اِنجِیل شریف (لُوقا) 15 - Mirpuri-Pahari Bibleگنوی وی پہیڈ نی مِثال 1 اِک دیہاڑے بہُوں سارے ٹیکس کِہننے آلے لوک تے دُوئے غُنہگار لوک حضرت عِیسیٰ کول تعلِیم سُݨنے واسطے اچھݨے ہوݨے سݨ۔ 2 پر فریسی فِرقے نے لوک تے شرِیعت نے علمأ اُنہاں کی تکی کے خفا ہوئی کے آخݨے سݨ، ”اے بندہ تے غُنہگار لوکاں نال دوستی کرنا اے بلکہ اُنہاں نال بہی کے کھاݨا پِیݨا وی اے!“ 3 حضرت عِیسیٰ اُنہاں نیاں اے گلاں سُݨیاں تے مِثال دیئی کے آخیا، 4 ”فرض کرو تُساں وِچوں کُسے بندے نیاں سو پہیڈاں ہوݨ۔ اُنہاں وِچوں اِک پہیڈ گَنوی جائے، تے او کَے کرسی؟ کَے او نِنانوے پہیڈاں اُتھے ہی چھوڑی کے اپݨی اُس گَمی وی پہیڈے کی لوڑنا نی رہݨا، جدُوں تک کہ اُس کی او لبھی ناں جائے؟ 5 تے جیہڑے ویلے اُس کی او پہیڈ لبھی جائے، تے او بندہ خُوشی نال اُس کی اپݨے مونڈھیاں اپر چائی کے 6 کہرے در آݨنا اَے۔ کہار پہُنچی کے اپݨے گَوانڈیاں تے دوستاں کی بُلائی کے آخݨا اے، ’سارے مہاڑے نال مِلی کے خُوشی مَناؤ، کِیئانکہ مِکی اپݨی گَنوی وی پہیڈ لبھی گئی اَے۔‘ 7 اِسے طرح نِنانوے پَرہیزگار لوکاں نے مُقابلے وِچ جِنہاں کی توبہ نی لوڑ نی ہوݨی، اِک غُنہگار بندہ جیہڑے ویلے اپݨے غُناہواں تُوں توبہ کرݨا اے، تے آسماناں اپر زیادہ خُوشی منائی جاݨی اَے۔“ گنوے وے سِکے نی مِثال 8 ”اِسے طرح کَدے کُسے جناݨی کول دس دِینار ہوݨ تے اُنہاں وِچوں اِک کُسے نہیرے آلی جغہ وِچ گَنوی جائے، تے او کَے کرنی اے؟ کَے او بَتّی بالی کے سارے کہرے وِچ کھَس پھیری کے لوڑݨ نی لغی، تے جیہڑے ویلے تک اُس کی لبھی ناں جائے، کونہ کونہ چھاݨی نی مارنی؟ 9 تے فِر جیہڑے ویلے اُس کی او سِکہ لبھی جاݨا اے، تے او اپݨے ساریاں گَوانڈناں تے سَہیلیاں کی بُلائی کے آخݨی اے، ’ساریاں مہاڑے نال مِلی کے خُوشی مَناؤ، کِیئانکہ مِکی گَنویا وا سِکہ لبھی گیا اَے۔‘ 10 میں تُساں کی دسی شوڑاں، اِسے طرح جیہڑے ویلے کوئی غُنہگار بندہ اپݨے غُناہواں تُوں توبہ کرنا اے، تے اللّٰہ تعالیٰ نے فرِشتے وی خُوشی مَناݨے اݨ۔“ گَنوے وے پُترے نی مِثال 11 فِر حضرت عِیسیٰ اُنہاں کی اِک ہور مِثال سُݨائی، ”کُسے بندے نے دو پُتر سݨ۔ 12 نِکّے پُترے اپݨے پِیؤ کی آخیا، ’اَبّا جی، جائیداد وِچوں جیہڑا حِصّہ مہاڑا بَݨنا اے، او مِکی چائی دیو۔‘ اُس بندے کَے کِیتا کہ ساری جائیداد اپݨے دوآں پُتراں کی بَنڈی شوڑی۔ 13 تھوڑے دیہاڑیاں بعد نِکّے پُترے اَپݨا حِصّہ بیچی شوڑیا، تے رُوپے ہِݨی کے کُدرے دُور ٹُری گیا۔ اُتھے جائی کے اُس اپݨی ساری دولت فَضُول خَرچی وِچ ضائع کری شوڑی۔ 14 تے جیہڑے ویلے اُس نی ساری دولت ختم ہوئی گئی سی، تے اُس مُلخے وِچ سَخت قحط پئی گیا۔ ہُݨ او مُحتاج ہوئی گیا۔ 15 فِر اُس کَے کِیتا کہ اُتھے نے اِک مَقامی بندے کول نوکری کرنے واسطے ٹُری گیا۔ اُس بندے اِس کی اپݨے سُور چارݨے واسطے باڑیاں وِچ پیہجی شوڑیا۔ 