سوگنامه 3 - مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

مجازات، توبه و امید

¹ من آن کسی هستم که چوب مجازات خدا را خورده‌ام.

² او مرا به اعماق تاریکی برده

³ و تمام روز دست خود را بر ضد من بلند کرده است.

⁴ گوشت و پوستِ بدن مرا فرسوده ساخته و استخوان‌هایم را شکسته است.

⁵ مرا با سختی و مشقّت محاصره کرده

⁶ و مانند کسی‌ که سال‌ها پیش مُرده باشد، در تاریکی نشانده است.

⁷ دیواری به دورم کشیده و مرا با زنجیرهای سنگین بسته است، و من نمی‌توانم فرار کنم.

⁸ برای کمک التماس می‌کنم، امّا او دعایم را نمی‌پذیرد.

⁹ راه مرا از هر طرف با دیوارهای سنگی بسته و آن‌ را پُر پیچ‌و‌خم ساخته است.

¹⁰ او مانند خرسی در کمین من نشسته و مثل شیری برای حمله به من آماده است.

¹¹ مرا از راهم به گوشه‌ای برد و پاره پاره‌ام کرده ترک نمود.

¹² کمان خود را کشید و مرا هدف تیرهای خود قرار داد.

¹³ تیرهایش به اعماق قلبم فرو‌رفت.

¹⁴ مردم مرا مسخره می‌کنند و تمام روز به من می‌خندند.

¹⁵ او با سختی‌ها و مصیبت‌ها زندگی را بر من تلخ ساخته است.

¹⁶ رویم را به خاک مالید و دندان‌هایم را با سنگ‌ شکست.

¹⁷ من طعم سعادت و آرامش را از یاد برده‌ام.

¹⁸ گفتم: «شوکت و جلال من از بین رفت و امید من از خداوند قطع گردید.»

¹⁹ وقتی آوارگی و مصیبت‌های خود را به یاد می‌آورم، زندگی به کامم تلخ می‌شود.

²⁰ همیشه به آن‌ها فکر می‌کنم و روحم پریشان می‌گردد.

²¹ امّا امید در من تازه می‌شود وقتی به یاد می‌آورم:

²² محبّت خداوند پایدار و رحمت او بی‌پایان است.

²³ مثل طلوع آفتاب، آن‌ها هر صبح تازه می‌شوند. وفاداری او عظیم است.

²⁴ خداوند همه‌‌چیز من است، پس بر او امید دارم.

²⁵ خداوند بر تمام کسانی‌ که بر او توکّل دارند و طالب او می‌باشند، مهربان است.

²⁶ پس بهتر است که با صبر منتظر باشیم تا خداوند ما را نجات دهد.

²⁷ چه نیکو است که در هنگام جوانی صبر و تحمّل را بیاموزیم.

²⁸ وقتی گرفتار مصیبتی از جانب خداوند می‌شویم، باید خاموش و تنها بنشینیم؛

²⁹ و در حضور خداوند به خاک بیفتیم، شاید هنوز امیدی باقی باشد.

³⁰ وقتی کسی بخواهد به ما سیلی بزند، صورت خود را جلو بیاوریم و وقتی به ما اهانت می‌کنند، تحمّل کنیم.

³¹ زیرا خداوند ما را برای همیشه ترک نخواهد کرد.

³² ممکن است خداوند غم و اندوه بر سر ما بیاورد، ولی از روی محبّت سرشار خود بر ما رحمت خواهد کرد.

³³ خداوند از آوردن غم و اندوه بر ما خشنود نمی‌گردد.

³⁴ هنگامی‌که اسیران و ستمدیدگان ما پایمال می‌شوند،

³⁵ وقتی حقّی که خدا به ما داده است، پایمال می‌گردد،

³⁶ و زمانی‌‌که در حقّ شخصی در دادگاه بی‌عدالتی می‌شود، خدا همه را می‌بیند.

³⁷ هیچ امری بدون اراده و رضای خداوند انجام نمی‌شود.

³⁸ خیر و شرّ، تنها به فرمان خداوند متعال واقع می‌شود.

³⁹ پس چرا وقتی به‌خاطر گناهان خود مجازات می‌شویم، شکایت کنیم؟

⁴⁰ بیایید رفتار خود را بسنجیم و به‌سوی خداوند بازگردیم.

⁴¹ بیایید با تمام قلب، دست دعا به‌سوی خدایی که در آسمان‌ها است بلند کنیم

⁴² و بگوییم: «خداوندا، ما گناهکاریم و از فرمان تو سرکشی کرده‌ایم و تو ما را نبخشیده‌ای.

⁴³ «بر ما غضب کردی و ما را کُشتی؛ رحمت تو به‌وسیلهٔ خشمت پنهان گشت.

⁴⁴ چون بر ما خشمگین بودی، خود را از ما پنهان کردی تا دعاهای ما به حضور تو نرسد.

⁴⁵ تو ما را نزد مردم جهان همچون کثافت و زباله ساختی.

⁴⁶ «تمام دشمنانمان ما را تحقیر می‌کنند.

⁴⁷ با هلاکت و نابودی روبه‌رو شده‌ایم و ترس و وحشت ما را فراگرفته است.

⁴⁸ به‌خاطر نابودی قومم، سیل اشک از چشمانم جاری است.

⁴⁹ «پیوسته اشک می‌ریزم

⁵⁰ تا خداوند از آسمان به پایین بنگرد و ما را ببیند.

⁵¹ وقتی می‌بینم چه بلایی بر سر دختران شهر من آمده است، دلم از غصّه ریش‌ریش می‌شود.

⁵² «دشمنان بدون هیچ دلیلی مرا مثل پرنده به دام انداختند.

⁵³ مرا زنده در چاه انداختند و سنگی بر سر آن گذاشتند.

⁵⁴ آب از سرم گذشت و فکر کردم که به‌زودی خواهم مرد.

⁵⁵ «خداوندا، از ته چاه تو را طلبیدم.

⁵⁶ فریاد مرا شنیدی و به ناله‌های من گوش دادی.

⁵⁷ وقتی به حضور تو دعا کردم، آمدی و گفتی، 'نترس!'

⁵⁸ «خداوندا، تو از حقّ من دفاع کردی و از مرگ نجاتم دادی.

⁵⁹ تو، ای خداوند، شاهد ظلم‌هایی که در حقّ من شد، بودی؛ پس به داد من برس و خودت داوری کن.

⁶⁰ تو می‌دانی که دشمنانم همه از من نفرت دارند و بر ضد من دسیسه می‌چینند.

⁶¹ «خداوندا، تو شنیده‌ای که آن‌ها چگونه به من اهانت کرده و بر ضد من توطئه چیده‌اند.

⁶² دشمنانم تمام روز دربارۀ من سخنان بد می‌گویند و برای آزار من نقشه می‌کشند.

⁶³ در همه حال به من می‌خندند و مسخره‌ام می‌کنند.

⁶⁴ «خداوندا، آن‌ها را به سزای کارهایشان برسان.

⁶⁵ آن‌ها را لعنت کن تا گرفتار غم و درد شوند.

⁶⁶ با‌خشم و غضب، آن‌ها را تعقیب کن و از روی زمین محو ساز.»