مُکاشفہ 18 - پنجابی نواں عہد نامہ نظرثانی شدہ چھپائی

بابل دا ڈِگّنا

¹ ایہناں گلّاں دے پِچّھوں مَیں اِک ہور فرِشتے نُوں اسمان توں اُتر دیاں ہویاں ویکھیا۔ جِہدا بڑا اختیار سی تے زمین اوہدے جلال توں روشن ہوگئی۔

² اوس اُچّی تگڑی اواز نال چلّا کے آکھیا پئی ڈِگّ پیا وَڈا شہر بابل ڈِگّ پیا تے شیطاناں دا گھر تے ہر اِک پلِیت رُوح دا اڈّا تے ہر اِک پلِیت تے مکرُوہ پکھیرُو دا اڈّا ہوگیا اے۔

³ کیوں جو اوہدی حرامکاری دی غضب والی مَے دے سببّوں سارِیاں قوماں ڈِگّ پئیاں نیں۔ تے زمین دیاں بادشاہاں اوہدے نال حرامکاری کِیتی اے۔ تے دُنیا دے سوداگر اوہدی عَیش عشرت دے سبّب دَولت مند بن گئے۔

⁴ فیر مَیں اسمان وِچوں کِسے ہور نُوں ایہہ آکھدیاں سُنیا پئی اَے میری اُمّت دے لوکو اوہدے وِچوں نِکل آؤ۔ تاں جو تُسی اوہدیاں گُناہاں وِچ شریک نا ہوؤ۔ تے اوہدیاں آفتاں وِچوں کوئی تُہاڈے اُتّے نا آوے۔

⁵ کیوں جو اوہدے گُناہ اسمان تِیکر اَپڑ گئے نیں تے اوہدیاں بدکارِیاں خُدا نُوں یاد آگئیاں نیں۔

⁶ جیویں اوس کِیتا تُسی وی اوہدے نال کرو۔ تے اوہنوں اوہدے کمّاں دا دُونا بدلہ دیو۔ تے جِنّاں پیالہ اوس بھریا تُسی اوہدے لئی دُونا بھر دیو۔

⁷ جِنّاں اوس اپنے آپ نُوں سوہنا بنایا تے شان شوکت کِیتی سی۔ اوناں ای اوہنوں عذاب تے غم وِچ پا دیو کیوں جو اوہ اپنے دِل وِچ آکھدی اے پئی۔ مَیں رانی بَیٹھی آں تے مَیں بیوہ نئیں۔ تے کدی غم نا ویکھاں گی۔

⁸ ایس لئی اوہدے اُتّے اِکّو دِن وِچ ایہہ آفتاں آؤن گِیاں یعنی مَوت تے غم تے کال اوہ اَگ وِچ ساڑ کے سواہ کِیتی جائے گی۔ کیوں جو اوہدا نیاں کرن والا خُداوند خُدا زوراور اے۔

⁹ تے اوہدے نال حرامکاری تے عیاشی کرن والے زمین دے بادشاہ جد اوہدے سڑن دا دُھوں ویکھن گے تَد اوہنوں رون تے پِٹن گے۔

¹⁰ تے اوہدے عذاب دے ڈر توں دُراڈے کھلو کے آکھن گے اَے وڈّے شہر اَے بابل! اَے مضبُوط شہر! افسوس! افسوس! گھڑی وِچ ای تینُوں سزا مِل گئی۔

¹¹ تے دُنیا دے سوداگر اوہنوں رون گے تے ماتم کرن گے کیوں جو ہُن کوئی اوہناں دا مال نئیں خریدے گا۔

¹² تے اوہ مال ایہہ اے سونا۔ چاندی۔ جواہر۔ موتی۔ تے سُچے کتانی تے جامنو رنگ دے تے ریشمی تے سُوہے کپڑے تے ہر طرح دِیاں خُوشبودار لکڑاں تے ہاتھی دَند دِیاں طرح طرح دِیاں شیواں۔ تے بے بہا مہنگی لکڑ تے پِتّل تے لوہے تے سنگِ مَرمَر دِیاں طرح طرح دِیاں شیواں۔

