مزامیر 36 - کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر

مزمور ۳۶ شرارت انسان و نیکی خداوند

برای رهبر سرایندگان. مزمور داوود، خدمتگزار خداوند.

¹ گناه در عمق دل انسان شرور لانه کرده است و هیچ ترسی از خدا ندارند.

² او چنان از خود راضی است که نمی‌تواند گناهش را ببیند و از آن رویگردان شود.

³ سخنانش شرارت‌آمیز و مملو از دروغ است؛ حکمت و نیکی در وجودش نیست.

⁴ به راههای کج می‌رود و از کارهای خلاف دست نمی‌کشد.

⁵ محبت تو، ای خداوند، تا به آسمانها می‌رسد و وفاداری تو به بالاتر از ابرها!

⁶ عدالت تو همچون کوههای بزرگ پابرجاست؛ احکام تو مانند دریا عمیق است. ای خداوند، تو حافظ انسانها و حیوانات هستی.

⁷ خدایا، محبت تو چه عظیم است! آدمیان زیر سایهٔ بالهای تو پناه می‌گیرند.

⁸ آنها از برکت خانهٔ تو سیر می‌شوند و تو از چشمهٔ نیکویی خود به آنها می‌نوشانی.

⁹ تو سرچشمهٔ حیات هستی؛ از نور تو است که ما نور حیات را می‌بینیم!

¹⁰ خداوندا، محبت تو همیشه بر کسانی که تو را می‌شناسند باقی بماند و نیکویی تو پیوسته همراه راست‌دلان باشد.

¹¹ نگذار متکبران به من حمله کنند و شروران مرا متواری سازند.

¹² ببینید چگونه بدکاران افتاده‌اند! آنها نقش زمین شده‌اند و دیگر نمی‌توانند برخیزند!