غزل غزلها 1 - هزارۀ نو

¹ غزل غزلها که از آنِ سلیمان است.

دلدار

² مرا به بوسه‌های لبانت ببوس، زیرا که عشق تو از شراب نیکوتر است!

³ رایحۀ عطرهایت چه دل‌انگیز است! نامت همچون عطریست ریخته شده؛ شگفت نیست که دوشیزگان دلباختۀ تواند!

⁴ مرا از پی خود بِکِش؛ بیا تا بدویم! پادشاه مرا به حجله‌های خویش درآورده است. تو مایۀ شادی و سرور مایی، و عشق تو را بیش از شراب می‌ستاییم! چه بایسته که مِهر تو چنین بر دلهاست!

دوشیزگان دلدار

⁵ ای دوشیزگانِ اورشلیم، من سیه‌چِرده، اما دوست‌داشتنی‌ام! به سیاهیِ خیمه‌های قیدار، و به زیباییِ پرده‌های سلیمان!

⁶ بر سیه‌چِردگی‌ام خیره منگرید، زیرا که به آفتاب سوخته‌ام. پسران مادرم بر من خشم گرفتند، و مرا به نظارت بر تاکستانها گماشتند، اما از نگهداری تاکستان خویش بازماندم!

⁷ ای محبوبِ جان من مرا بگوی، که گلۀ خود را کجا می‌چَرانی؟ نیمروزان آنها را کجا می‌خوابانی؟ چرا باید چون زنی پوشیده‌روی در کنار گله‌های رفیقانت باشم؟

دلداده

⁸ ای دلرباترینِ زنان، اگر نمی‌دانی، ردِ پای گله‌ها را بگیر و بزغاله‌هایت را نزد خیمه‌های شبانان بِچَران.

⁹ ای نازنین من، تو در نظرم به مادیانی در ارابۀ فرعون می‌مانی.

¹⁰ چه زیباست گونه‌هایت به جواهرها! چه دلرباست گردنت به زیورها!

¹¹ ما تو را حلقه‌های طلا خواهیم ساخت، که به حبه‌های نقره آراسته باشد.

دلدار

¹² حینی که پادشاه بر سفرۀ خویش نشسته بود، رایحۀ عطرِ من فضا را آکند.

¹³ دلدادۀ من مرا همچون بستۀ مُر است، که تمامِ شب در میان سینه‌هایم می‌آرَمَد.

¹⁴ دلدادۀ من مرا همچون خوشۀ حناست در تاکستانهای عِین‌جِدی!

دلداده

¹⁵ تو چه زیبایی، ای نازنین من، وه، که چه زیبایی! چشمانت به کبوتران مانَد.

دلدار

¹⁶ تو چه خوش‌سیمایی، ای دلدادۀ من، و براستی دل‌انگیز! سبزه‌های صحراست بسترمان،

¹⁷ سرو آزاد است تیرکهای سرای‌مان، صنوبر است سقفِ آن!