غزل غزلها 4 - مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

محبوب

¹ ای عشق من، تو چه زیبایی! چشمان تو از پشت روبند به زیبایی کبوتران است. گیسوان تو، همچون گلّۀ بُزهایی که از کوه جِلعاد پایین می‌آیند، موج می‌زند.

² دندان‌های صاف تو به سفیدی گوسفندانی پشم‌بریده‌ای است که تازه شسته شده باشند؛ همگی جفت‌جفت و مرتّب هستند.

³ لب‌های تو همچون روبانی قرمز، باریک و دهانت زیبا است. گونه‌هایت از پشت روبندت مانند دو نیمهٔ انار است.

⁴ گردنت همچون بُرج داوود صاف و گرد است و گردنبندت مانند سپرهای هزار سرباز است که بُرج را محاصره کرده‌اند.

⁵ سینه‌هایت مانند غزال‌های دوقلویی هستند که میان سوسن‌ها می‌چرند.

⁶ پیش از آنکه نسیم سحرگاهی بوزد و هوا روشن شود، من به کوه مُرّ و تپّۀ کُندُر می‌روم.

⁷ ای عشق من، تو چه زیبایی! در جمال، کامل هستی و در تو هیچ عیبی نیست.

⁸ ای عروس من، با من از لبنان بیا. از فراز کوه لبنان و اَمانَه و از قلّۀ کوه‌های اَمانَه و سنیر و حِرمون، جایی که بیشه شیر و پلنگ است، پایین بیا.

⁹ ای محبوبۀ من و ای عروس من، با یک نگاه دلم را ربودی و با گوهری در گردنبندت مرا به دام انداختی.

¹⁰ ای عزیز من و ای عروس من، چه شیرین است عشق تو! محبّت تو گواراتر از شراب و بوی عطر تو بهتر از همهٔ عطرها است.

¹¹ ای عروس من، از لبانت عسل می‌چکد و در زیر زبانت شیر و عسل نهفته است. بوی لباست مانند عطر دل‌انگیز درختان لبنان است.

¹² ای محبوبۀ من و ای عروس من، تو همچون باغ دربسته و همانند چشمه‌ای مُهر شده هستی.

¹³ تو مثل باغ پُر میوۀ انار هستی که میوه‌های لذیذ به بار می‌آورد،

¹⁴ و در آن حَنّا و سُنبل، زعفران و نیشکر، دارچین و بوته‌های خوش‌بو، مانند مُرّ و عود می‌رویند.

¹⁵ تو مانند چشمۀ باغ آب و برکهٔ حیات‌بخش هستی، همچون آب‌های روان که از کوه‌های لبنان جاری است.

محبوبه

¹⁶ ای باد شمال، برخیز و ای باد جنوب، بیا! به‌ باغ من بوزید تا عطرهایش پراکنده شوند. بگذارید محبوب من به باغ خود بیاید و از میوه‌های گوارای آن لذّت ببرد.