مُکاشفہ 14 - پنجابی نواں عہد نامہ نظرثانی شدہ چھپائی

لیلا تے اوہدے لوک

¹ فیر مَیں دھیان کِیتا تے کِیہ ویکھنا آں پئی اوہ لیلا صِیُّون دے پہاڑ اُتّے کھلوتا اے تے اوہدے نال اِک لَکّھ چتالی ہزار بندے نیں جِنہاں دے متّھیاں اُتّے اوہدا تے اوہدے باپ دا ناں لِکھیا ہویا اے۔

² تے مَینُوں اسمان اُتّوں اِک اجیہی اواز سُنائی دِتّی جیہڑی زور دے پانی تے بڑے بدّل دے گجّن وانگر سی۔ تے جیہڑی اواز مَیں سُنی اوہ اجیہی سی جیویں بربط والے بربط وجاندے ہون۔

³ اوہ تخت دے سامھنے تے چَوہاں جانداراں تے بزُرگاں دے سامھنے اِک نواں گِیت پئے گاؤندے سن تے اوہناں اِک لَکّھ چتالی ہزار بندیاں دے بِناں جیہڑے دُنیا وِچوں مُل لَئے گئے سن ہور کوئی اوس گِیت نُوں نا سِکھ سکیا۔

⁴ ایہہ اوہ نیں جیہڑے زنانِیاں نال پلید نئیں ہوئے تے سگوں کوارے نیں ایہہ اوہ نیں جیہڑے لیلے دے پِچّھے پِچّھے جِتّھے اوہ جاندا اے ٹُردے نیں۔ ایہہ خُدا تے لیلے دے لئی پہلے پَھل ہون لئی بندیاں وِچوں مُل لَئے گئے نیں۔

⁵ تے اوہناں دے مُنھ وِچوں جُھوٹھ نئیں سی لَبّھدا۔ تے اوہ بے عیب نیں۔

تِنّ فرِشتے

⁶ فیر مَیں اِک ہور فرِشتے نُوں اسمان دے وِچ اُڈدیاں ہویاں ویکھیا جِہدے کول زمین دے رہن والیاں دی ہر اِک قوم تے گھرانے تے اہلِ زبان تے اُمّت دے سُنان لئی ہمیشہ دی خُوشخبری سی۔

⁷ تے اوس اُچّی اواز نال آکھیا پئی خُدا توں ڈرو تے اوہدا جلال ظاہر کرو۔ کیوں جو اوہدی عدالت دا ویلا آ گیا اے تے اوسے دی بندگی کرو جِس اسمان تے زمین تے سمُندر تے پانی دے چشمے پَیدا کِیتے۔

⁸ فیر ایہدے پِچّھوں اِک ہور دُوجا فرِشتہ ایہہ آکھدا ہویا آیا پئی ڈِگّ پیا اوہ وَڈا شہر بابل ڈِگّ پیا جِس اپنی حرامکاری دی غضب والی مَے سارِیاں قوماں نُوں پیائی اے۔

⁹ فیر ایہناں دے پِچّھوں اِک ہور ترِیجے فرِشتے آ کے اُچّی اواز نال آکھیا پئی جیہڑا اوس پشُو تے اوہدے بُت دی پُوجا کرے اوہ اپنے مَتّھے اُتّے یا اپنے ہتّھ اُتّے اوہدا ٹھپّہ لوائے۔

¹⁰ اوہ خُدا دے قَہر دی اوس خالص مَے نُوں پئے گا۔ جیہڑی اوہدے غضب دے پیالے وِچ بھری ہوئی اے تے پاک فرِشتیاں تے لیلے دے سامھنے اَگ تے گندھک دے عذاب وِچ پَوے گا۔

¹¹ تے اوہناں دے عذاب دا دُھواں ہمیشہ تِیکر اُٹھدا رہے گا تے جیہڑے اوس پشُو تے اوہدے بُت دی پُوجا کر دے نیں تے جیہڑے اوہدے ناں دا ٹھپّہ لواندے نیں اوہناں نُوں دِنے راتِیں آرام نا مِلے گا۔

¹² پاک لوکاں یعنی خُدا دے حُکماں اُتّے عمل کرن والیاں تے یِسُوع اُتّے اِیمان لیاؤن والیاں دے صبر دا ایہو ویلا اے۔

¹³ فیر مَیں اسمان وِچوں ایہہ اواز سُنی پئی لِکھ دھنّ نیں اوہ مُردے جیہڑے ہُن توں خُداوند وِچ مر دے نیں۔ رُوح آکھدا اے۔ پئی بے شک کیوں جو اوہ اپنیاں محِنتاں توں آرام پان گے تے اوہناں دے عمل اوہناں دے نال نال ہوندے نیں۔

فصل دی کٹائی

¹⁴ فیر مَیں دھیان کِیتا تے کِیہ ویکھنا آں پئی اِک چِٹّا بدّل اے تے اوس بدّل اُتّے آدم دے جائے وانگر کوئی بَیٹھا اے۔ جِہدے سِر اُتّے سونے دا تاج تے ہتّھ وِچ تِکھی داتری اے۔

¹⁵ فیر اِک ہور فرِشتے ہیکل وِچوں نِکل کے اوس بدّل اُتّے بَیٹھے ہوئے نُوں اُچّی اواز نال آکھیا پئی اپنی داتری ڈاھ تے وَڈّھ کیوں جو وَڈّھن دا ویلا آگیا ایس لئی پئی دھرتی دی فصل بُہت پکّ گئی۔

¹⁶ سو جیہڑا بدّل اُتّے بَیٹھا ہویا سی اوس اپنی داتری دھرتی اُتّے واہی تے دھرتی دی فصل وَڈّھی گئی۔

¹⁷ فیر اِک ہور فرِشتہ اوس ہیکل وِچوں نِکلیا جیہڑی اسمان اُتّے اے اوہدے کول وی تِکھی داتری سی۔

¹⁸ فیر اِک ہور فرِشتہ قُربان گاہ وِچوں نِکلیا جِہدا اَگ اُتّے اختیار سی اوس تیز داتری والے نُوں اُچّی اُچّی آکھیا پئی اپنی تیز داتری ڈاھ کے زمین دے انگوراں دے بُوٹیاں دے گُچھّے وَڈّھ لے کیوں جو اوہدے انگور بالکل پکّ گئے نیں۔

¹⁹ تے اوس فرِشتے اپنی داتری زمین اُتّے واہی تے زمین دے انگوراں دے بُوٹیاں دی فصل وَڈّھ کے خُدا دے قَہر دے وڈّے حوض وِچ پا دِتّی۔

²⁰ تے شہر دے باہر اوس حوض وِچ انگور لتاڑے گئے تے حوض وِچوں اینا خُون نِکلیا پئی گھوڑیاں دِیاں لگاماں تِیکر اَپڑ گیا تے سولاں سَو فرلانگ تِیکر وَگیا۔