غزل غزلها 1 - کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر

¹ غزل غزلهای سلیمان.

محبوبه

² مرا با لبانت ببوس، زیرا عشق تو دلپذیرتر از شراب است.

³ تو خوشبو هستی و نامت رایحهٔ عطرهای دل‌انگیز را به خاطر می‌آورد؛ عجیب نیست که دختران شیفتهٔ تو می‌شوند.

⁴ مرا با خود بِبَر، بیا تا از اینجا دور شویم. پادشاه مرا به حجلۀ خود ببرد. تو مایۀ شادی و سرور ما هستی؛ عشق تو را بیش از شراب می‌ستاییم. شایسته است که تو را تحسین کنند.

دوستان محبوبه

⁵ ای دختران اورشلیم، من سیاه اما زیبا هستم، همچون چادرهای قیدار و خیمه‌های سلیمان.

⁶ به من که سیاه هستم اینچنین خیره مشوید، زیرا آفتاب مرا سوزانیده است. برادرانم بر من خشمگین شده مرا فرستادند تا در زیر آفتاب سوزان از تاکستانها نگاهبانی کنم، و من نتوانستم از تاکستان خود مراقبت نمایم.

⁷ ای محبوب من، به من بگو امروز گله‌ات را کجا می‌چرانی؟ هنگام ظهر گوسفندانت را کجا می‌خوابانی؟ چرا برای یافت تو، در میان گله‌های دوستانت سرگردان شوم؟

دوستان

⁸ ای زیباترین زن دنیا، اگر نمی‌دانی، رد گله‌ها را بگیر و به سوی خیمه‌های چوپانان بیا و در آنجا بزغاله‌هایت را بچران.

⁹ ای محبوبهٔ من، تو همچون مادیان ارابهٔ فرعون، زیبا هستی.

¹⁰ گونه‌هایت با گوشواره‌هایت چه زیباست، گردنت با جواهراتش چه دلرباست.

¹¹ ما برایت گوشواره‌های طلا با آویزه‌های نقره خواهیم ساخت.

محبوبه

¹² آنگاه که پادشاه بر سفرۀ خویش نشسته بود، اتاق از رایحۀ عطر من پر شد.

¹³ محبوب من که در سینه‌هایم آرمیده، رایحه‌ای چون مُر خوشبو دارد.

¹⁴ محبوب من مانند شکوفه‌های حنا است که در باغهای عِین جِدی می‌رویند.

محبوب

¹⁵ تو چه زیبایی، ای محبوبهٔ من! چشمانت به زیبایی و لطافت کبوتران است.

محبوبه

¹⁶ ای محبوب من، تو چه جذاب و دوست داشتنی هستی! سبزه‌زارها بستر ما هستند

¹⁷ و درختان سرو و صنوبر بر ما سایه می‌افکنند.