ایّوب 10 - Persian Old Version

¹ «جانم از حیاتم بیزار است. پس ناله خود را روان میسازم و در تلخی جان خود سخن میرانم.

² به خدا میگویم مرا ملزم مساز، و مرا بفهمان که از چه سبب با من منازعت میکنی؟

³ آیا برای تو نیکو است که ظلم نمایی وعمل دست خود را حقیر شماری، و بر مشورت شریران بتابی؟

⁴ آیا تو را چشمان بشر است؟ یامثل دیدن انسان میبینی؟

⁵ آیا روزهای تو مثل روزهای انسان است؟ یا سالهای تو مثل روزهای مرد است؟

⁶ که معصیت مرا تفحص میکنی وبرای گناهانم تجسس مینمایی؟

⁷ اگرچه میدانی که شریر نیستم و از دست تو رهانندهای نیست.

⁸ «دستهایت مرا جمیع و تمام سرشته است، و مرا آفریده است و آیا مرا هلاک میسازی؟

⁹ به یادآور که مرا مثل سفال ساختی و آیا مرا به غباربرمی گردانی؟

¹⁰ آیا مرا مثل شیر نریختی و مثل پنیر، منجمد نساختی؟

¹¹ مرا به پوست و گوشت ملبس نمودی و مرا با استخوانها و پیها بافتی.

¹² حیات و احسان به من عطا فرمودی و لطف توروح مرا محافظت نمود.

¹³ اما این چیزها را دردل خود پنهان کردی، و میدانم که اینها در فکرتو بود.

¹⁴ اگر گناه کردم، مرا نشان کردی و مرا ازمعصیتم مبرا نخواهی ساخت.

¹⁵ اگر شریر هستم وای بر من! و اگر عادل هستم سر خود رابرنخواهم افراشت، زیرا از اهانت پر هستم ومصیبت خود را میبینم!

¹⁶ و اگر (سرم )برافراشته شود، مثل شیر مرا شکار خواهی کرد و باز عظمت خود را بر من ظاهر خواهی ساخت.

¹⁷ گواهان خود را بر من پی درپی میآوری و غضب خویش را بر من میافزایی وافواج متعاقب یکدیگر به ضد منند.

¹⁸ پس برای چه مرا از رحم بیرون آوردی؟ کاش که جان میدادم و چشمی مرا نمی دید.

¹⁹ پس میبودم، چنانکه نبودم و از رحم مادرم به قبر برده میشدم.

²⁰ آیا روزهایم قلیل نیست؟ پس مراترک کن، و از من دست بردار تا اندکی گشاده روشوم،

²¹ قبل از آنکه بروم بهجایی که از آن برنخواهم گشت، به زمین ظلمت و سایه موت!

²² به زمین تاریکی غلیظ مثل ظلمات، زمین سایه موت و بیترتیب که روشنایی آن مثل ظلمات است.»