16 اُس کی اِتنی پُہکھ لغݨی سی کہ اُس نا دِل آخݨا سی او پَھلیاں جِنہاں کی سُور کھاݨے اݨ او ہی کھائی کِہننے۔ پر اُس کی او وی کھاݨے نی اِجازت نی سی۔ 17 اِس حَد کی پہُنچی کے اُس کی ہوش آئی۔ او سوچݨ لغا، ’مہاڑے پِیؤ نے نوکراں کی وی رجی کے روٹی لبھݨی اے، تے میں اِتھے پُہکھا مَرنا پیا آں! 18 اِتھوں جُلاں، تے جائی کے اپݨے اَبّو کی آخاں، ”اَبّو جی، میں تُساں نا وی غُنہگار آں تے اللّٰہ تعالیٰ نا وی غُنہگار آں۔ 19 میں اِس قابل ناں رہیا کہ تُساں نا پُتر آخواں۔ پر مِہربانی کری کے مِکی اَپݨا نوکر سَمجھی کے ہی رخی کِہنو۔“ ‘ 20 اے گل سوچی کے اُٹھیا تے اپݨے پِیؤ نے کہرے دَر ٹُری پیا۔ او آلیں دُور ہی سی کہ اُس نے پِیؤ اُس کی تکی کِہندا۔ پِیؤ کی اُس اپر اِتنا تَرَس آیا کہ او دوڑی کے پُترے کول آیا، تے اُس کی گلے نال لائی کے پیار دیݨ لغی گیا۔ 21 پُترے آخیا، ’اَبّو، میں تُساں نا تے اللّٰہ نا غُنہگار آں۔ میں اِس قابل ناں رہیا کہ تُساں نا پُتر آخواں۔‘ 22 پر پِیؤ اپݨے نوکراں کی آخیا، ’فَٹا فَٹ جائی کے سوہݨے سوہݨے کپڑے آݨی کے اِس کی لَواؤ۔ اِک چھاپ تے جُتی وی اِس کی لَواؤ۔ 23 اِس نے اچھݨے نی خُوشی وِچ اِک تغڑا جہیا بچھہ کوہی کے دَعوت نا اِنتظام کرو۔ 24 اے مہاڑا پُتر تے مُردہ ہوئی گیا سی، پر ہُݨ اے دُوئی واری زِندہ ہوئی گیا اَے! اے گَنوی گیا سی، پر ہُݨ اے لبھی گیا اَے!‘ فِر اُنہاں ساریاں مِلی کے خُوشی مَنائی۔ 25 اِس دوران اُس بندے نا بڑا پُتر باڑیاں وِچ کَم پیا کرنا سی۔ جیہڑے ویلے او کہرے در مُڑی کے آیا تے اُسی اپݨے کہروں نَچݨے گاݨے نی آواز آئی۔ 26 اُس اپݨے اِک نوکرے کی بُلائی کے پُچھیا، ’اَندر کَے پیا ہوݨا اے؟‘ 27 نوکرَے اُسی جواب دِتا، ’حضُور، تُساں نا پَہرآ مُڑی کے آئی گیا اَے۔ تُساں نے پِیؤ اُنہاں نے صحِیح سلامت مُڑی کے اچھݨے نی خُوشی وِچ تغڑا جہیا بچھہ کوہی کے دَعوت نا اِنتظام کروایا اَے۔‘ 28 اُس اے گل سُݨی، تے اُسی بہُوں غُصہ چڑھی گیا۔ اُس اندر جاݨے تُوں اِنکار کری شوڑیا۔ پِیؤ کی اِس گل نا پتہ لغا، تے او آپوں باہر آئی کے بڑے پُترے کی راضی کَرݨ لغا۔ 29 پر اُس اپݨے پِیؤ کی آخیا، ’اَبّو جی تکو ناں، میں کِتنے عرصے تُوں سخت محنت نال تُساں نی خِدمت پیا کرنا! کَدے وی تُساں نے حُکم تُوں پِچھے ناں ہٹیا۔ پر تُساں مِکی کَدے اِک بَکرا وی نی دِتا تانکہ میں اپݨے سَنگیاں کی بُلائی کے خُوشی مَناں! 30 پر جیہڑے ویلے تُساں نا او پُتر آیا اے، جِس تُساں نا سارا مال بُریاں جناݨیاں اپر ظائع کِیتا اے، تے اُس واسطے تُساں تغڑا جہیا بچھہ کوہیا!‘ 31 پِیؤ اُسی آخیا، ’پُتر، تُوں تے ہمیشاں مہاڑے کول ہی ایں ویں۔ مہاڑے کول جو کُجھ اے، او سارا تُہاڑا ہی اَے وَے۔ 32 پر اے گل تے ضرُوری سی کہ اَساں سارے خُوشی مَناں کہ تُہاڑا او پہرآ جیہڑا مُردہ ہوئی گیا سی، ہُݨ دُوئی واری زِندہ ہوئی گیا اَے۔ اے گَنوی گیا سی، ہُݨ اے لبھی گیا اَے۔‘ “ |