۲-کُرِنتھِیوں 12 - پنجابی نواں عہد نامہ نظرثانی شدہ چھپائی

پَولُس دی رویا تے مُکاشفے

¹ مَینُوں فخر کرنا ضرُور ہویا بھانویں فائدہ مند نئیں۔ سو جیہڑے رویا تے اِلہام مَینُوں خُداوند ولّوں مِلے۔ مَیں اوہناں دا بیان کرنا آں۔

² مَیں مسِیح وِچ اِک بندے نُوں جاننا آں چَوداں ورھے ہوئے پئی اوہ اِک دم ترِیجے اسمان تِیکر اُٹھا لیا گیا۔ مَینُوں پتا نئیں پئی بدن سَنے یا بدن بِناں۔ ایہہ خُدا نُوں پتا اے۔

³ تے مَیں ایہہ وی جاننا آں پئی اوس بندے نیں (بدن سَنے یا بدن بِناں۔ ایہہ مَینُوں پتا نئیں خُدا نُوں پتا اے۔)

⁴ اِک دم بہشت وِچ اَپڑ کے اِنج دِیاں گلّاں سُنیاں جیہڑیاں آکھن والِیاں نئیں۔ تے جِنہاں دا آکھنا بندے نُوں روا نئیں۔

⁵ مَیں اجیہے بندے اُتّے تے فخر کراں گا پر اپنے اُتّے اپنی کمزوری دے بِناں فخر نا کراں گا۔

⁶ تے جے فخر کرنا چاہاں وی۔ تے مُورکھ نا ٹھہراں گا۔ ایس لئی پئی سَچ بولاں گا۔ پر تَد وی رُکیا رہنا آں۔ تاں جو کوئی مَینُوں اوہدے نالوں وَدّھ نا سمجھے جِہیا مَینُوں ویکھدا اے۔ یا میرے کولوں سُندا اے۔

⁷ تے الہاماں دے بُہتے ہون دے سببّوں پئی متے مَیں پُھل نا جاواں میرے جِسم وِچ کنڈا چوبھیا گیا اے۔ یعنی شیطان دا گھلّیا ہویا تاں جو مَینُوں ہُورے مارے تے مَیں پُھل نا جاواں۔

⁸ ایہدے لئی مَیں تَرے واری خُدا اگّے عرض کِیتی۔ پئی ایہہ مَیتھوں دُراڈے ہو جائے۔

⁹ پر اوس مَینُوں آکھیا پئی میرا فضل تیرے لئی بہتیرا اے۔ کیوں جو میری قُدرت کمزوری وِچ پُوری ہوندی اے سو مَیں بڑی خُوشی نال اپنیاں کمزوریاں اُتّے فخر کراں گا۔ تاں جو مسِیح دی قُدرت میرے اُتّے رہے۔

¹⁰ ایس لئی مَیں مسِیح دی خاطر کمزوری وِچ۔ بے عزّتِیاں وِچ۔ لوڑاں وِچ۔ ستائے جان وِچ۔ تنگِیاں وِچ خُوش آں۔ کیوں جو جد مَیں کمزور ہوناں آں۔ اوسے ویلے زور والا ہوناں آں۔

کُرِنتھِیاں دے لئی پَولُس دی فِکر مندی

¹¹ مَیں مُورکھ تے بنیاں پر تُساں ای مَینُوں لاچار کِیتا کیوں جو تُہانوں میری وڈیائی کرنی چاہیدی سی۔ ایس لئی پئی مَیں اوہناں وڈّیاں رسُولاں نالوں کِسے گلّ وِچ گھٹ نئیں بھانویں کُجھ وی نئیں ساں۔

¹² رسُول ہوندیاں نشانِیاں پُورے صبر دے نال نشاناں تے عجب کمّاں تے کراماتاں دے وسیلے تُہاڈے وِچ ظاہر ہوئیاں۔

¹³ تُسی کیہڑی گلّ وِچ ہورناں کلِیسیاواں نالوں گھٹ نِکلے۔ ایہدے سِوا پئی مَیں تُہاڈے اُتّے بھار نا پایا؟ میری ایہہ بے انصافی مُعاف کرو۔

¹⁴ ویکھو ایہہ ترِیجی واری مَیں تُہاڈے کول آؤن لئی تیار آں۔ تے تُہاڈے اُتّے بھار نا پاں گا۔ ایس لئی پئی مَیں تُہاڈا مال نئیں سگوں تُہانوں چاہناں آں۔ کیوں جو بچّیاں نُوں ماں پئیو لئی جوڑنا نئیں چاہیدا سگوں ماپیاں نُوں بچّیاں لئی جوڑنا چاہیدا اے۔

¹⁵ تے مَیں تُہاڈیاں رُوحاں واسطے بُہت خُوشی نال خرچ کراں گا۔ سگوں آپ وی خرچ ہو جاواں گا۔ جے مَیں تُہاڈے نال وَدّھ مُحبّت رکھاں تے تُسی میرے نال گھٹ مُحبّت رکھو گے؟

¹⁶ پر ہوسکدا اے پئی مَیں آپے ای تُہاڈے اُتّے بھار نا پایا ہوئے۔ پر مکّار جو ہویا ایس لئی تُہانوں دھوکھا دے کے پھسا لیا ہوئے۔

¹⁷ جِنہاں نُوں مَیں تُہاڈے کول گھلّیا۔ اوہناں وِچوں کِسے دی راہِیں دغے نال تُہاڈے کولوں کُجھ لے لیا؟

¹⁸ مَیں طِطُس نُوں سمجھا کے اوہدے نال اوس بھرا نُوں گھلّیا۔ سو طِطُس تُہاڈے کولوں دغے نال کُجھ لے لیا؟ ساڈے دوہاں دا چال چَلّن اِکّو ای رُوح دی ہدایت دے سببّوں نئیں سی؟ اسی اِکّو ای کُھرے اُتّے نا ٹُریئے؟

¹⁹ تُسی اجے تِیکر ایہو ای سمجھدے ہوؤگے پئی اسی تُہاڈے اگّے عُذر کرنے آں۔ اسی تے خُدا نُوں حاضر جان کے مسِیح وِچ سَچ بولنے آں۔ تے پیاریو! ایہہ سبھ کُجھ تُہاڈی ترقی دے لئی اے۔

²⁰ کیوں جو مَیں ڈرنا آں۔ کِتے اجیہا نا ہوئے۔ پئی مَیں آ کے جیویں تُہانوں چاہناں آں ایہو جِہیا نا ویکھیاں۔ تے مَینُوں جیہا تُسی نئیں چاہندے اوہو جِہیا ای ویکھو۔ پئی تُہاڈے وِچ جھگڑا۔ ساڑا۔ غُصّہ۔ جُدائِیاں۔ بدگوئِیاں۔ چُغلیاں۔ شیخیاں تے فساد ہون۔

²¹ تے فیر مَیں جد آواں۔ تے میرا خُدا مَینُوں تُہاڈے اگّے عاجز کرے۔ تے مَینُوں بتھیریاں لئی افسوس کرنا پَوے۔ جِنہاں پہلاں گُناہ کِیتے نیں۔ تے اوس پلِیتی تے زنا۔ تے شہوت پرستی توں جیہڑی اوہناں توں ہوئی تَوبہ نا کِیتی۔