مُکاشفہ 21 - پنجابی نواں عہد نامہ نظرثانی شدہ چھپائی

نواں اسمان تے نَوِیں دھرتی

¹ فیر مَیں اِک نَوِیں اسمان تے نَوِیں زمین نُوں ویکھیا کیوں جو پہلا اسمان تے پہلی زمین جاندے رہے۔ تے سمُندر وی نا رہیا۔

² فیر مَیں پاک شہر نُوں یرُوشلِیم نُوں اسمانوں خُدا دے کولوں اُتر دیاں ویکھیا۔ تے اوہ اوس وَوہٹی وانگر شنگاری ہوئی سی۔ جِس اپنے بندے واسطے شنگار کِیتا ہوئے۔

³ فیر مَیں کِسے نُوں تخت وِچوں اُچّی اواز نال ایہہ آکھدیاں سُنیا۔ پئی ویکھو خُدا دا تنبُو بندیاں دے وِچ اے۔ اوہ اوہناں دے نال تنبُو لائے گا۔ تے اوہ اوہدے لوک ہون گے۔ تے اوہ آپ اوہناں دے نال رہے گا۔ تے اوہناں دا خُدا ہوئے گا۔

⁴ تے اوہ اوہناں دِیاں اَکھّیاں دے سارے اتھرُو پُونجھے گا۔ ایہدے پِچّھوں مَوت نا رہے گی تے نا ماتم رہے گا۔ تے نا رونا۔ نا پِیڑ۔ پہلیاں شیواں جاندِیاں رہیاں۔

⁵ تے جیہڑا تخت اُتّے بَیٹھا ہویا سی۔ اوس آکھیا ویکھ مَیں سارِیاں شیواں نَوِیاں بنا دینا آں۔ فیر اوس آکھیا۔ پئی لِکھ لے۔ کیوں جو ایہہ گلّاں سَچ تے برحق نیں۔

⁶ فیر اوس مَینُوں آکھیا۔ پئی ایہہ گلّاں پُوریاں ہوگِئیاں۔ مَیں الفا تے اومیگا شُروع تے اخِیر ہاں۔ مَیں تریہائے نُوں زِندگی دے پانی دے چشمے وِچوں مُفت پیاواں گا۔

⁷ جیہڑا جِتّے اوہ ای ایہناں شیواں دا وارث ہوئے گا۔ تے مَیں اوہدا خُدا ہوواں گا۔ تے اوہ میرا پُتر ہوئے گا۔

⁸ پر ڈرپوکاں تے بے اِیماناں تے پلِیت لوکاں تے خُونِیاں تے حرامکاراں تے جادُوگراں تے بُت پرستاں تے سارے جُھوٹھیاں دا حِصّہ اَگ تے گندھک دی بلن والی جِھیل وِچ ہوئے گا ایہہ دُوجی مَوت اے۔

نواں یرُوشلِیم

⁹ فیر اوہناں ستّاں فرِشتیاں وِچوں جِنہاں کول سَتّ پیالے سن تے اوہ پِچّھلیاں ستّاں آفتاں نال بھرے ہوئے سن اِک آ کے مَینُوں آکھیا۔ پئی ایدھر آئیں تینُوں وَوہٹی یعنی لیلے دی بیوی وکھاواں۔

¹⁰ تے اوہ مَینُوں رُوح وِچ اِک وڈّے تے اُچّے پہاڑ اُتّے لے گیا۔ تے پاک شہر یرُوشلِیم نُوں اسمانوں خُدا کولوں اُتر دیاں وکھایا۔

¹¹ اوہدے وِچ خُدا دا جلال سی۔ تے اوہدی چمک بڑے قِیمتی پتّھر یعنی اوس یشب وانگر سی۔ جیہڑا بلّور وانگر چمکدا ہوئے۔

¹² تے اوہدی چوفیری کندھ وڈّی تے اُچّی سی تے اوہدے باراں پھاٹک تے پھاٹکاں اُتّے باراں فرِشتے سن تے اوہناں اُتّے بنی اِسرائیل دے باراں گھرانیاں دے ناں لِکھے ہوئے سن۔

