مُکاشفہ 11 - پنجابی نواں عہد نامہ نظرثانی شدہ چھپائی

دو گواہ

¹ تے مَینُوں ڈنڈے وانگر اِک کانا دِتّا گیا تے کِسے آکھیا پئی اُٹھ کے خُدا دی ہیکل تے قُربان گاہ تے اوہدے وِچ بندگی کرن والیاں نُوں کچّھ۔

² تے اوس ویہڑے نُوں جیہڑا ہیکل دے باہر اے اوہنوں چھڈ دے تے اوہنوں نا کچّھ کیوں جو اوہ غیر قوماں نُوں دِتّا گیا ہے۔ اوہ پاک شہر نُوں بتالی مِہنے پیراں ہیٹھ لتاڑن گِیاں۔

³ تے مَیں اپنے دو گواہاں نُوں اختیار دیاں گا تے اوہ ترپّڑ اُتّے لے کے اِک ہزار دو سَو سَٹّھ دِن نبُوّت کرن گے۔

⁴ ایہہ اوہ ای زَیتُون دے دو بُوٹے تے دو دیوے نیں جیہڑے زمین دے خُداوند دے سامھنے کھلوتے نیں۔

⁵ تے جے کوئی اوہناں دا نُقصان کرنا چاہندا اے تے اوہناں دے مُنھ توں اَگ نِکل کے اوہناں دیاں وَیرِیاں نُوں کھا جاندی اے تے جے کوئی اوہناں دا نُقصان چاہے گا تاں اوہ ضرُور اِنجے ماریا جائے گا۔

⁶ اوہناں نُوں اختیار اے۔ پئی اسمان نُوں بند کر دین تاں جو اوہناں دی نبُوّت دے زمانے وِچ مینہ نا وَسّے تے پانیاں اُتّے اوہناں دا اختیار اے پئی اوہناں نُوں لہو بنا دین تے جِنّی وار اوہناں دا دِل کرے۔ زمین اُتّے ہر طرح دی بلا لیاؤن۔

⁷ جد اوہ اپنی گواہی دے لین گے تے اوہ پشُو جیہڑا کھڈے وِچوں نِکلے گا اوہناں نال لڑ کے اوہناں نُوں جِت لے گا۔ تے اوہناں نُوں مار چھڈے گا۔

⁸ تے اوہناں دِیاں لاشاں اوس وڈّے شہر دے بازار وِچ پئیاں رہن گِیاں جیہڑا رُوحانی طَور نال سدُوم تے مِصر اکھواؤندا اے جِتّھے اوہناں دا خُداوند وی صلِیب دِتّا گیا سی۔

⁹ تے اُمّتاں تے گھرانیاں تے اہلِ زبان تے قوماں وِچوں لوک اوہناں دِیاں لاشاں نُوں ساڈھے تَرے دِن تِیکر ویکھدے رہن گے تے اوہناں دِیاں لاشاں نُوں قبر وِچ نا رکھن دین گے۔

¹⁰ تے زمین دے رہن والے اوہناں دے مرن توں خُوش ہون گے تے مَوج کرن گے تے آپو وِچ تحفے گھلّن گے۔ کیوں جو ایہناں دوہاں نبیاں زمین دے رہن والیاں نُوں ستایا سی۔

¹¹ تے ساڈھے تَرے دِناں پِچّھوں خُدا ولّوں اوہناں وِچ زِندگی دی رُوح آئی تے اوہ اپنے پیراں اُتّے کھلو گئے تے اوہناں دے ویکھن والیاں نُوں بڑا ڈر لگّا۔

¹² تے اوہناں نُوں اسمان اُتّوں اِک زور دی اواز سُنائی دِتّی۔ پئی ایتھے اُتّے آ جاؤ۔ تے اوہ بدّلاں اُتّے سوار ہو کے اسمان اُتّے چڑھ گئے تے اوہناں دے وَیری اوہناں نُوں ویکھدے پئے سن۔

¹³ فیر اوسے ویلے اِک وَڈا سارا بھنچال آگیا تے شہر دا دسواں حِصّہ ڈِگّ پیا تے اوس بھنچال نال سَتّ ہزار بندے مر گئے تے باقی ڈر گئے۔ تے اسمان دے خُدا دی وڈیائی کِیتی۔

¹⁴ دُوجا افسوس ہوگیا ویکھو ترِیجا افسوس چھیتی آؤن والا اے۔

ستوِیں تُرہی

¹⁵ تے جدوں ستویں فرِشتے تُرہی نُوں پُھوک ماری۔ تے اسمان اُتّے بڑیاں اَوازاں ایہہ آکھدیاں پَیدا ہویاں۔ پئی دُنیا دی بادشاہی ساڈے خُداوند تے اوہدے مسِیح دی ہوگئی تے اوہ ہمیشہ تِیکر بادشاہی کرے گا۔

¹⁶ تے چَوہاں بزُرگاں جیہڑے خُدا دے سامھنے اپنیاں اپنیاں تختاں اُتّے بَیٹھے ہوئے سن مُنھ پرنے ڈِگّ کے خُدا نُوں سجدہ کِیتا۔

¹⁷ تے ایہہ آکھیا پئی اَے خُداوند خُدا قادرِ مُطلق جیہڑا ہے تے جیہڑا ہے سی۔ اسی تیرا شُکر کرنے آں کیوں جو تُوں اپنی بڑی قُدرت نُوں ہتّھ وِچ لے کے بادشاہی کِیتی۔

¹⁸ تے قوماں نُوں غُصّہ آیا تے تیرا غضب اُتر آیا۔ تے اوہ ویلا آ گیا پئی مُردیاں دی عدالت کِیتی جائے تے تیرے بندیاں نبیاں تے پاک لوکاں تے اوہناں نِکّے وڈّیاں نُوں جیہڑے تیرے ناں توں ڈردے نیں بدلہ دِتّا جائے تے زمین دے برباد کرن والیاں نُوں برباد کِیتا جائے۔

¹⁹ تے خُدا دی ہیکل جیہڑی اسمان اُتّے اے کھولی گئی تے اوہدی ہیکل وِچ اوہدے عہد دا صندُوق وکھالی دِتّا تے بدّلِیاں چمکیاں تے گِجّیاں تے اَوازاں آئِیاں۔ تے بھنچال آیا۔ تے بڑا گڑا پیا۔