اعداد 14 - مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

شورش قوم اسرائیل

¹ بنی‌اسرائیل تمام آن شب با آواز بلند گریستند

² و علیه موسی و هارون شکایت کرده گفتند: «ای‌کاش در مصر می‌مردیم، یا در همین بیابان تلف می‌شدیم.

³ چرا خداوند ما را به این سرزمین آورد تا با شمشیر به قتل برسیم و زنان و فرزندان ما اسیر شوند؟ آیا بهتر نیست که به مصر بازگردیم.»

⁴ پس به یکدیگر گفتند: «بیایید برای خود رهبری انتخاب کنیم و به مصر بازگردیم.»

⁵ آنگاه موسی و هارون در پیش بنی‌اسرائیل به خاک افتادند.

⁶ یوشع پسر نون و کالیب پسر یِفُنّه ازجمله آنانی بودند که برای بررسی به سرزمین کنعان رفته بودند، جامۀ خود را چاک زدند و

⁷ به بنی‌اسرائیل گفتند: «ما سرزمین کنعان را بررسی کردیم. آنجا سرزمین بسیار خوبی است.

⁸ اگر خداوند از ما خشنود باشد، ما را به آنجا خواهد بُرد و آن سرزمین پُر از شیر و عسل را به ما خواهد داد.

⁹ پس علیه خداوند شورش نکنید و از مردمِ کنعان نترسید، زیرا شکست دادن آن‌ها برای ما مثل آب خوردن آسان است. آن‌ها پُشت و پناهی ندارند، امّا خداوند با ما است. از ایشان نترسید!»

¹⁰ امّا تمام جماعت خواستند آن‌ها را سنگسار کنند که ناگهان حضور پُرجلال خداوند در خیمهٔ مقدّس بر تمام بنی‌اسرائیل ظاهر شد.

دعای موسی برای قوم

¹¹ خداوند به موسی گفت: «تا به کی این قوم به من اهانت می‌کنند؟ با وجود این‌همه نشانه‌هایی که من در میان آن‌ها انجام داده‌ام، به من اعتماد ندارند.

¹² آن‌ها را به مرض هولناکی مبتلا نموده هلاک خواهم کرد، و از تو قومی که بزرگ‌تر و قوی‌تر از این‌ها باشد، به‌وجود خواهم آورد.»

¹³ امّا موسی به خداوند گفت: «اگر این خبر به گوش مردم مصر برسد، آن‌ها چه خواهند گفت؟ تو این قوم را باقدرت خود از دست آن مردم رهایی دادی.

¹⁴ مردم مصر این موضوع را به ساکنان سرزمین کنعان خبر خواهند داد. مردم کنعان می‌دانند که تو، ای خداوند، با این قوم هستی و خود را در ابری که بالای سر آن‌ها است، به آن‌ها نشان می‌دهی و تو، ای خداوند، با ستون ابر در روز و ستونی از آتش هنگام شب، آن‌ها را راهنمایی می‌کنی.

¹⁵ حالا اگر تمام این قوم را از بین ببری، آن مردمی که شهرت تو را شنیده‌اند، خواهند گفت:

¹⁶ 'چون خداوند نتوانست این قوم را به سرزمینی که وعدۀ مالکیّت آن‌ را به آن‌ها داده بود برساند، آن‌ها را در بیابان از بین بُرد.'

¹⁷ اکنون التماس می‌کنم که قدرت خود را به ما نشان دهی و این قول خود را به انجام برسانی، هنگامی‌که فرمودی،

¹⁸ 'من، یَهْوه، زود خشمگین نمی‌شوم، و محبّت پایدار من بی‌پایان عظیم است و گناهان و تقصیرهای شما را می‌آمرزم، امّا گناه را بدون سزا نمی‌گذارم، بلکه گناه پدران را از فرزندانشان تا نسل سوّم و چهارم جزا می‌دهم.'

¹⁹ پس التماس می‌کنم در عظمت محبّت پایدارت، گناهان این مردم را ببخشی، چنانچه از همان زمانی‌‌که سرزمین مصر را ترک کردند، گناهان ایشان را بخشیده‌ای.»

قوم اسرائیل جزا می‌بیند

²⁰ آنگاه خداوند گفت: «به‌خاطر التماس تو، من آن‌ها را می‌بخشم،

²¹ امّا به حیات خود و به حضور پُرجلالم که زمین را پُر کرده است، قسم می‌خورم،

²² که هیچ‌کدام از آن‌هایی را که جلال و معجزات مرا در مصر و همچنین در بیابان دیده‌اند و بازهم از من نافرمانی کرده‌ بارها مرا مورد آزمایش قرار داده‌اند،

²³ آن سرزمینی را که به نیاکانشان وعدۀ مالکیّت آن‌ را داده‌ام، نخواهند دید، آری، هیچ‌یک از آنانی که مرا خوار شمردند، آن را نخواهند دید.

