Sant Jan 4 - Lis Evangèli 1903 (Provençal)

CHAPITRE QUATREN

Parladis de Jèsu 'mé la Samaritano. — Fe di Samaritan. — En Cana de Galilèio. — Garisoun dóu fiéu d'un óuficié de Cafarnaoun.

¹ Jèsu, tre saché que li Farisen avien ausi dire qu'éu fasié mai de disciple, e batejavo mai que Jan, —

² Dins acò, noun èro Jèsu que batejavo, mai si disciple —

³ Quitè la Judèio e s'enanè tourna-mai en Galilèio.

⁴ Or, ié falié passa pèr la Samarìo.

⁵ Venguè dounc en uno vilo de Samarìo que ié dison Sichar vesino dóu tenamen qu'avié douna Jacob à Jóusè soun fiéu.

⁶ En aquéu rode, i'avié lous pous de Jacob. Em'acò Jèsu, las de camina, s'assetè sus lou pous. Erian peraqui sus li sièis ouro.

⁷ Adounc venguè 'no femo de Samarìo pèr tira d'aigo. Jèsu ié diguè: Fai-me béure.

⁸ Si disciple, dóumaci, èron ana dins la vilo croumpa de viéure.

⁹ Ié diguè dounc aquelo Samaritano: Coume vai que vous, estènt un judiéu, me demandas de béure à iéu que siéu uno femo samaritano? Soun pas coutrìo li Judiéu emé li Samaritan.

¹⁰ Ié respoundeguè Jèsu e ié diguè: Se couneissiés lou doun de Diéu e quau es aquéu te dis: Fai-me béure, tu belèu n'i'auriés demanda, e t'aurié pourgi uno aigo vivo.

¹¹ La femo ié venguè: Segne, mai pèr n'en tira n'avès pas ço que vous fau, e lou pous es founs; d'ounte la prendrés aquelo aigo vivo?

¹² Sias-ti mai grand, vous, que noste paire Jacob, que nous dounè lou pous, e que n'en beguè, éu, emai si fiéu e sis escabot?

¹³ Jèsu ié respoundeguè, disènt: Quau que siegue que béu d'aquelo aigo aura 'ncaro set; mai quau béura de l'aigo que iéu ié dounarai, aura plus jamai set.

¹⁴ Mai l'aigo que iéu ié dounarai, devendra dins éu uno font d'aigo que gisclara fin-qu'à la vido eternalo.

¹⁵ E ié faguè la femo: Segne, dounas-me d'aquelo aigo, que n'ague plus set, e vèngue plus eici n'en tira.

¹⁶ Jèsu ié diguè: Vai souna toun ome, e vène eici.

¹⁷ Respoundeguè la femo, e diguè: Ai ges d'ome. E ié faguè Jèsu: As resoun de dire: Ai ges d'ome.

¹⁸ Cinq ome, dóumaci, as agu; e aro aquéu que te troves d'avé n'es pas toun ome; pèr acò as di verai.

¹⁹ Ié venguè la femo: Segnour, vese proun que sias un proufèto…

²⁰ Nòsti paire an adoura sus aquelo mountagno, e vous-autre disès qu'es à Jerusalèn l'endré ounte fau adoura.

²¹ Ié diguè Jèsu: Femo, crèi-me, vai veni l'ouro que sara plus sus aquelo mountagno, nimai à Jerusalèn qu'adourarés lou Paire.

²² Vautre, adouras ço que couneissès pas; nautre adouran ço que couneissèn, car lou salut vèn di Judiéu.

²³ Mai l'ouro vèn, es vengudo, ounte li veritàblis adouradou adouraran lou Paire en esperit em'en verita. Dóumaci es d'adouradou coume aquéli que cerco lou Paire.

²⁴ Diéu es esperit, e fau qu'aquéli que l'adoron, l'adoron en esperit em'en verita.

²⁵ Respoundeguè la femo: Sabe que lou Messìo, valènt-à-dire lou Crist, dèu veni. Adounc, tre que sara vengu, nous anounciara touto causo.

²⁶ Ié diguè Jèsu: Lou siéu, iéu que te parle.

