مرقس 13 - پنجابی نواں عہد نامہ نظرثانی شدہ چھپائی

یِسُوع ہیکل دی بربادی دی پیشینگوئی کر دا اے

¹ تے جدوں اوہ ہیکل وِچوں باہر پیا جاندا سی۔ اوہدے شاگِرداں وِچوں اِک آکھیا۔ اَے اُستاد۔ ویکھ ایہہ کِہو جیہے پتّھر تے کِہو جِہیاں عمارتاں نیں۔

² تے یِسُوع اوہنوں آکھیا۔ تُوں ایہناں وڈّیاں عمارتاں نُوں ویکھنا ایں۔ ایتھے پتّھر اُتّے پتّھر نا چھڈیا جائے گا۔ جیہڑا ڈیگیا نا جائے۔

مُصِیبتاں تے اذیتاں

³ تے جد اوہ زَیتُون دے پہاڑ اُتّے ہیکل دے سامھنے بَیٹھا سی۔ پطرس تے یعقُوب تے یُوحنّا تے اندریاس اکلّیاں ہو کے اوہدے توں پُچھیا۔

⁴ پئی سانُوں دس ایہہ گلّاں کدوں ہون گِیاں۔ تے اوس سَمے دا کِیہ پتا اے۔ جدوں ایہہ سبھ پُوریاں ہون اُتّے آؤن گِیاں؟

⁵ یِسُوع اوہناں نُوں آکھن لگّا۔ ہُشیار رہو۔ پئی تُہانوں کوئی بُھلاوے وِچ نا پاوے۔

⁶ بتھیرے میرے ناں اُتّے ایہہ آکھدے آؤن گے۔ پئی مَیں اوہو ای آں۔ تے بتھیریاں نُوں بُھلان گے۔

⁷ تے جد لڑائِیاں تے لڑائِیاں دِیاں افواواں سُنو تے گھبرا نا جانا ایہناں گلّاں دا ہونا ضرُور اے پر اجے اخِیر نئیں۔

⁸ کیوں جو قوم قوم اُتّے۔ تے بادشاہی بادشاہی اُتّے چڑھائی کرے گی۔ تھاں تھاں بھوچال آؤن گے تے کال پَین گے۔ ایہہ گلّاں مُصِیبتاں دا شُروع اے۔

⁹ پر تُسی خبردار رہو۔ کیوں جو اوہ تُہانوں مجلسیاں دے حوالے کرن گے۔ تے عبادت خانیاں وِچ تُسی مار کھاؤ گے۔ تے حاکماں تے بادشاہاں دے اگّے میرے سببّوں کھلے کِیتے جاؤ گے۔ تاں جو اوہناں دے لئی گواہی ہوئے۔

¹⁰ تے ضرُور اے۔ پئی سارِیاں قوماں دے اگّے اِنجِیل دی منادی پہلاں کِیتی جائے۔

¹¹ تے جدوں تُہانوں پھڑوا کے لے جان گے۔ تے پہلاں ای فِکر نا کرنا۔ پئی اسی کِیہ آکھاں گے۔ پر جو کُجھ اوس گھڑی تُہانوں بخشیا جائے۔ سو ای۔ آکھنا۔ کیوں جو آکھن والے تُسی نئیں اوہ۔ پر پاک رُوح۔

¹² تے بھرا بھرا نُوں۔ تے پئیو بچّے نُوں مروان لئی پھڑان گے۔ تے بچّے اپنے ماپیاں دا سامنا کرن گے۔

¹³ تے اوہناں نُوں مار سُٹّن گے۔ تے میرے ناں دے سبّب سبھ لوک تُہاڈے وَیری ہون گے۔ پر جو کوئی اخِیر توڑی قیم رہے گا۔ سو ای نجات پائے گا۔

اُجاڑن والی ناپاک شے

¹⁴ تے جِس ویلے اوس اُجاڑن والی ناپاک شے نُوں اوس تھاں کھلوتی ویکھو۔ جِتّھے اوہدا ہونا نئیں چاہیدا (پڑھن والا سمجھ لَئے) تَد اوہ جیہڑے یہُودیہ وِچ ہون پہاڑاں نُوں بھج جان۔

¹⁵ تے اوہ جیہڑا کوٹھے اُتّے ہوئے ہیٹھاں نا اُترے۔ تے اپنے گھروں کُجھ کڈھن لئی اندر نا وڑے۔

¹⁶ تے جیہڑا پَیلی وِچ ہوئے۔ اپنے کپڑے لین نُون پِچھّاں نا مُڑے۔

¹⁷ پر افسوس اوہناں اُتّے۔ جیہڑیاں اوہناں دِناں وِچ جمّن والیاں تے دُودھ چُنگھان والیاں ہون۔

