مزامیر 147 - کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر

مزمور ۱۴۷ در ستایش خدای قادر مطلق

¹ خداوند را سپاس باد! چه نیکوست که خدای خود را با سرود بپرستیم؛ چه لذتبخش است که او را بستاییم!

² خداوند اورشلیم را دوباره بنا می‌کند و پراکندگان اسرائیل را جمع می‌نماید.

³ او دلشکستگان را شفا می‌بخشد و زخمهای ایشان را می‌بندد.

⁴ خداوند حساب ستارگان را دارد و نام هر یک از آنها را می‌داند.

⁵ خداوند ما بزرگ و تواناست و حکمت او بی‌انتهاست.

⁶ او فروتنان را سرافراز می‌کند، اما روی شریران را به خاک می‌مالد.

⁷ خداوند را با سرودهای شکرگزاری بپرستید! او را با نغمهٔ بربط ستایش کنید!

⁸ او ابرها را بر آسمان می‌گستراند و باران را بر زمین می‌باراند و سبزه را بر کوهها می‌رویاند،

⁹ به حیوانات غذا می‌دهد و روزی جوجه‌کلاغها را می‌رساند.

¹⁰ خداوند به نیروی اسب رغبت ندارد و قدرت انسان او را خشنود نمی‌سازد؛

¹¹ خشنودی او از کسانی است که او را گرامی می‌دارند و به محبت وی امید بسته‌اند.

¹² ای اورشلیم، خداوند را ستایش کن! ای صهیون، خدای خود را سپاس بگو!

¹³ زیرا او دروازه‌هایت را محکم به روی دشمن بسته و فرزندانت را که در درون هستند برکت داده است.

¹⁴ او مرزهایت را در صلح و آرامش نگه می‌دارد و تو را با بهترین نان گندم سیر می‌نماید.

¹⁵ خداوند به زمین دستور می‌دهد و هر چه می‌فرماید به‌سرعت عملی می‌شود.

¹⁶ او برف را مانند لحاف بر سطح زمین می‌گستراند و شبنم را همچون خاکستر همه جا پخش می‌کند.

¹⁷ خداوند دانه‌های تگرگ را مانند سنگریزه فرو می‌ریزد و کیست که تاب تحمل سرمای آن را داشته باشد؟

¹⁸ سپس دستور می‌دهد و یخها آب می‌شوند؛ باد می‌فرستد و آبها جاری می‌شوند.

¹⁹ او کلام خود را به یعقوب بیان کرده است، و فرایض و قوانینش را به اسرائیل.

²⁰ این کار را تنها در مورد اسرائیل انجام داده است و نه قوم دیگری؛ لذا قومهای دیگر با شریعت او آشنا نیستند. خداوند را سپاس باد!