اِنجِیل شریف (لُوقا) 8 - Mirpuri-Pahari Bibleحضرت عِیسیٰ نی مدد کرنے آلیاں جناݨیاں 1 فِر اِس تُوں بعد حضرت عِیسیٰ مُختلِف شہراں تے گرانواں وِچ جائی کے اللّٰہ تعالیٰ نی بادشاہی نے بارے وِچ خُوشخبری لوکاں کی سُݨاݨے رہے۔ اُنہاں نے باراں صحابہ کرام اُنہاں نے نال سݨ، 2 تے کُجھ جناݨیاں وی سݨ، جِنہاں وِچوں حضرت عِیسیٰ جِنّات کَڈھے سݨ تے اُنہاں کی بیماریاں تُوں شِفأ دِتی سی۔ اُنہاں وِچ مَگدَلے آلی مَریم وی سی جِس وِچوں ست جِنّات کَڈھے گئے سݨ۔ 3 ہَیرودیس بادشاہ نے درباریِ خاص خُوزہ صاحب نی بِیوی حِنّا بی بی وی اُنہاں نال ہوݨی سی، سُوسَناہ بی بی تے بہُوں ساریاں ہور جناݨیاں وی سݨ، جیہڑیاں اپݨے مال واسباب وِچوں حضرت عِیسیٰ تے اُنہاں نے صحابیاں نے اخراجات نا بَندُوبست کرنیاں ہوݨیاں سݨ۔ بِیں راہݨے آلے نی مِثال 4 جیہڑے ویلے بہُوں سارے لوک مُختلف شہراں تے گرانواں وِچوں اچھی کے حضرت عِیسیٰ کول اکہٹھے ہوݨے سݨ، حضرت عِیسیٰ اُنہاں کی اے مِثال دیئی کے آخیا، 5 ”اِک بندہ بِیں راہݨے واسطے نِکلیا۔ جِس ویلے اُس بِیں باڑی وِچ سَٹیا، تے کُجھ بِیں بَنّے اپر ٹہی گیا۔ او لوکاں نے پَیراں تھَلے آئی گیا، تے چِڑیاں اُس کی چُغی کِہندا۔ 6 کُجھ پتھراں آلی زِیمی اپر ٹَہٹھا۔ او اُگی گیا، پر زِیمی وِچ نَمّی ناں ہوݨے نی وجہ تُوں او سُکی گیا۔ 7 کُجھ بِیں چہاڑیاں وِچ ٹَہٹھا، تے جمی وی گیا۔ پر چَہاڑیاں وی اُس نال بڑی ہویاں، تے اُس کی کہیری کے دبائی شوڑیا۔ 8 پر باقی بِیں چَنگی زِیمی وِچ ٹَہٹھا تے جَمیا۔ اُس نال بہُوں چنگی فصل لغی، تے سو گُنا پَھلیا۔“ آخر وِچ حضرت عِیسیٰ اُنہاں لوکاں کی آخیا، ”جیہڑا کوئی سمجھݨا چاہݨا اَے، تے مہاڑیاں گلاں غور نال سُݨے۔“ مِثالاں نا مطلب 9 بعد وِچ حضرت عِیسیٰ نے صحابیاں اُنہاں کولوں پُچھیا، ”اِس مِثال نا مطلب کَے اَے؟“ 10 حضرت عِیسیٰ جواب دِتا، ”اللّٰہ تعالیٰ صِرف تُساں کی اپݨی بادشاہی نے راز سمجھݨے نی صلاحیت دِتی وی اَے، پر باقی لوکاں کی میں صِرف مِثالاں نے ذرِیعے ہی تعلِیم دیݨا آں، تانکہ او اکھیاں ہوݨے نے باوجُود حقائق ناں تکی سکݨ، تے سُݨنے نے باوجُود ناں سمجھی سکݨ۔ بِیں راہݨے آلے نی مِثال نا مطلب 11 اِس مِثال نا مطلب اے اَے: اللّٰہ تعالیٰ نا کلام بِیں نی طرح ہوݨا اَے۔ 