ایّوب 17 - Persian Old Version

¹ «روح من تلف شده، و روزهایم تمام گردیده، و قبر برای من حاضر است.

² به درستی که استهزاکنندگان نزد منند، و چشم من در منازعت ایشان دائم میماند.

³ الان گرو بده و به جهت من نزد خود ضامن باش. والا کیست که به من دست دهد؟

⁴ چونکه دل ایشان را از حکمت منع کردهای، بنابراین ایشان را بلند نخواهی ساخت.

⁵ کسیکه دوستان خود را به تاراج تسلیم کند، چشمان فرزندانش تار خواهد شد.

⁶ مرا نزدامتها مثل ساخته است، و مثل کسیکه بر رویش آب دهان اندازند شدهام.

⁷ چشم من از غصه کاهیده شده است، و تمامی اعضایم مثل سایه گردیده.

⁸ راستان بهسبب این، حیران میمانند وصالحان خویشتن را بر ریاکاران برمی انگیزانند.

⁹ لیکن مرد عادل به طریق خود متمسک میشود، و کسیکه دست پاک دارد، در قوت ترقی خواهدنمود.

¹⁰ «اما همه شما برگشته، الان بیایید و در میان شما حکیمی نخواهم یافت.

¹¹ روزهای من گذشته، و قصدهای من و فکرهای دلم منقطع شده است.

¹² شب را به روز تبدیل میکنند و باوجود تاریکی میگویند روشنایی نزدیک است.

¹³ وقتی که امید دارم هاویه خانه من میباشد، وبستر خود را در تاریکی میگسترانم،

¹⁴ و به هلاکت میگویم تو پدر من هستی و به کرم که تومادر و خواهر من میباشی.

¹⁵ پس امید من کجااست؟ و کیست که امید مرا خواهد دید؟

¹⁶ تابندهای هاویه فرو میرود، هنگامی که با هم درخاک نزول (نماییم ).»