یوئیل 1 - مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

ماتم برای نابودی غلّه

¹ این پیام از جانب خداوند به یوئیل پسر فِتوئیل رسید:

² ای ریش‌سفیدان، بشنوید! ای ساکنان روی زمین، گوش فرادهید! آیا در عمرتان یا در دوران زندگی نیاکانتان چنین واقعه‌ای اتّفاق افتاده است؟

³ آن‌ را برای فرزندانتان تعریف کنید. آن‌ها نیز آن‌ را به فرزندان خود بگویند و به همین ترتیب این واقعه برای نسل‌های بعدی تعریف شود.

⁴ آنچه ملخ‌های جَوَنده باقی گذاشتند، ملخ‌های دونده خوردند؛ آنچه ملخ‌های دونده باقی گذاشتند، ملخ‌های جهنده خوردند.

⁵ ای مستان، بیدار شوید و گریه کنید. ای میگساران، زاری نمایید، زیرا انگور و شراب شما همه از بین رفته است.

⁶ امّتی با لشکری بی‌شمار و نیرومند بر سرزمین من هجوم آورده‌اند. دندان‌های ایشان مانند دندان شیر، تیز است.

⁷ تاکستان‌های مرا ویران کرده‌اند. پوست درختان انجیر مرا کنده و شاخه‌های آن‌ها را سفید و برهنه گذاشته‌اند.

⁸ مانند دوشیزه‌ای که به‌خاطر مرگ نامزد جوان خود لباس ماتم می‌پوشد، سوگواری کنید.

⁹ هدیۀ غلّه و شراب برای معبدِ بزرگ از بین رفته و کاهنان که خادمان خداوند هستند، ماتم گرفته‌اند.

¹⁰ کشتزارها همه خشک شده‌اند و زمین عزادار است. چون غلّه از بین رفته است، انگور خشک شده و درختان زیتون پژمرده گردیده‌اند.

¹¹ ای کشاورزان گریه کنید و ای باغبانان شیون نمایید، زیرا محصول گندم و جو تلف شده است.

¹² تاک‌های انگور از بین رفته و درختان انجیر، انار، خرما، سیب و تمام درختان دیگر خشک شده‌اند. خوشی و سُرور برای مردم نمانده است.

¹³ پلاس بپوشید و گریه کنید، ای کاهنانی که در قربانگاه خدمت می‌کنید! به معبدِ بزرگ بروید و تمام شب را ماتم بگیرید! زیرا دیگر غلّه و شرابی نیست که به خدا تقدیم شود.

¹⁴ فرمان بدهید تا روزه بگیرند و به مردم خبر بدهید که همۀ رهبران با تمام مردم یهودا در معبدِ بزرگ خدای خود جمع شوند و در آنجا در حضور خداوند گریه و زاری کنند.

¹⁵ وای بر ما، زیرا روز خداوند نزدیک است، روزی که خدای قادر مطلق، نابودی و هلاکت بر ما می‌آورد.

¹⁶ خوراک ما در برابر چشمان ما از بین رفته است و دیگر خوشی و شادمانی در خانۀ خدای ما نیست.

¹⁷ بذرها در زمین خشک پوسیده شده‌اند. غلّه‌ای برای ذخیره کردن نیست و انبارها، خالی از غلّه، خراب شده‌اند.

^18-19 گاوها از گرسنگی ناله می‌کنند و گلّه‌های گوسفند سرگردانند، زیرا گرمای سوزان، چراگاه‌ها و درختان را خشک ساخته مثل این‌که آتشی آن‌ها را سوزانده باشد. خداوندا، به درگاه تو التماس می‌کنم، زیرا گرمای سوزان، چراگاه‌ها را خشک ساخته و شعله‌های آن درختان را سوزانده است.

²⁰ حتّی حیوانات وحشی به درگاهت ناله می‌کنند، چون جوی‌های آب خشک شده و گرمای سوزان چراگاه‌های بیابان را از بین برده است.