سوگنامه 2 - مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

خداوند اورشلیم را مجازات می‌کند

¹ چگونه خداوند، دختر صهیون را با ابر خشم و غضب خود تیره و تار ساخت! شکوه و جلال اسرائیل را که به اوج آسمان می‌رسید، بر زمین زد و در روز خشم خود حتّی خانۀ خویش، معبد بزرگ، را هم از یاد برد.

² خداوند شهرهای اسرائیل را بی‌رحمانه ویران کرد. با قهر و غضب، قلعه‌های یهودا را منهدم ساخت. سلطنتش را بی‌حرمت و حاکمانش را خوار ساخت.

³ با‌خشم شدید، قدرت اسرائیل را درهم شکست و هنگامی‌که دشمن بر ما حمله کرد، به داد ما نرسید. خشم او مانند آتش علیه ما شعله‌ور شد و همه‌چیز را نابود کرد.

⁴ همچون دشمن، ما را هدف تیر خود قرار داد و جوانان ما را که مایۀ خوشی و سرفرازی ما بودند، هلاک ساخت. در اورشلیم، سوزش آتشِ غضبِ او را احساس کردیم.

⁵ مثل یک دشمن، خداوند اسرائیل را نابود ساخت. قصرها و قلعه‌هایش را با خاک یکسان کرد و شهرهای یهودا را به ماتم‌سرا تبدیل نمود.

⁶ خداوند خانۀ خود را مانند کلبه‌ای در باغ ویران کرد. به روزهای عید و روزهای سَبَّت خاتمه داد و پادشاه و کاهنان را مورد خشم و غضب خود قرار داد.

⁷ خداوند قربانگاه خود را طرد کرد و معبدِ مقدّس خود را ترک نمود. او دیوارهای قصرهای اورشلیم را به دشمنان سپرد و به آن‌ها اجازه داد که دیوارهایش را خراب کنند. دشمنان در جایی که ما زمانی با سرور پرستش می‌کردیم، فریاد پیروزی برآوردند.

⁸ خداوند تصمیم گرفته است تا دیوارهای اورشلیم را ویران سازد. او همۀ شهر را برای ویرانی علامت‌گذاری کرد تا به‌کلّی خراب شود و هیچ قسمت آن آباد نماند و حتّی بُرج‌ها و دیوارهایش هم فرو ریزند.

⁹ دروازه‌های شهر در خاک مدفون شده و میله‌هایشان درهم شکسته‌اند. پادشاه و رهبرانش به کشورهای دیگر تبعید شده‌اند. احکام خداوند دیگر تعلیم داده نمی‌شود و انبیا هم از جانب خداوند رؤیا نمی‌بینند.

¹⁰ ریش‌سفیدان اورشلیم در لباس ماتم بر زمین نشسته‌اند و بر سَرخود خاک می‌ریزند. دوشیزگان اورشلیم، از غم سر بر زمین نهاده‌اند.

¹¹ چشمانم از گریه تار شده‌اند، روحم افسرده و غمگین است و دلم از غم به جوش آمده است به‌خاطر مصیبتی که بر قوم من آمده و اطفال و کودکان شیرخواری که در جاده‌های شهر از حال رفته‌اند.

¹² آنان با تنِ مجروح، گرسنه و تشنه در جاده‌ها افتاده‌اند. از مادران خود خوراک می‌خواهند و آهسته آهسته در آغوش آن‌ها جان می‌دهند.

¹³ ای اورشلیم به تو چه بگویم و تو را با چه مقایسه کنم؟ چگونه تو را تسلّی دهم؟ زیرا هیچ‌کسی مثل تو رنج نکشیده است. غم‌ها و مصیبت‌هایت همچون دریایی بزرگ و بی‌کران است و کسی نیست که تو را شفا دهد.

¹⁴ انبیای تو رؤیاهای باطل می‌دیدند و به دروغ نبوّت می‌کردند. آن‌ها با موعظه‌های خود، تو را فریب دادند و گناهانت را آشکار نکردند. با پیام‌های دروغ خود تو را گمراه ساختند.

¹⁵ هرکسی که از کنار تو می‌گذرد، با حالت تمسخر سَر خود را تکان داده می‌گوید: «آیا این همان شهری نیست که با زیبایی کامل خود، محبوب‌ترین شهر جهان و مایۀ خوشی همۀ مردم بود؟»

¹⁶ تمام دشمنانت تو را مسخره می‌کنند و با نفرت به تو نگاه کرده می‌گویند: «اینک ببینید که چطور نابودش کردیم! ما منتظر چنین روزی بودیم!»

¹⁷ خداوند آنچه را که سال‌ها پیش اراده فرموده بود، انجام داد. ما را با بی‌رحمی نابود کرد؛ دشمنان ما را بر ما پیروز گردانید و آن‌ها را از شکست ما خوشحال ساخت.

¹⁸ ای اورشلیم، بگذار تا دیوارهایت با صدای بلند در حضور خداوند گریه کنند! شب و روز اشک تو مثل رودی جاری گردد و دیدگانت از گریه آرام نگیرند!

¹⁹ شبانگاه مرتّب برخیزید و غم و دردِ دلتان را مثل آب به حضور خداوند بریزید. برای کودکانی که در جاده‌ها از گرسنگی بی‌حال افتاده‌اند، دست دعا بلند کنید.

²⁰ خداوندا، چرا با ما این‌چنین رفتار می‌کنی؟ زن‌ها، کودکان نازپروردۀ خود را می‌خورند. کاهنان و انبیا در خانۀ تو به قتل می‌رسند.

²¹ پیر و جوان در کوچه‌ها در خاک و خون می‌غلطند. دوشیزگان و مردان جوان با شمشیر کشته می‌شوند. در روز غضبت خود، همه را کشتی و بر آن‌ها رحمی نکردی.

²² تو دشمنانم را دعوت کردی تا در اطراف من جشن وحشت به راه اندازند. در روز غضب تو، کسی نتوانست جان سالم بدر ببرد. آن‌ها فرزندان مرا کشتند، آنانی را که من به‌ دنیا آورده و پرورش دادم.