste, diguè: Coume es mal-eisa pèr aquéli qu'an de pecùni d'intra dins lou reiaume de Diéu!

²⁵ Es mai facile à-n-un camèu de passa pèr lou trau d'uno aguïo, qu'à-n-un riche d'intra dins lou reiaume de Diéu.

²⁶ Aquéli que l'escoutavon diguèron: Quau pòu alor èstre sauva?

²⁷ Éu respoundeguè: Ço qu'es impoussible is ome es poussible à Diéu.

²⁸ Alor Pèire diguè: Vesès que nautre avèn tout quita, e vous avèn segui.

²⁹ Jèsu ié venguè: Veramen vous lou dise, res quitara soun oustau, o si gènt, o si fraire, o sa mouié, o sis enfant, pèr l'encauso dóu reiaume de Diéu,

³⁰ Que noun reçaupe bèu-cop mai dins aquest mounde, e dins lou siècle avenidou la vido eternalo.

³¹ Jèsu prenguè pièi li Douge à despart, e ié diguè: Veici que mountan à Jerusalèn; e se vai coumpli tout ço qu'an escri li Proufèto sus lou Fiéu de l'ome.

³² En efèt, l'abandounaran i Gentiéu, e d'éu se trufaran, e lou fouitaran, e i'escupiran dessus;

³³ E se 'n-cop l'auran fouita, lou tuaran, e au jour tresen ressuscitara.

³⁴ Mai éli coumprenguèron rèn à-n-acò-d'aqui: i'èro un lengage claus, e noun capitavon ço que ié disié.

³⁵ Or se trouvè, coume arribavo proche de Jericò, qu'un avugle èro asseta de-long dóu camin, demandant l'óumorno.

³⁶ D'entèndre passa de gènt, aquest s'entrevè de qu'èro acò.

³⁷ Ié diguèron qu'èro Jèsu de Nazarèt que passavo.

³⁸ E se boutè à crida: Jèsu, Fiéu de Dàvi, agués pieta de iéu!

³⁹ Aquéli que marchavon proumié lou charpavon pèr que se teisèsse; mai éu cridavo encaro mai: Fiéu de Dàvi, agués pieta de iéu.

⁴⁰ Alor Jèsu, s'estènt aplanta, coumandè que vers éu l'aduguèsson. Quand se fuguè avança, ié demandè:

⁴¹ Dequé vos que te fague? Aquest respoundeguè: Segnour, fasès que ié vegue.

⁴² E Jèsu ié diguè: Vegues-ié, ta fe t'a sauva.

⁴³ E subran ié veguè; em'acò lou seguissié rendènt glòri à Diéu. E tout lou pople, acò vesènt, tambèn lausè, Diéu.