²⁷ A-n-aquéu moumen, arribèron si disciple, e s'estounavon que parlèsse em'uno femo. Res dins acò ié diguè: Que demandavias? nimai: Perqué parlavias em'elo?

²⁸ La femo leissè dounc aqui soun inde, e s'enanè à la vilo. E diguè i gènt:

²⁹ Venès vèire un ome que m'a di tout ço qu'ai fa. Sarié pas éu, lou Crist?

³⁰ Éli sourtiguèron dounc de la vilo, e venguèron vers éu.

³¹ D'enterin, lou pregavon si disciple, en disènt: Mèstre, manjas.

³² Mai éu ié diguè: Iéu, ai un manja que vautre noun lou couneissès.

³³ Se venien dounc, li disciple, de l'un à l'autre: Quaucun i'aurié adu de viéure?

³⁴ Ié diguè Jèsu: Moun manja es de faire la voulounta d'Aquéu que m'a manda, pèr coumpli soun obro.

³⁵ Es que vautre noun disès: Encaro quatre mes, e sian à meissoun? Veici que iéu vous dise: Aussas vòstis uei, e regardas li terrado que blanquejon deja pèr la meissoun.

³⁶ Or, aquéu que meissouno reçaup sa recoumpènso e acampo de fru pèr la vido eternalo; de maniero que lou semenaire es dins la gau tout parié coume lou meissounaire.

³⁷ Car eici es verai lou dire que se dis: Un semeno, un autre meissouno.

³⁸ Iéu vous ai manda faire meissoun aqui ounte avès pas travaia. D'autre an travaia, e vautre sias intra dins si travai d'éli.

³⁹ Or, bravamen de Samaritan d'aquelo vilo creiguèron en éu, raport à la paraulo de la femo qu'afourtissié: M'a di tout ço qu'ai fa.

⁴⁰ Adounc, quouro li Samaritan lou fuguèron vengu trouva, lou preguèron que restèsse em'éli; e ié restè dous jour.

⁴¹ E n'i'aguè forço mai encaro que creiguèron en éu, pèr l'avé ausi,

⁴² Em'acò à la femo disien: Aro, es plus sus ta paraulo que cresèn; dóumaci, nàutri-meme l'avèn ausi, e sabèn qu'aquéu es veramen lou Sauvaire dóu mounde.

⁴³ Dous jour après, partiguè d'aqui, e s'enanè en Galilèio.

⁴⁴ Car Jèsu a fa éu-meme la fe qu'un proufèto noun es ounoura dins soun païs.

⁴⁵ Quouro dounc fuguè arriba en Galilèio, l'aculiguèron li Galileien, estènt qu'avien vist tout ço qu'avié fa dins Jerusalèn, dóu tèms de la fèsto; i'èron ana, dóumaci, éli peréu, à la fèsto.

⁴⁶ Venguè dounc, Jèsu, tourna-mai à Cana de Galilèio, ounte avié chanja l'aigo en vin. E se capitavo un óuficié dóu rèi que soun drole malautejavo à Cafarnaoun.

⁴⁷ Aquest, tre saché que Jèsu arribavo de Judèio en Galilèio, se gandiguè vers éu, e lou preguè de davala e gari soun enfant qu'èro en trin de mouri.

⁴⁸ Adounc ié diguè Jèsu: Se vesès pas, vous-autre, de miracle e d'espetacle, avès pas la fe.

⁴⁹ Ié venguè l'óuficié reiau: Segne, davalas, de davans que more moun fiéu.

⁵⁰ Jèsu ié diguè: Vai, toun fiéu es en vido. Greiguè aquel ome à la paraulo que ié diguè Jèsu; e s'enanè.

⁵¹ E veici qu'à la davalado, si serviciau ié courreguèron au davans e i'anouncièron que soun drole èro reviéuda.

⁵² Éu demandè à queto ouro s'èro trouva miés. Éli ié diguèron: Aièr sus li sèt ouro la fèbre l'a quita.

⁵³ Adounc couneiguè lou paire qu'èro à-n-aquelo ouro ounte avié di Jèsu: Toun fiéu es en vido. Em'acò creiguè, éu, emai touto soun oustalado.

⁵⁴ Acò 's lou segound miracle que faguè Jèsu, estènt revengu de Judèio en Galilèio.