مزامیر 102 - مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

دعای شخص درمانده

دعای شخصی درمانده که اعتراض‌های خود را به خداوند می‌گوید

¹ خداوندا، دعایم را بشنو و به فریاد من برای کمک گوش بده.

² در روزهای سختی از من روی‌گردان مشو. به من گوش بده، و چون تو را بخوانم، دعایم را هرچه زودتر مستجاب فرما.

³ زیرا روزهای عمرم مانند دود برباد می‌رود و استخوان‌هایم مانند آتش می‌سوزد.

⁴ دل من شکسته و مثل علف خشک و پژمرده شده است. آن‌قدر ضعیف شده‌ام که میل به غذا خوردن ندارم.

⁵ از بس ناله کرده‌ام، فقط پوست و استخوان برایم باقی‌مانده است.

⁶ همچون پرندهٔ وحشی، آوارهٔ صحرا گشته‌ام و مانند بوم در خرابه‌ها به سر می‌برم.

⁷ خوابم نمی‌برد؛ مانند پرنده‌ای بر پشت‌بام، تنها مانده‌ام.

⁸ دشمنانم هر روز مرا سرزنش می‌کنند و مسخره‌کنندگانم مرا لعنت می‌نمایند.

^9-10 به‌خاطر خشم و غضب تو، به‌جای نان، خاکستر می‌خورم و اشک‌هایم با آبی که می‌نوشم، آمیخته‌اند، زیرا تو مرا بلند کرده به‌دور افکندی.

¹¹ عمرم مانند سایه‌های غروب به‌سرعت می‌گذرد و همچون گیاه پژمرده می‌شوم.

¹² امّا تاج‌وتخت تو، ای خداوند، ابدی است و تمام نسل‌های بشر نام تو را به یاد خواهند آورد.

¹³ می‌دانم که تو خواهی آمد و بر صهیون ترحّم خواهی نمود؛ اکنون وقت آن است تا وعده‌ای را که داده بودی، عملی کنی و لطف و رحمت خود را به صهیون نشان بدهی.

¹⁴ گرچه ویران شده است، خادمان تو آن‌ را دوست می‌دارند، و دلشان به حال آن می‏‌سوزد.

¹⁵ ملل جهان از نام خداوند خواهند ترسید و پادشاهان روی زمین، از جلال او.

¹⁶ هنگامی‌که خداوند صهیون را دوباره آباد ‌کند، جلال و شکوه او آشکار خواهد شد.

¹⁷ او به زاریِ بیچارگان گوش خواهد داد و دعای ایشان را خوار نخواهد شمرد.

¹⁸ این‌ را برای نسل‌های آینده بنویسید تا از کارهای خداوند آگاه شوند، و آنانی که در آینده به دنیا می‌آیند،

¹⁹ «خداوند از عرش مقدّس خود از آسمان به زمین نظر افکند.

²⁰ او ناله‌های زندانیان را شنید و آن‌هایی را که محکوم به مرگ بودند، رهایی بخشید.»

²¹ درنتیجه، نام خداوند در صهیون ذکر خواهد گردید و در اورشلیم او را خواهند پرستید

²² وقتی همۀ قوم‌ها و پادشاهان جهان با هم جمع شوند و او را پرستش نمایند.

²³ خداوند مرا در جوانی ضعیف و ناتوان ساخت و عمرم را کوتاه کرد.

²⁴ ای خدا، نگذار که در میان‌سالی بمیرم، قبل از آنکه به پیری برسم. ای خدا، تو تا به‌ابد زنده هستی.

²⁵ در ابتدا زمین را آفریدی و آسمان‌ها کار دست‌های تو است.

²⁶ آن‌ها از میان خواهند رفت، امّا تو باقی خواهی ماند. همۀ آن‌ها همچون لباس، کهنه خواهند شد و تو آن‌ها را مثل ردای مندرس دور انداخته از میان خواهی برد،

²⁷ امّا تو همیشه همان هستی که بودی و سال‌های تو پایانی نخواهد داشت.

²⁸ فرزندان ما، در پناه تو در امان هستند و نسل آن‌ها در حضور تو پایدار خواهد بود.