رومیان 9 - مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

قوم برگزیدۀ خدا

¹ آنچه می‌گویم حقیقت است. من به مسیح تعلّق دارم و وجدان من با گواهی روح‌القدس شهادت می‌دهد که دروغ نمی‌گویم

² که در دل خود، غمی سنگین و اندوهی پایان‌ناپذیر دارم،

³ چون آرزو می‌داشتم به‌خاطر قوم خود، یعنی خویشاوندانِ‌ یهودی خودم، ملعون و از مسیح محروم می‌شدم.

⁴ آن‌ها اسرائیلی هستند و مقام فرزند خواندگی، شراکت در جلال خدا، پیمان‌ها، شریعت، مراسم عبادت و وعده‌ها به ایشان داده شده است.

⁵ نیاکان قوم از ایشان هستند و مسیح هم از لحاظ جسمانی از نسل ایشان است. او را که خدا و مافوق همه است تا ابد حمد و سپاس باد! آمین.

⁶ مقصود این نیست که کلام خدا تحقّق نیافته است، زیرا همۀ کسانی‌که از قوم اسرائیل‌ هستند، اسرائیلی واقعی نیستند.

⁷ و از نسل ابراهیم بودن باعث نمی‌شود که همه، فرزندان او محسوب شوند؛ زیرا خدا به ابراهیم فرمود: «نسلی که من به تو وعده داده‌ام از طریق اسحاق خواهد بود.»

⁸ یعنی همۀ کسانی ‌که به‌طور طبیعی به دنیا می‌آیند فرزندان خدا محسوب نمی‌شوند، بلکه فقط آنانی ‌که بر‌ طبق وعدۀ خدا به دنیا می‌آیند، فرزندان او محسوب می‌شوند.

⁹ وعده‌ای که خدا داد چنین بود: «در وقت معیّن من برمی‌گردم و ساره صاحب پسری خواهد بود.»

¹⁰ نه‌تنها این بلکه دو پسر ربکا نیز با این‌که از یک پدر، یعنی از جدّ ما اسحاق بودند،

¹¹ قبل از تولّد بچّه‌های دوقلو و پیش از این‌که این دو عملی نیک یا بد انجام دهند،

¹² به ربکا گفته شد: «برادر بزرگ خادم برادر کوچک خواهد بود» تا این‌که مقصود خدا در انتخاب یکی از این دو ثابت شود که این انتخاب با دعوت او است نه با کارهای انسانی.

¹³ چنان‌که نوشته شده است: «یعقوب را دوست داشتم امّا از عیسو متنفّر بودم.»

¹⁴ پس چه بگوییم؟ بگوییم که خدا بی‌انصاف است؟ هرگز.

¹⁵ زیرا خدا به موسی می‌فرماید: «به هرکه بخواهم رحم کنم، رحم خواهم کرد و به هرکه بخواهم دل‌سوزی نمایم، دل‌سوزی خواهم نمود.»

¹⁶ بنابراین به خواسته‌ها و کوشش‌های انسان بستگی ندارد، بلکه به خدایی که رحمت می‌نماید.

¹⁷ در کتب مقدّس، خدا به فرعون می‌فرماید: «به همین منظور تو را برانگیختم تا به‌وسیلهٔ تو، قدرت خود را نشان دهم و نام من در سرتاسر جهان اعلام گردد.»

¹⁸ بنابراین به هرکه بخواهد، رحمت می‌نماید و هرکه را بخواهد، سرسخت می‌سازد.

خشم خدا و رحمت او

¹⁹ پس به من خواهید گفت: «پس دیگر چرا خدا از ما ایراد می‌گیرد؟ زیرا کیست که بتواند با ارادۀ او مقاومت کند؟»

²⁰ ای انسان، تو کیستی که با خدا بحث می‌کنی؟ آیا کوزه از کوزه‌گر می‌پرسد: «چرا مرا به این شکل ساختی؟»

²¹ مگر کوزه‌گر حقّ ندارد که از یک مُشت گِل، یک ظرف برای منظوری ویژه و ظرفی دیگر برای منظور معمولی بسازد؟

²² چه می‌شود اگر خدا بخواهد با صبر زیاد کسانی را که مورد خشم او هستند و سزاوار هلاکت می‌باشند، تحمّل کند تا هم غضب خود را نمایان سازد و هم قدرت خود را مکشوف گرداند؟

²³ و چه می‌شود اگر خدا بخواهد عظمت جلال خود را به کسانی‌ که مورد رحمت او هستند و قبلاً آن‌ها را برای جلال آماده کرده بود آشکار سازد،

²⁴ از جمله به ما، یعنی نه فقط کسانی که او آن‌ها را از میان قوم یهود بلکه از میان ملّت‌های غیریهود نیز خوانده است؟

²⁵ چنان‌که او در کتاب هوشع نبی می‌فرماید: «مردمانی را که قوم من نبودند، قوم خود خواهم نامید و قومی را که محبوب من نبود، محبوب خود خواهم خواند.»

²⁶ و درست در همان جایی‌که به ایشان گفته شد، 'شما قوم من نیستید' آنجا آن‌ها فرزندان خدای زنده خوانده خواهند شد.»

²⁷ و اِشعیا نیز دربارۀ اسرائیل چنین می‌گوید: «حتّی اگر قوم اسرائیل به تعداد دانه‌های شنِ کنار دریا باشند، فقط عدّۀ کمی از ایشان نجات خواهند یافت.»

²⁸ زیرا خداوند به‌طور کامل و با سرعت، به‌حساب تمام عالم خواهد رسید.

²⁹ و چنان‌که اِشعیای نبی قبلاً پیشگویی کرده بود: «اگر خداوند متعال عدّه‌ای برای ما باقی نمی‌گذاشت، همانند سدوم غُموره‌َ از بین می‌رفتیم.»

اسرائیل و انجیل

³⁰ پس چه بگوییم؟ باید بگوییم که ملّت‌های غیریهود که در پی نیکی مطلق نبودند، آن‌ را از راه ایمان به دست آوردند،

³¹ حال آنکه قوم اسرائیل که پیوسته در پی نیکی مطلق از طریق شریعت بودند، آن‌ را نیافتند.

³² چرا؟ به علّت این‌که نه از راه ایمان، بلکه به اتّکا به اعمال خود در پی آن بودند. به‌این‌ترتیب آن‌ها از همان سنگ‌لغزش، لغزش خوردند،

³³ چنان‌که نوشته شده است: «ببین در صهیون سنگی قرار می‌دهم که موجب لغزش مردم خواهد شد، صخره‌ای که از روی آن خواهند افتاد، ولی هر‌کس به او ایمان آورد خجل نخواهد شد.»