اعداد 35 - مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

شهرهای تعیین شده برای لاویان

¹ در دشت موآب، کنار رود اُردن و در مقابل شهر اریحا، خداوند به موسی گفت:

² «به بنی‌اسرائیل فرمان بده که از آنچه به ارث می‌برند، شهرهایی را با چراگاه‌های اطرافشان به لاویان بدهند تا در آن‌ها سکونت کنند.

³ لاویان در آن شهرها زندگی کنند و از چراگاه‌ها برای رمه و گلّه و سایر حیواناتشان استفاده کنند.

⁴ چراگاه‌های اطراف این شهرها به فاصلهٔ پانصد متر به‌طرف خارج شهر در هر سمت امتداد داشته باشد.

⁵ به‌این‌ترتیب محوطه‌ای مربّع شکل به‌وجود می‌آید که هر چهارضلع شرقی، جنوبی، غربی، و شمالی آن معادل هزار متر خواهد بود و شهر در وسط آن قرار می‌گیرد.

⁶ شش شهر از شهرهایی که به لاویان می‌دهید، شهرهای پناهگاه باشند تا اگر کسی مرتکب قتل می‌شود، به آنجا بگریزد. علاوه بر این شش شهر، چهل‌ و ‌دو شهر دیگر نیز به آن‌ها بدهید.

⁷ پس جمع شهرهایی که به لاویان خواهید داد، چهل و هشت شهر همراه با چراگاه‌های آن‌ها خواهند بود.

⁸ تعداد شهرهایی ‌که هر طایفهٔ بنی‌اسرائیل به لاویان می‌دهد، باید متناسب با اندازۀ سرزمینی که آن طایفه به ارث می‌برد، باشد؛ یعنی طایفه‌های بزرگ‌تر، شهرهای بیشتر و طایفه‌های کوچک‌تر، شهرهای کمتری بدهند.»

شهرهای پناهگاه

⁹ خداوند به موسی گفت که

¹⁰ به نبی‌اسرائیل بگوید: «وقتی از رود اُردن عبور کردید و وارد سرزمین کنعان شدید،

¹¹ شهرهایی را به‌عنوان پناهگاه تعیین کنید که هرگاه کسی ناخواسته شخصی را کشته باشد، به آنجا فرار کند

¹² تا در آن شهرها از انتقام‌جویی وابستگان مقتول در امان باشد، تا قاتل قبل از محاکمه‌اش در مقابل جماعت، کشته نشود.

¹³ پس شش شهر را به عنوان شهرهای پناهگاه انتخاب کنید،

¹⁴ سه شهر در شرق رود اُردن و سه شهر در سرزمین کنعان.

¹⁵ این شش شهر نه‌تنها برای بنی‌اسرائیل، بلکه برای غریبه‌ها وبیگانگانی که در میان شما سکونت دارند، پناهگاه باشد که اگر کسی ناخواسته مرتکب قتل شده باشد، به یکی از آن شهرها فرار کند.

¹⁶ «امّا اگر کسی با یک تکّهٔ آهنی کسی را چنان بزند که بمیرد، او قاتل است، و قاتل باید حتماً کشته شود

¹⁷ یا اگر کسی با تخته سنگی که در دست دارد کسی را بزند و آن شخص بمیرد، او قاتل است، و قاتل باید حتماً کشته شود.

¹⁸ یا اگر کسی با قطعه چوبی که در دست دارد کسی را بزند و آن شخص بمیرد، او قاتل است، و قاتل باید حتماً کشته شود.

¹⁹ وقتی مدّعی خون مقتول قاتل را بیابد، خودش او را بکُشد.

²⁰ «هرگاه کسی از روی دشمنی شخصی را هُل بدهد، یا با پرتاب کردن چیزی، او را بکُشد

²¹ و یا از روی دشمنی با مشت بزند و آن شخص بمیرد، آن شخص قاتل است، و قاتل باید حتماً کشته شود. وقتی مدّعی خون مقتول با قاتل روبه‌رو شود، او را بکُشد.

²² «امّا اگر قتل ناخواسته و از روی دشمنی نباشد، مثلاً کسی را تصادفی هُل بدهد، یا با پرتاب چیزی بزند

²³ و یا نادیده سنگی را بر او پرتاب کرده منجر به مرگ او بشود بدون آنکه در کمین نشسته باشد، یا بخواهد صدمه‌ای به او برساند،

²⁴ در اینجا قوم باید بین قاتل و مدّعی خون مقتول بر اساس قوانین زیر قضاوت کند: در مورد قتل خواسته یا ناخواسته، و این‌که آیا قاتل را به دست مدّعی خون مقتول بسپارند یا نه، قضاوت کنند.

²⁵ وقتی معلوم شود که قتل ناخواسته است، قوم باید متّهم را از دست مدّعی برهاند و به شهر پناهگاهش که به آن فرار کرده بود، باز گردانند. او تا هنگام مرگ کاهن اعظم که به روغن مقدّس شده است، در آنجا بماند.

²⁶ اگر شخص قاتل شهر پناهگاهی که به آن فرار کرده است، را ترک کند

²⁷ و وابستگان مقتول او را خارج از شهر پناهگاهش بیابند و او را بکُشند، مسئولیّت این به گردنشان نیست،

²⁸ زیرا آن شخص می‌بایست تا مرگ کاهن اعظم، در شهر پناهگاه خود می‌ماند و بعد از آن به مِلک خود بازمی‌گشت.

²⁹ این قوانین دائمی برای تمام قوم اسرائیل و نسل‌های آیندۀ ایشان در هرکجا که هستند، می‌باشد.

³⁰ «اگر کسی مرتکب قتل شود، به‌ گواهی شاهدان کشته شود. امّا هیچ‌کس نباید به‌ گواهی فقط یک شاهد کشته شود.

³¹ کسی‌ که قاتل شناخته شد، باید کشته شود و خون‌بهایی برای رهایی او پذیرفته نشود.

³² از شخصی که به شهر پناهگاه فرار کرده است، پولی برای این‌که به او اجازه داده شود، پیش از مرگ کاهن اعظم به خانۀ خود بازگردد، گرفته نشود.

³³ سرزمینی را که در آن سکونت دارید، آلوده نسازید. قتل و خونریزی، زمین را آلوده می‌کند؛ برای قتلی که رخ داده به‌غیراز کشتن قاتل کفّارهٔ دیگری پذیرفته نشود.

³⁴ پس سرزمینی را که در آن سکونت دارید، ناپاک و آلوده نسازید، زیرا من، یَهْوه، هستم و در بین بنی‌اسرائیل ساکن هستم.»