زَکریا 11 - مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

سقوط حاکمان ظالم

¹ ای لبنان، دروازه‌هایت را باز کن تا آتش، درختان سدر تو را بسوزاند.

² ای درختان صنوبر گریه کنید، زیرا درختان سدر همه افتاده‌اند. آن درختان باشکوه نابود‌ شده‌اند! ای درختان بلوط باشان، زاری کنید، زیرا جنگل عظیم از بین رفته است.

³ گریه حاکمان را بشنوید، زیرا که حشمت و جلال آن‌ها نابود شده است. غرّش شیرها را بشنوید، چون جنگل‌های اُردن نابود‌ شده‌اند.

دو شبان

⁴ یَهْوه، خدایم به من گفت: «شبان گوسفندانی شو که به‌زودی باید سرشان بُریده شود.

⁵ کسانی‌ که گوسفندان را می‌خرند و می‌کشند، مجازات نمی‌شوند. آنانی ‌که آن‌ها را می‌فروشند می‌گویند، 'خدا را شکر، ثروتمند شدیم.' حتّی شبان‌های خودشان هم، بر آن‌ها رحم نمی‌کنند.»

⁶ خداوند ‌فرمود: «دیگر بر مردم روی زمین رحم نخواهم کرد، بلکه کاری خواهم کرد که آن‌ها به دست همسایگان و پادشاهان بیفتند. این پادشاهان، زمین را ویران خواهند کرد و من مانع آن‌ها نخواهم شد.»

⁷ تاجرانی که گوسفندان را خرید و فروش می‌کنند، مرا به‌عنوان شبان گوسفندانی که قرار بود سرشان بُریده شود، استخدام کردند. پس من دو عصا در دست گرفتم، یکی را رحمت نامیدم و دیگری را اتّحاد و گلّه را چرانیدم.

⁸ از سه شبان دیگر که از من نفرت داشتند، بیزار شدم و در مدّت یک ماه خود را از شرّ آن‌ها آسوده ساختم.

⁹ سپس به گوسفندان گفتم: «بعدازاین، شبانِ شما نخواهم بود. کسانی‌ که مردنی هستند، بگذار بمیرند و آنانی ‌که از بین ‌رفتنی هستند، بگذار از بین بروند. کسانی‌ هم که باقی می‌مانند، گوشت یکدیگر را خواهند خورد!»

¹⁰ آنگاه عصای رحمت را شکستم تا نشان بدهم که خداوند پیمانی را که با تمام قوم‌ها بسته بود، شکسته است.

¹¹ پس آن پیمان در همان روز باطل شد و تاجران گوسفند که مرا تماشا می‌کردند، پی‌بردند که با کاری‌ که من کردم، پیام خدا را به آن‌ها رساندم.

¹² بعد به آن‌ها گفتم: «حالا اگر مایلید مزد مرا بدهید.» پس آن‌ها سی تکّۀ نقره به من دادند.

¹³ خداوند به من گفت: «آن‌ها را در خزانۀ معبدِ بزرگ بینداز.» پس من آن مبلغ هنگفت را که در نظر آن‌ها ارزش من بود، در خزانۀ معبدِ بزرگ انداختم.

¹⁴ سپس عصای دوّم، یعنی عصای اتّحاد، را شکستم تا نشان بدهم که اتّحاد برادری بین یهودا و اسرائیل شکسته شده است.

¹⁵ آنگاه خداوند به من گفت: «برو این بار نقش یک شبان احمق را بازی ‌کن.

¹⁶ من در این سرزمین شبانی را تعیین کرده‌ام، امّا او از آنانی که در خطر هلاکت هستند، مراقبت نمی‌کند. گُمشدگان را هدایت نمی‌کند، زخمی‌ها را معالجه نمی‌کند و به آن‌هایی که سالِم هستند خوراک نمی‌دهد، بلکه گوشت گوسفندان پروار را می‌خورد و سُم‌هایشان را می‌کَند.

¹⁷ وای بر شبانِ بی‌فایده که گلّه را ترک می‌کند. شمشیر در بازو و چشم راست او فرو خواهد رفت. بازویش خشک و چشمش به‌کلّی کور خواهد شد.»