12 جیہڑا بِیں بَنّے اپر ٹہیݨا اَے، اُس نی مِثال اُنہاں بندیاں نی طرح اَے جیہڑے اللّٰہ تعالیٰ نا کلام سُݨنے اݨ۔ پر شیطان اچھی کے اُنہاں نے دِلاں وِچوں اُس کی کڈی شوڑݨا اَے، تانکہ اِسرح ناں ہوئی جائے کہ او اِیمان رخی کے نجات حاصل کرݨ۔ 13 جیہڑا بِیں پتھراں آلی زِیمی اپر ٹہیݨا اَے، اے اُنہاں بندیاں نی مِثال اَے جیہڑے اللّٰہ تعالیٰ نا کلام سُݨنے اݨ، تے اِک دم خُوشی نال اُس کی قبُول کری کِہننے اݨ۔ پر او پَیغام اُنہاں نے دِلاں وِچ پَکا نی ہوݨا، تے زیادہ ٹَیم تک او لوک اِیمان وِچ قائم نی رہی سکݨے، کِیئانکہ جِس ویلے اُنہاں اپر کُسے قِسم نی آزمائِش اچھݨی اَے، تے او اِک دم اللّٰہ تعالیٰ اپر بھروسہ کرنا چھوڑی دیݨے اݨ۔ 14 جیہڑا بِیں چَہاڑیاں وِچ ٹہیݨا اَے، اے اُنہاں لوکاں نی مِثال اَے جیہڑے پَیغام تے سُݨنے اݨ، پر بعد وِچ دُنیا نی فِکر، دولت نی کَشِش تے عیاشی اُس پَیغام نا اثر ختم کری شوڑنی اَے۔ اِسرح اُنہاں نا اِیمان مضبُوط نی ہوݨا۔ 15 او بِیں جیہڑا چنگی زِیمی وِچ راہݨ ہوݨا اَے، اُنہاں لوکاں نی مِثال اَے جیہڑے اللّٰہ تعالیٰ نا کلام سُݨنے اݨ، تے نیک نِیّتی نال اُس اپر عمل کرنے اݨ تے ثابت قدم رہی کے اِیمان وِچ بہُوں ترقی کرنے اݨ۔“ بتی نی لوئی آلی مِثال 16 فِر حضرت عِیسیٰ اُنہاں کی اِک مِثال دیئی کے آخیا، ”کوئی بندہ وی بَتّی بالی کے برتن تھلے یا کُسے منجھی تھلے نی رخݨا، بلکہ کُسے اُچّی جغہ اپر رخݨا اَے، تانکہ سارے لوک لوئی وِچ تکی سکݨ۔ 17 کِیئانکہ کوئی چِیز وی اِیئَے جہئی نی، جیہڑی چھُپّی وی رَہسی۔ ہُݨ تک جیہڑیاں گلاں نی دسیاں گئیاں، او ساریاں دَسیاں جاسݨ۔ 18 اِس واسطے تُساں ہوشیار رہو، کہ کَے پئے سُݨنے او، کِیئانکہ جِس کُسے کی سمجھݨے نی خواہش ہوسی، اللّٰہ پاک اُس نے عِلم وِچ اِضافہ فرماسی۔ پر جِس کُسے کی سمجھݨے نی خواہش ناں ہوسی، اُس کولوں او تھوڑی جئی سمجھ وی جیہڑی کہ اُس کول اَے وے، واپس کِہندی جاسی۔“ حضرت عِیسیٰ نے حقیقی اہلِ بَیت 19 فِر اِسرح ہویا کہ حضرت عِیسیٰ نی والدہ صاحبہ تے اُنہاں نے پہرآ اُنہاں کی لوڑنے واسطے آئے، پر پِہیڑ ہوݨے نی وجہ تُوں اُنہاں تک نی پہُنچی سکے۔ 20 لوکاں وِچوں کُسے اُنہاں کی دسیا ، ”تُساں نی والدہ تے پہرآ باہر آئے اݨ۔ او تُساں کی مِلݨا چاہݨے اݨ۔