غزل غزلها 2 - مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

محبوبه

¹ من گل نرگس شارون و سوسن دشت‌ها هستم.

محبوب

² محبوبۀ من در بین دختران مانند سوسنی است در میان خارها.

محبوبه

³ محبوب من در میان مردان جوان همچون درخت سیبی است در بین درختان جنگل. از نشستن در سایه‌اش لذّت می‌برم و میوه‌اش به کامم شیرین است.

⁴ او مرا به تالار ضیافت خود آورد و پرچم عشقش را بالای سرم برافراشت.

⁵ مرا با کشمش نیرو ببخشید و جانم را با سیب تازه کنید، زیرا من از عشق او بیمار هستم!

⁶ دست چپ او زیر سرم است و دست راستش مرا در آغوش می‌کشد.

⁷ ای دختران اورشلیم، شما را به غزال‌ها و آهوان صحرا قسم می‌دهم که عشق را تا وقتی زمان لذّت نرسیده، برنینگیزید و بیدار نسازید!

غزل دوّم محبوبه

⁸ من صدای محبوبم را می‌شنوم که جست‌و‌خیز‌کنان از روی کوه‌ها و تپّه‌ها به‌سوی من می‌آید.

⁹ محبوب من همچون غزال و بچّه آهو است. او در پشت دیوار ایستاده و از پنجره می‌نگرد، و از میان شبکه‌ها نگاه می‌کند.

¹⁰ محبوبم به من می‌گوید: «ای دلبر من، ای زیبای من، برخیز و با من بیا،

محبوب

¹¹ زیرا زمستان گذشته است و موسم باران به پایان رسیده است.

¹² گُل‌ها از زمین روییده‌اند و زمان نغمه‌سرایی رسیده است. آواز فاخته در سرزمین ما به گوش می‌رسد!

¹³ درخت انجیر میوه به بار آورده، و رایحۀ شکوفه‌های تاک‌ها هوا را عطرآگین ساخته است. ای عزیز من، ای زیبای من، برخیز و با من بیا!»

¹⁴ ای کبوتر من که در شکاف صخره‌ها و در پشت سنگ‌ها پنهان شده‌ای، بگذار که روی تو را ببینم و صدای تو را بشنوم، زیرا صدایت شیرین و چهرهٔ تو دلربا است.

¹⁵ روباه‌ها را بگیرید، روباه‌های کوچک را بگیرید که تاکستان‌ها را خراب می‌کنند، زیرا تاکستان‌های ما شکوفه کرده‌اند.

محبوبه

¹⁶ محبوب من از آن من است و من از آن او. او گلّه خود را در بین سوسن‌ها می‌چراند.

¹⁷ ای محبوب من، پیش از آنکه نسیم سحرگاهی بوزد و سایه‌ها بگریزند، نزد من بیا. مانند غزال و بچّه آهو بر کوه‌های پُرپیچ‌و‌خَم.