¹³ تَرے پھاٹک چڑھدے ولّ سن تَرے پھاٹک پہاڑ ولّ تَرے پھاٹک دَکھّن ولّ تے تَرے پھاٹک لہندے ولّ۔

¹⁴ تے اوس شہر دی چوفیری کندھ دِیاں باراں نِیہیاں سن تے اوہناں اُتّے لیلے دیاں باراں رسُولاں دے باراں ناں لِکھے ہوئے سن۔

¹⁵ تے جیہڑا مَینُوں پیا آکھدا سی۔ اوہدے کول شہر تے اوہدیاں پھاٹکاں تے اوہدی چوفیری کندھ دے کچّھن لئی اِک کاچھ یعنی سونے دا گز سی۔

¹⁶ تے اوہ شہر چَوکُٹھا پیا ہویا سی تے اوہدی لمبائی چوڑائی دے برابر سی۔ اوہنے شہر نُوں اوس گز نال کچھّیا تے اوہ باراں ہزار فرلانگ ہویا اوہدی لمبائی۔ چوڑائی تے اُچیائی اِکّو جِہی سی۔

¹⁷ تے اوس اوہدی چوفیری کندھ نُوں بندے دے یعنی فرِشتے دی کاچھ دے سببّوں کچھّیا تے اوہ اِک سَو چتالی ہتّھ ہوئی۔

¹⁸ تے اوہدی چوفیر کندھ وی اُساری یشب دی سی۔ تے شہر اجیہے سُچے سونے دا سی۔ جیہڑا سُچے شیشے وانگر ہوئے۔

¹⁹ تے اوس شہر دی چوفیری کندھ دِیاں نِیہیاں ہر طرح دے جواہر نال شنگارِیاں ہویاں سن۔ پہلی نِیہہ یشب دی سی دُوجی نیلّم دی ترِیجی شب چراغ دی۔ چَوتھی زمُرّد دی۔

²⁰ پن جیویں عقِیق دی چھیویں لعل دی ستویں سُنہلے پتّھر دی اٹھویں فیروزے دی نَوِیں زبرجد دی دسویں یمنی دی یاروِیں سنگِ سُنبلی دی۔ بارویں یاقُوت دی۔

²¹ تے باراں پھاٹک باراں موتِیاں دے سن۔ اِک اِک پھاٹک اِک اِک موتی دا سی۔ تے شہر دی سڑک شفاف شیشے وانگر سُچے سونے دی سی۔

²² تے مَیں اوہدے وِچ کوئی ہیکل نا ویکھی ایس لئی پئی خُداوند خُدا قادرِ مُطلق تے لیلا اوہدی ہیکل نیں۔

²³ تے اوس شہر وِچ سُورج یا چَنّ دی روشنی دی کوئی لوڑ نئیں۔ کیوں جو خُدا دے جلال اوہنوں روشن کِیتا اے۔ تے لیلا اوہدا دِیوا اے۔

²⁴ تے قوماں اوہدی روشنی وِچ ٹُرن پِھرن گِیاں۔ تے زمین دے بادشاہ اپنی شان شوکت دا سامان اوہدے وِچ لیاؤن گے۔

²⁵ تے اوہدے پھاٹک دِنے کدی بند نا ہون گے۔ (تے اوتھے رات نا ہوئے گی۔)

²⁶ تے لوک قوماں دی شان و شوکت دا سامان اوہدے وِچ لیاؤن گے۔

²⁷ تے اوہدے وِچ کوئی پلِیت شے یا کوئی جَنا جیہڑا گندا کمّ کر دا یا جُھوٹھیاں گلّاں گھڑدا اے۔ کدی داخل نا ہوئے گا۔ سگوں اوہ ای داخل ہون گے جِنہاں دے ناں لیلے دی زِندگی دی کتاب وِچ لِکھے ہوئے نیں۔