مزامیر 1 - هزارۀ نو

کتاب اوّل راه پارسایان و راه شریران

¹ خوشا به حال کسی که در مشورت شریران گام نزند و در راه گنهکاران نایستد و در محفل تمسخرگران ننشیند؛

² بلکه رغبتش در شریعت خداوند باشد و شبانه‌روز در شریعت او تأمل کند.

³ او بسان درختیست نشانده بر کنارۀ جویبار، که میوۀ خویش در موسمش آرد به بار، و برگش نیز پژمرده نشود، و در هر آنچه کند کام یابد.

⁴ لیکن چنین نیستند شریران بلکه همچو کاهند که دستِ باد می‌رانَدشان.

⁵ پس شریران را در داوری تابِ ایستادن نیست و نه گنهکاران را در جمع پارسایان.

⁶ زیرا خداوند راه پارسایان را می‌پاید اما طریق شریران به نابودی می‌انجامد.