¹⁸ تُسی دُعا منگو پئی ایہہ سِیال وِچ نا ہوئے۔

¹⁹ کیوں جو اوہناں دِناں وِچ ایڈی مُصِیبت ہوئے گی۔ پئی خلقت دے مُڈھوں لے کے جِہنُوں خُدا بنایا اے۔ ہُن تِیکر نا ہوئی اے۔ تے نا کدی ہوئے گی۔

²⁰ تے جیکر خُداوند اوہناں دِناں نُوں نا گھٹاؤندا۔ تے اِک بندہ وی نا بچدا۔ پر اوہناں چُنیاں ہویاں دی خاطر جِنہاں نُوں اوس چُنیا اے۔ اوس اوہناں دِناں نُوں گھٹایا۔

²¹ تے اوس ویلے جے کوئی تُہانوں آکھے۔ پئی ویکھو۔ مسِیح ایتھے اے۔ یا ویکھو اوتھے اے۔ تے سَچ نا مننّاں۔

²² کیوں جو جُھوٹھے مسِیح تے جُھوٹھے نبی اُٹھن گے۔ تے نِشان تے اچرج کمّ وکھان گے۔ تاں جو جے ہو سکے اوہ چُنیاں ہویاں نُوں بُھلان۔

²³ پر تُسی خبردار اوہ۔ دیکھو۔ مَیں تُہانوں پہلاں ای سبھو کُجھ دس دِتّا اے۔

اِبنِ آدم دی آمد

²⁴ پر اوہناں دِناں وِچ اوس مُصِیبت دے پِچّھوں سُورج ہنیر ہو جاوے گا۔ تے چَنّ اپنی روشنی نا دے گا۔

²⁵ تے اسمانوں تارے ڈِگّ پَین گے تے قُوّتاں جیہڑیاں اسماناں وِچ نیں ہلائِیاں جان گِیاں۔

²⁶ تے اوس ویلے اِبنِ آدم نُوں بڑی قُدرت تے جلال نال بدّلاں اُتّے آؤندیاں ویکھن گے۔

²⁷ تے اوس ویلے اوہ فرِشتیاں نُوں گھلّے گا۔ تے چَوہاں گُٹّھاں توں زمین دی حدّوں اسمان دی حد تِیکر اپنے چُنیاں ہویاں نُوں اکٹّھے کرے گا۔

ہنجیر دے رُکھّ تُوں سبق

²⁸ فیر ہنجیر دے بُوٹے توں تمثِیل سِکھّو جد اوہدی ٹہنی نرم ہوندی تے پَتّر پُھٹدے نیں۔ تے جان لَیندے ہو پئی گرمی دی رُت آئی اے۔

²⁹ ایسے طرح تُسی وی جدوں ایہہ گلّاں ہوندیاں ویکھو۔ تے جانو پئی اوہ نیڑے۔ سگوں بُوہے اُتّے اے۔

³⁰ مَیں تُہانوں سَچ آکھنا آں پئی جد تِیکر ایہہ سبھ کُجھ نا ہو لَوے ایس زمانے دے لوک گُذر نا جان گے۔

³¹ اسمان تے زمین ٹل جان گے۔ پر میرِیاں گلّاں کَدے نا ٹلن گِیاں۔

کوئی اوس دِن یا اوس گھڑی نُوں نئیں جان دا

³² پر اوس دِن یا اوس گھڑی دی بابت بِناں باپ دے کوئی نئیں جان دا نا تے فرِشتے اسمان وِچ۔ تے نا پُتر۔

³³ خبردار رہو۔ جاگدے رہو۔ تے دُعا منگو۔ کیوں جو تُسی نئیں جان دے پئی اوہ ویلا کدوں ہوئے گا۔

³⁴ ایہہ اِک پردیس وِچ گئے ہوئے بندے وانگر اے جِس گھروں نِکلدے ویلے اپنے نَوکراں نُوں اختیار دِتّا۔ ہر اِک نُوں اوہدا کمّ دس دِتّا تے دربان نُوں حُکم کِیتا پئی جاگدا رہے۔

³⁵ سو جاگدے رہو کیوں جو تُسی نئیں جان دے۔ پئی گھر دا مالک کیہڑے ویلے آؤندا اے۔ شام نُوں یاد اَدھی رات نُوں یا کُکّڑ دی بانگ ویلے۔ یا سویرے۔

³⁶ اجیہا نا ہوئے پئی آ کے اوہ تُہانوں سُتّیاں پاوے۔

³⁷ تے جو کُجھ مَیں تُہانوں آکھنا آں سو ساریاں نُوں آکھنا آں۔ جاگدے رہو۔