غزل غزلها 7 - Persian Old Version

¹ در شولمیت چه میبینی؟ مثل محفل دولشکر.

² ناف تو مثل کاسه مدور است که شراب ممزوج در آن کم نباشد. بر تو توده گندم است که سوسنها آن را احاطه کرده باشد.

³ دو پستان تومثل دو بچه توام غزال است.

⁴ گردن تو مثل برج عاج و چشمانت مثل برکه های حشبون نزددروازه بیت ربیم. بینی تو مثل برج لبنان است که بسوی دمشق مشرف میباشد.

⁵ سرت بر تو مثل کرمل و موی سرت مانند ارغوان است. و پادشاه در طره هایش اسیر میباشد.

⁶ ای محبوبه، چه بسیار زیبا و چه بسیار شیرین بهسبب لذتهاهستی.

⁷ این قامت تو مانند درخت خرما وپستانهایت مثل خوشه های انگور میباشد.

⁸ گفتم که به درخت خرما برآمده، شاخه هایش راخواهم گرفت. و پستانهایت مثل خوشه های انگور و بوی نفس تو مثل سیبها باشد.

⁹ و دهان تومانند شراب بهترین برای محبوبم که به ملایمت فرو رود و لبهای خفتگان را متکلم سازد.

¹⁰ من از آن محبوب خود هستم و اشتیاق وی بر من است.

¹¹ بیاای محبوب من به صحرا بیرون برویم، و در دهات ساکن شویم.

¹² و صبح زود به تاکستانها برویم و ببینیم که آیا انگور گل کرده وگلهایش گشوده و انارها گل داده باشد. در آنجامحبت خود را به تو خواهم داد.

¹³ مهر گیاههابوی خود را میدهد و نزد درهای ما هر قسم میوه نفیس تازه و کهنه هست که آنها را برای توای محبوب من جمع کردهام.