²⁴ ولی بندۀ من کالیب با آن‌ها فرق دارد. او همیشه و از صمیم قلب دستورات مرا انجام داده است. بنابراین او را به همان سرزمینی که برای بررسی‌اش رفته بود، خواهم بُرد و نسل او را مالک آن خواهم ساخت.

²⁵ حالا که عمالیقیان و کنعانیان در دشت‌ها سکونت دارند، از راه دریای سرخ به بیابان بازگردید.»

²⁶ سپس خداوند به موسی و هارون گفت:

²⁷ «تا به کی این مردم شریر از من شکایت می‌کنند؟ من بارها شکایت این قوم را شنیده‌ام.

²⁸ به آن‌ها بگو یَهْوه چنین می‌گوید، 'به حیات خود قسم که همان سرنوشتی را که آرزو کرده بودند، برسرشان خواهم آورد.

²⁹ اجسادتان در این بیابان پوسیده خواهند شد. از تمام اشخاص بیست‌ساله و بالاتر یک نفر هم زنده نخواهد ماند، چراکه علیه من شکایت کردید.

³⁰ به‌غیراز کالیب پسر یِفُنّه و یوشع پسر نون هیچ‌کدام از شما به آن سرزمینی که به شما وعده داده بودم، قدم نخواهید گذاشت.

³¹ امّا کودکان شما را که گفتید اسیر ساکنان آن سرزمین خواهند شد، به‌سلامتی به آن سرزمینی که شما آن‌ را رد کردید، خواهم رساند.

³² امّا اجساد شما در این بیابان خواهد افتاد.

³³ فرزندان شما به‌خاطر بی‌ایمانی شما برای چهل سال به‌ سبب بی‌وفایی شما زحمت کشیده چوپانی خواهند کرد تا زمانی‌‌که آخرین نفر شما در بیابان بمیرد.

³⁴ در ازای هر روزی که نمایندگان شما آن سرزمین را بررسی کردند، یک سال جزا خواهید دید، یعنی مدّت چهل سال در بیابان جزای نافرمانی خود را خواهید دید تا بدانید ‌که نا‌اطاعتی از من چه نتیجه‌ای دارد.

³⁵ شما، ای قوم شریر، که به مخالفت با من برخاسته‌اید، مطمئناً در بیابان خواهید مُرد. من، یَهْوه، سخن گفته‌ام.'»

³⁶ آن‌ کسانی‌ که برای بررسی به کنعان رفته بودند و با شایعات بد، مردم را به وحشت انداخته آن‌ها را به شکایت کردن از خداوند تحریک نمودند،

³⁷ آری، آن کسانی‌که اخبار بد آوردند، در اثر بلایی ‌که خداوند بر سرشان آورد، همه هلاک شدند.

³⁸ از بین آن‌ها تنها یوشع پسر نون و کالیب پسر یِفُنّه زنده ماندند.

اوّلین قصد حمله به سرزمین

³⁹ وقتی موسی آنچه را که خداوند فرموده بود، به اطّلاع بنی‌اسرائیل رساند، آن‌ها بسیار گریه کردند.

⁴⁰ روز بعد، صبح زود برخاستند و به سر کوه رفتند و گفتند: «اکنون ما آماده هستیم تا به سرزمینی که خداوند به ما وعده داده برویم. ما اعتراف می‌کنیم که گناه کرده‌ایم.»

⁴¹ موسی به آن‌ها گفت: «چرا از فرمان خداوند سرپیچی می‌کنید؟ شما موفّق نخواهید شد.

⁴² شما نباید به آن‌ کوه بروید، زیرا خداوند با شما نخواهد بود و دشمنانتان، شما را شکست خواهند داد.

⁴³ وقتی با عمالیقیان و کنعانیان روبه‌رو شوید، با شمشیر آن‌ها به قتل خواهد رسید، چون شما از دستور خداوند سرپیچی کرده‌اید و خداوند با شما نخواهد بود.»

⁴⁴ امّا آن‌ها به حرف موسی گوش ندادند و با‌وجودی که صندوق پیمان خداوند و موسی از اردوگاه حرکت نکرده بودند، به‌طرف کوهستان حرکت کردند.

⁴⁵ آنگاه عمالیقیان و کنعانیانِ ساکن کوهستان پایین آمدند و آن‌ها را شکست داده تا حُرما تعقیب کردند.