مُکاشفہ 16 - پنجابی نواں عہد نامہ نظرثانی شدہ چھپائی

خُدا دے قَہر دے پیالے

¹ فیر مَیں خُدا دی ہیکل وِچوں کِسے نُوں اُچّی اُچّی اوہناں ستّاں فرِشتیاں نُوں ایہہ آکھدیاں سُنیا پئی جاؤ خُدا دے قَہر دے سَتّے پیالے زمین اُتّے لُدّو۔

² سو پہلے نے جا کے اپنا پیالہ زمین اُتّے لُد دِتّا۔ تے جِنہاں بندیاں اُتّے اوس پشُو دا ٹھپّہ سی۔ تے جیہڑے اوہدے بُت دی پُوجا کر دے سن اوہناں نُوں اِک بُرا تے تکلیف دین والا چمرس پَیدا ہوگیا۔

³ تے دُوجے نیں اپنا پیالہ سمُندر وِچ لُدیا۔ تے اوہ مُردے دے لہو وانگر بن گیا۔ تے سمُندر دے سارے جاندار مر گئے۔

⁴ تے ترِیجے اپنا پیالہ دریاواں تے پانیاں دیاں چشمیاں اُتّے لُدیا تے اوہ لہو بن گئے۔

⁵ تے مَیں پانی دے فرِشتے نُوں ایہہ آکھدیاں سُنیا پئی اے قُدُّوس جیہڑا ہیں تے جیہڑا ہے سی۔ توں عادل ایں پئی تُوں ایہہ انصاف کِیتا۔

⁶ کیوں جو ایہناں پاک لوکاں تے نبیاں دا لہو ڈوہلیا سی تے تُوں اوہناں نُوں لہو پیایا تے اوہ ایسے جوگے نیں۔

⁷ فیر مَیں قُربان گاہ وِچوں ایہہ اواز سُنی پئی اَے خُداوند خُدا قادرِ مُطلق بے شک تیرے فیصلے ٹھیک تے سَچّے نیں۔

⁸ تے چوتھے اپنا پیالہ سُورج اُتّے لُدیا تے اوہنوں بندیاں نُوں سیک نال ساڑ دین دا اختیار دِتّا گیا۔

⁹ تے بندے ڈاڈھے سیک نال سڑ گئے۔ تے اوہناں خُدا دے ناں دی بابت کُفر بکیا جیہڑا ایہناں آفتاں اُتّے اختیار رکھدا اے۔ تے تَوبہ نا کِیتی پئی اوہدی وڈیائی کر دے۔

¹⁰ تے پن جیویں اپنا پیالہ اوس پشُو دے تخت اُتّے لُدیا۔ تے اوہدی بادشاہی وِچ ہنیرا پَے گیا۔ تے پِیڑ دے مارِیاں لوک اپنیاں جِیبھاں وَڈّھن لگّے۔

¹¹ تے اپنے دُکھاں تے چمرساں دے سببّوں اسمان دے خُدا دی بابت کُفر بکیا تے اپنیاں کمّاں توں تَوبہ نا کِیتی۔

¹² تے چھیویں اپنا پیالہ وڈّے دریا فرات اُتّے لُدیا تے۔ اوہدا پانی سُک گیا پئی چڑھدے ولّوں آؤن والیاں بادشاہاں دے لئی راہ تیار ہو جاوے۔

¹³ فیر مَیں اوس ناگ دے مُنھ وِچوں تے اوس پشُو دے مُنھ توں تے اوس جُھوٹھے نبی دے مُنھ وِچوں تَرے ناپاک رُوحاں ڈَڈُؤاں وانگر نِکل دیاں ویکھیاں۔

¹⁴ ایہہ شیطاناں دِیاں نِشان وکھان والیاں رُوحاں نیں جیہڑیاں قادرِ مُطلق خُدا دے وڈّے دِن دی لڑائی دے واسطے اکٹّھیاں کرن لئی ساری دُنیا دے بادشاہاں کول نِکل کے جاندِیاں نیں

¹⁵ (ویکھو مَیں چور وانگر آؤناں آں دھنّ اوہ اے جیہڑا جاگدا اے تے اپنی پوشاک دی راکھی کر دا اے پئی ننگا نا پِھرے تے لوک اوہنوں بے لہنگا نا ویکھن۔)

¹⁶ تے اوہناں نیں اوہناں نُوں اوتھے اکٹّھیاں کِیتا جِہدا ناں عِبرانی وِچ ہرمجدون اے۔

¹⁷ تے ستویں اپنا پیالہ وَا اُتّے لُدیا تے خُدا دی ہیکل دے تخت ولّوں بڑے زور دی ایہہ اواز آئی۔ پئی مُک گیا۔

¹⁸ فیر بدّلی چمکن تے گجّن لگّی تے اَوازاں آئِیاں تے اِک ایڈا وَڈا بھنچال آیا پئی جدوں توں اِنسان پَیدا ہویا اے ایڈا وَڈا تے ڈاہڈا بھنچال کَدے نئیں سی آیا۔

¹⁹ فیر اوس وڈّے شہر دے تَرے ٹوٹے ہوگئے۔ تے قوماں دے شہر ڈِگّ پئے تے وَڈا شہر بابل خُدا دے حضُور یاد کِیتا گیا پئی اوہنوں اپنے ڈاہڈے غضب دی مَے دا پیالہ پِیائے۔

²⁰ تے ہر اِک ٹاپُو اپنے تھاں توں ٹل گیا تے پہاڑاں دا پَتا نا لگّا۔

²¹ تے اسمان توں بندیاں اُتّے مَن مَن جیڈے وڈّے وڈّے گڑے پئے تے ایس واسطے پئی ایہہ آفت بڑی ڈاھڈی سی ایس لئی لوکاں گڑیاں دی آفت دے سببّوں خُدا دی بابت کُفر بکیا۔