¹³ تے دارچینی تے مصالے۔ تے دُھوف تے عِطر۔ تے لوبان تے مَے۔ تے تیل تے میدہ۔ تے کنک تے مال ڈنگر۔ تے بھیڈاں تے گھوڑے۔ تے گڈِیاں تے غلام تے بندیاں دِیاں جاناں۔

¹⁴ ہُن تیرے دِل پسند میوے تیرے کولوں دُور ہوگئے تے سارِیاں سوادلیاں تے چمکدار شیواں تَیتھوں جاندِیاں رہیاں۔ ہُن کدی وی ہتّھ نا آؤن گِیاں۔

¹⁵ ایہناں شیواں دے سوداگر جیہڑے اوہدے سببّوں مالدار بن گئے سن اوہدے عذاب دے ڈر دے سببّوں دُور ای کھلو کے روؤن گے تے غم کرن گے۔

¹⁶ تے آکھن گے پئی افسوس! افسوس! اوہ وَڈا شہر جیہڑا مہِین کتانی تے جامنو رنگ تے سُوہے کپڑے پا کے تے سونے تے جواہر تے موتِیاں نال شنگاریا ہویا سی۔

¹⁷ گھڑی وِچ ای اوہدی اینی چوکھی دَولت اُجّڑ گئی۔ تے سارے جہازاں والے تے جہازاں دے مُسافر تے ملّاح تے ہور جِنّے سمُندر دا کمّ کر دے نیں۔

¹⁸ جدوں اوہدے سڑن دا دُھوں ویکھن گے تدوں دُور ای کھلو کے چلّاؤن گے تے آکھن گے۔ پئی کیہڑا شہر ایس وڈّے شہر وانگر اے؟

¹⁹ تے اپنے سِراں وِچ سواہ پان گے تے روکے تے ماتم کر کے اُچّی اُچّی آکھن گے پئی۔ افسوس! افسوس اوہ وَڈا شہر جِہدی دَولت توں سمُندر دے سارے جہازاں والے دَولتمند بن گئے! گھڑی وِچ اُجّڑ گیا۔

²⁰ اَے اسمانوں تے اَے پاک لوکو۔ تے رسُولو تے نبیو۔ اوہدے اُتّے خُوشی کرو کیوں جو خُدا انصاف کر کے اوہدے کولوں تُہاڈا بدلہ لے لیا۔

²¹ فیر اِک ہور زوراور فرِشتے وڈّی چکّی دے پُڑ وانگر اِک پتّھر چُکیا۔ تے ایہہ آکھ کے سمُندر وِچ سُٹ دِتّا پئی بابل دا وَڈا شہر وی اینج ای زور نال ڈھایا جائے گا تے فیر کِیتے اوہدا پَتا نا مِلے گا۔

²² تے بربط وجان والے تے گویّاں تے بانسری وجان والیاں تے تُرہی پُھوکن والیاں دی اواز فیر کدی تیرے وِچوں سُنی نا جائے گی۔ تے کِسے پیشے دا کاریگر تیرے وِچ فیر کدی نا لَبھّے گا تے چکّی دی اواز فیر کدی تیرے وِچ سُنائی نا دیوے گی۔

²³ تے دِیوے دی روشنی فیر کدی تیرے وِچ نا چمکے گی تے لاڑے وَوہٹی دی اواز فیر کَدے تیرے وِچ سُنی نا جائے گی کیوں جو تیرے سوداگر زمین دے امیر سن۔ تے تیری جادُوگری توں سارِیاں قوماں بدراہ ہوگِئیاں۔

²⁴ تے نبیاں تے پاک لوکاں تے دھرتی اُتّے سارے قتل ہون والیاں دا خُون اوہدے وِچ پایا گیا۔