“ 21 حضرت عِیسیٰ اُس کی جواب دِتا، ”مہاڑی ماں تے پہرآ او لوک اݨ جیہڑے اللّٰہ تعالیٰ نا کلام سُݨنے اݨ، تے اُس اپر عمل کرنے اݨ۔“ حضرت عِیسیٰ طُوفان کی روکی شوڑیا 22 فِر اِک دیہاڑے اِسرح ہویا کہ حضرت عِیسیٰ اپݨے صحابیاں کی آخیا، ”اچھو، جھِیلے تُوں پار جُلاں۔“ او حضرت عِیسیٰ نی گل سُݨی کے اِک بیڑی وِچ بَیٹھے تے ٹُری پئے۔ 23 جِس ویلے بیڑی جائی رہی سی تے حضرت عِیسیٰ کی نیندر آئی گئی۔ اچانک جھِیلے وِچ اِک زبردست قِسم نا طُوفان آیا، اِتھے تک کہ بیڑی کی لہراں وِچ ڈُبݨے نا خطرہ ہوئی گیا۔ 24 صحابیاں حضرت عِیسیٰ کی جغایا تے آخیا، ”حضُور، اَساں ڈُبݨے آلے آں!“ حضرت عِیسیٰ اُٹھے، تے طُوفان کی حُکم دِتا۔ او اِک دم رُکی گیا تے بِلکُل سکُون ہوئی گیا۔ 25 فِر حضرت عِیسیٰ اُنہاں کی آخیا، ”تُساں نے اِیمان کی کَے ہوئی گیا؟“ صحابی ڈری گئے تے حَیران ہوئی کے اِک دُوئے نال گلاں کرݨ لغے، ”اے کِیئَے جہیا بندہ اَے؟ ہوا تے پاݨی وی اِس نا حُکم مننے اݨ!“ حضرت عِیسیٰ اِک بندے وِچوں جِنّ کڈݨے اݨ 26 فِر او جھِیلے نے دُوئے پاسے ریاست گَراسا نے علاقے وِچ پُہنچے جیہڑا ریاست گلِیل نے سامݨے سی۔ 27 جِس ویلے حضرت عِیسیٰ بیڑی وِچوں لَتھے، تے اُنہاں کی اُس شہر نا اِک بندہ مِلیا جِس وِچ جِنّات سݨ۔ او بندہ کافی سارے عرصے تُوں ننگا مُنگا پیا رہݨا سی، تے او کُسے کہرے وِچ نی سی رہݨا۔ صِرف قبرستان وِچ ہی رہݨا سی۔ 28 او حضرت عِیسیٰ کی تکی کے اُنہاں نے پَیراں وِچ پئی گیا تے چِیخی چِیخی کے آخݨ لغا، ”عِیسیٰ، اللّٰہ تعالیٰ نے پُتر، تُساں مِکی کَے آخݨا چاہݨے او؟ خُدا ناں واسطہ اَے مِکی کُجھ ناں آخو!“ 29 اُس اے گل اِس واسطے کِیتی سی کِیئانکہ حضرت عِیسیٰ جِنّے کی اُس بندے وِچوں نِکلݨے نا حُکم دِتا سی۔ جِنّے اُس بندے کی کئی واری پغڑیا سی۔ لوک اُس کی قابُو وِچ کرنے واسطے زنجیراں تے بیڑیاں نال بنی کے رخݨے سݨ۔ پر فِر وی او زنجیراں تے بیڑیاں تروڑی تروڑی شوڑنا سی تے جِنّ اُسی بیابان لُگی جغہ وِچ نسائی کھڑنا سی۔ 30 حضرت عِیسیٰ اُس کولوں پُچھیا، ”تُہاڑا ناں کَے اَے؟“ اُس جواب دِتا، ”لشکر!“ در اصل اُس بندے وِچ بہُوں سارے جِنّات سݨ۔ 31 فِر جِنّات مِنّت کری کے آخیا، ”اَساں کی دوزخ وِچ ناں پیجھو!“ 32 تھوڑی دُور اِک پہاڑی اپر بہُوں سارے سُور پئے چرݨے سݨ۔ جِنّات حضرت عِیسیٰ کی آخیا، ”اَساں کی اِنہاں سُوراں وِچ جاݨے نا حُکم کری شوڑو۔