مزامیر 77 - کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر

مزمور ۷۷ تسلی به هنگام گرفتاری

برای رهبر سرایندگان: برای یِدوتون. مزمور آساف.

¹ با صدایی بلند به سوی خدا فریاد برمی‌آورم! به سوی خدا فریاد برمی‌آورم تا صدای مرا بشنود.

² به هنگام گرفتاری از خدا کمک می‌طلبم. تمام شب به سوی او دست نیاز دراز می‌کنم. تا دعایم را مستجاب نکند آرام نخواهم گرفت.

³ خدا را به یاد می‌آورم و از حسرت می‌نالم. به فکر فرو می‌روم و پریشان می‌شوم.

⁴ او نمی‌گذارد خواب بچشمانم بیاید. از شدت ناراحتی نمی‌توانم حرف بزنم.

⁵ به روزهای گذشته فکر می‌کنم، به سالهایی که پشت سر نهاده‌ام می‌اندیشم.

⁶ تمام شب را در تفکر می‌گذرانم و از خود می‌پرسم:

⁷ «آیا خداوند مرا برای همیشه ترک کرده است؟ آیا او دیگر هرگز از من راضی نخواهد شد؟

⁸ آیا دیگر هرگز به من محبت نخواهد کرد؟ آیا دیگر هرگز به قول خود وفا نخواهد کرد؟

⁹ آیا خدا مهربانی و دلسوزی را فراموش کرده است؟ آیا غضب او باعث شده در رحمت او بسته شود؟»

¹⁰ سپس به خود می‌گویم: «این از ضعف من است که چنین فکر می‌کنم. پس سالهایی را که دست خداوند قادر متعال در کار بوده است به یاد خواهم آورد.»

¹¹ بله، معجزات و کارهای بزرگی را که خداوند انجام داده است به یاد خواهم آورد

¹² و در کارهای شگفت‌انگیز او تفکر خواهم کرد.

¹³ ای خدا، تمام راههای تو پاک و بی‌عیب است! خدایی به بزرگی و عظمت تو وجود ندارد.

¹⁴ تو خدایی هستی که معجزه می‌کنی و قدرت خود را بر قومها نمایان می‌سازی.

¹⁵ با دست توانای خود بنی‌اسرائیل را رهانیدی.

¹⁶ آبها وقتی تو را دیدند به عقب رفتند و اعماق دریا به لرزه درآمد.

¹⁷ از ابرها باران بارید. در آسمان رعد و برق پدید آمد و تیرهای آتشین به هر سو جهید.

¹⁸ در میان گردباد صدای رعد شنیده شد و برق آسمان دنیا را روشن کرد. زمین تکان خورد و لرزید.

¹⁹ از میان دریا جایی که هرگز به فکر کسی نمی‌رسید راهی پدید آوردی

²⁰ و مانند یک شبان، بنی‌اسرائیل را به رهبری موسی و هارون از آن عبور دادی.