اِشعیا 13 - هزارۀ نو

داوری بر بابِل

¹ وحی‌‌ دربارۀ بابِل که اِشعیا پسر آموص دید:

² بیرقی بر کوهی بی‌درخت بر پا کنید؛ آواز خود را به جانب ایشان بلند نمایید. با دست اشاره کنید، تا به دروازه‌های نُجَبا داخل شوند.

³ من خود به برگزیدگان خویش فرمان داده‌‌ام، و جنگاورانم را که با افتخار وجد می‌کنند، به جاری ساختن غضبم فرا خوانده‌ام.

⁴ صدای همهمه بر کوهها، بسان غوغای جماعتی عظیم، صدای غوغای ممالک، غوغای قومهایی که گرد هم آمده باشند. خداوندِ لشکرها، لشکر را برای جنگ سان می‌بیند.

⁵ آنان از سرزمین دوردست و از فراسوی افق می‌آیند؛ خداوند با اسلحۀ خشم خود می‌آید تا تمامی زمین را ویران کند.

⁶ شیون کنید، زیرا که روز خداوند نزدیک است، و مانند هلاکتی از جانب قادرمطلق می‌آید.

⁷ از این رو همۀ دستها سست خواهد شد، و دلهای همگان گداخته خواهد گشت.

⁸ وحشت ایشان را فرو خواهد گرفت، و درد و عذاب بر ایشان عارض خواهد شد؛ همچون زنی که می‌زاید، درد خواهند کشید. با چهره‌هایی برافروخته، بُهت‌زده یکدیگر را خواهند نگریست.

⁹ اینک روز خداوند می‌آید! روز قساوت، غضب و خشم آتشین، تا جهان را ویرانه‌ای سازد و گنهکاران را از میانش هلاک کند.

¹⁰ براستی که ستارگان آسمان و صُوَر فلکی‌شان، روشنایی خود را نخواهند داد؛ آفتاب در وقت طلوع خود تاریک خواهد شد، و ماه نور خود را نخواهد تابانید.

¹¹ آری، من جهان را به سبب شرارتش، و بدکاران را به سبب تقصیرشان سزا خواهم داد. غرورِ متکبران را زائل خواهم کرد، و نِخْوَت ستمگران را پست خواهم ساخت.

¹² آدمیان را از زَرِ خالص، و انسانها را از طلای اوفیر کمیاب‌تر خواهم ساخت.

¹³ پس آسمانها را به لرزه در خواهم آورد، و زمین از جای خود خواهد جنبید، به هنگام غضب خداوندِ لشکرها و در روز حِدّت خشم او!

¹⁴ هر کس همچون غزالِ رانده شده، و گله‌ای که کسی آن را جمع نکند، به سوی قوم خود توجه خواهد کرد، و به سرزمین خویش خواهد گریخت.

¹⁵ هر که یافت شود به نیزه کشته خواهد شد، و هر که گرفتار آید به شمشیر خواهد افتاد.

¹⁶ کودکانِ آنها در برابر چشمشان بر زمین کوفته خواهند شد؛ خانه‌هایشان تاراج و همسرانشان بی‌عصمت خواهند گشت.

¹⁷ اینک من مادها را بر آنان بر خواهم انگیخت، که نقره را به چیزی نمی‌شمارند و به طلا رغبتی ندارند.

¹⁸ کمانهایشان مردان جوان را بر زمین خواهد دوخت؛ بر اطفال رحم نخواهند کرد، و چشمشان بر کودکان شفقت نخواهد داشت.

¹⁹ و بابِل که جلال ممالک و مایۀ فخر کَلدانیان است، همچون سُدوم و عَمورَه به دست خدا واژگون خواهد گردید.

²⁰ دیگر هرگز آباد نخواهد شد، و نسل اندر نسل مسکون نخواهد گردید. اعراب در آنجا خیمه نخواهند زد، و شبانان گله‌های خویش را در آنجا نخواهند خوابانید.

²¹ بلکه وحوش صحرا در آنجا خواهند خوابید، و خانه‌های ایشان از حیواناتی که زوزه می‌کشند پر خواهد شد. شترمرغان در آنجا ساکن خواهند شد، و دیوها در آنجا خواهند رقصید؛

²² کَفتارها در قلعه‌هایش صدا خواهند زد، و شغالان در قصرهای باشکوهش زوزه خواهند کشید. زمان او به‌زودی فرا خواهد رسید، و روزهایش بیش از این نخواهد پایید.