“ تے فِر حضرت عِیسیٰ اُنہاں کی اِجازت دیئی شوڑی۔ 33 فِر جِنّات اُس بندے وِچوں نِکلی کے سُوراں وِچ لغے گئے۔ جِنّات نے داخِل ہوݨے تُوں بعد سُوراں نا سارا اجڑ پہاڑی اپروں دوڑی گیا تے جھِیلے وِچ چھال ماری کے ڈُبی کے مری گیا۔ 34 جِس ویلے سُور چارنے آلیاں اے گل تکی، تے او شہر تے گرانواں در نسی گئے۔ اُتھے جائی کے اُنہاں اے واقعہ لوکاں کی دسیا ۔ 35 لوک اے گل سُݨی کے اُسی وی تکݨے واسطے گئے۔ اُنہاں حضرت عِیسیٰ کول جائی کے اُس بندے کی تکیا جِس وِچ جِنّات سݨ۔ او کپڑے لائی کے ٹھِیک ٹھاک ہوئی کے حضرت عِیسیٰ نے پیراں وِچ بَیٹھیا سی۔ اے گل تکی کے لوکاں اپر خوف طاری ہوئی گیا۔ 36 جیہڑے لوکاں او سارا واقعہ اپݨی اکھیاں نال تکیا سی باقی لوکاں کی دسیا کہ کِسرح جِنّات بندے وِچوں نِکلے سݨ تے کِسرح او ٹھِیک ہوئی گیا سی۔ 37 ریاست گَراسا نے علاقے نیاں لوکاں حضرت عِیسیٰ اگے اِلتجأ کِیتی، ”مِہربانی کری کے اَساں نے علاقے وِچوں ٹُری جاؤ۔“ در اصل او لوک بہُوں زیادہ خوف زدہ ہوئی گئے سݨ۔ اِس واسطے حضرت عِیسیٰ ریاست گلِیل در واپس جاݨے واسطے بیڑی وِچ بہی گئے۔ 38 جِس بندے وِچوں جِنّ نِکلے سݨ اُس حضرت عِیسیٰ نی مِنّت کری کے آخیا، ”مِہربانی کری کے مِکی اپݨے نال ہِݨی جھُلو۔“ پر حضرت عِیسیٰ اُس کی موڑی کے پیجھی شوڑیا تے آخیا، 39 ”اپݨے کہرے وِچ جائی کے لوکاں کی دس کہ اللّٰہ تعالیٰ تہاڑے اپر کِتنی مِہربانی کِیتی اَے۔“ اے گل سُݨی کے او بندہ واپس ٹُری گیا تے سارے شہر وِچ لوکاں کی دسیاس کہ حضرت عِیسیٰ اُس اپر کِتنی مِہربانی کِیتی سی۔ موئی وی کُڑی تے بیمار عورت 40 جِس ویلے حضرت عِیسیٰ واپس مُڑی کے آئے، تے لوک اُنہاں کی مِلی کے بہُوں خُوش ہوئی گئَے، کِیئانکہ او سارے اُنہاں نا اِنتظار پئے کرنے سݨ۔ 41 اُتھے حضرت عِیسیٰ کول اِک بندہ آیا جِس نا ناں یائِیر سی۔ او بنی اِسرائیلیاں نے عِبادت خانے نا سربراہ سی۔ اُس عاجزی نال حضرت عِیسیٰ نے پَیراں وِچ پئی کے آخیا، ”مہاڑے کہرے در جُلو“، 42 کِیئانکہ یائِیر نی اِک ہی تِہی سی جیہڑی باراں سالاں نی سی تے او مرنے آلی سی۔ جِس ویلے حضرت عِیسیٰ اُس نال جاݨے سݨ تے راہ وِچ بہُوں سارے لوک جمع ہوئی گئے تے حضرت عِیسیٰ اپر ٹہیݨے شرُوع ہوئی گئے۔ 43 اُتھے اِک اِیئَے جہئی جناݨی سی جِس بیچاری کی باراں سالاں تُوں زناݨا بِیماری سی۔ اُس اپݨی ساری دولت حکیماں اپر لُٹائی شوڑی سی، پر اُس نا علاج کُسے کولوں وی نی ہوئی سکیا سی۔ 44 اُس حضرت عِیسیٰ نی کَنڈی آلے پاسوں اَچھی کے اُنہاں نی قمیض نا تݨہ پغڑیا، تے اُسے ویلے اُس نا خُون اَچھݨا بَند ہوئی گیا۔ 45 حضرت عِیسیٰ پِچھَے مُڑی کے سارے لوکاں کولوں پُچھیا، ”مہاڑے کپڑیاں کی کُس ہتھ لایا اَے؟“ جِس ویلے لوک اِنکار کرݨ لغے تے حضرت پَطرس آخیا، ”حضُور، لوکاں نی پہیڑ تے تکو! اے تے تُساں اپر پئے ٹہݨے اݨ!“ 46 حضرت عِیسیٰ فِر آخیا، ”کُسے مِکی پَغڑیا اَے، کِیئانکہ مِکی پتہ لغا کہ مہاڑے وِچوں شِفأ دیݨے آلی طاقت خارج ہوئی اَے۔“ 47 جِس ویلے جناݨی تکیا کہ ہُݨ او چَھپی نی سکݨی، تے او ڈرے نال کمݨی کمݨی سارے لوکاں نے سامݨے حضرت عِیسیٰ نے پَیراں وِچ پئی گئی، تے صاف صاف دسیا کہ اُس حضرت عِیسیٰ نی قمیض نے تݨے کی کِیئاں پغڑیا سی، تے کِس طرح اُس کی اُسے ویلے شِفأ لبھی سی۔ 48 تے فِر حضرت عِیسیٰ اُس کی آخیا، ”بچّہ! تُوں اپݨے پَکّے اِیمان نی وجہ تُوں ٹھِیک ہوئی گئی ایں۔ بے فکر ہوئی کے ٹُری جا!“ 49 حضرت عِیسیٰ اے گل پئے آخݨے ہی سݨ کہ بنی اِسرائیلیاں نے عِبادت خانے نے سربراہ نے کَہروں کُسے آئی کے سربراہ کی آخیا، ”تُساں نی تِہی مری گئی اَے! ہُݨ بزُرگاں کی زحمت ناں دیو!“ 50 حضرت عِیسیٰ اے گل سُݨی کے یائِیر کی آخیا، ”ڈرو ناں! اللّٰہ اپر بھروسہ رخو! او ٹھِیک ہوئی جاسی۔“ 51 جِس ویلے حضرت عِیسیٰ یائِیر نے کہار پُہنچے، تے اُنہاں پَطرس ، یوحنا، یعقُوب، تے کُڑی نے ماں پِیؤ نے علاوہ کُسے کی وی اپݨے نال اندر جاݨے نی اجازت نی دِتی۔ 52 اُتھے سارے لوک کُڑی واسطے روݨے پئے سݨ۔ پر حضرت عِیسیٰ اُنہاں کی آخیا، ”روؤ ناں! کُڑی موئی نی! اے تے سُتی وی اَے!“ 53 حضرت عِیسیٰ نی اے گل سُݨی کے لوک اُنہاں اپر ہسݨ لغی پئے، کِیئانکہ اُنہاں کی پتہ سی کہ کُڑی موئی وی اَے۔ 54 حضرت عِیسیٰ کُڑی کی ہَتھے تُوں پغڑی کے اُچّی آواز وِچ آخیا، ”بچّہ! اُٹھی جا!“ 55 کُڑی اُسے ویلے دوبارہ زِندہ ہوئی گئی، تے اِک دم اُٹھی کے کھلی گئی۔ فِر حضرت عِیسیٰ حُکم دِتا، ”اِس کی کُجھ کھاݨے واسطے دیو!“ 56 اے گل تکی کے کُڑی نے ماں پِیؤ بہُوں حَیران ہوئی گئَے۔ پر حضرت عِیسیٰ اُنہاں کی تاکِید کِیتی، ”خبردار! اے گل کُسے کی ناں آخو!“ |