اِرمیا 5 - مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

گناه اورشلیم

¹ ای مردم اورشلیم، تمام کوچه‌های شهر را بگردید! به تمام اطراف نگاه کنید! با چشمان خودتان ببینید! بازارچه‌ها را جستجو کنید! آیا می‌توانید حتّی یک نفر را بیابید که درستکار باشد و بکوشد تا نسبت به خداوند با‌وفا باشد؟ اگر بتوانید چنین شخصی را بیابید، خداوند اورشلیم را خواهد بخشید.

² ادّعا ‌می‌کنید که خداوند را می‌پرستید، امّا از صمیم قلب نمی‌گویید.

³ خداوند خواهان وفاداری شما است. او شما را تنبیه کرد، امّا هیچ توجّهی نکردید. او شما را درهم شکست، ولی از آموختن امتناع کردید. شما سرسخت بودید و نخواستید از گناهانتان توبه کنید.

⁴ آنگاه فکر کردم: «این‌ها فقط افراد فقیر و جاهل هستند که چنین می‌کنند. آن‌ها احمقانه رفتار می‌کنند، چون نمی‌دانند خدا از آن‌ها چه می‌خواهد و از آن‌ها انتظار چه رفتاری دارد.

⁵ من نزد صاحبان قدرت می‌روم و با آن‌ها صحبت می‌کنم. آن‌ها حتماً می‌دانند خدایشان از آن‌ها چه می‌خواهد، و انتظار دارد آن‌ها چگونه زندگی کنند.» امّا دیدم که آن‌ها هم، همه سر به نافرمانی زده‌اند و از اطاعت وی امتناع می‌کنند.

⁶ به همین دلیل است که شیران جنگل، آن‌ها را خواهند کشت؛ گرگ‌های بیابان آن‌ها را قطعه‌قطعه خواهند کرد، و پلنگ‌ها در تمام شهرهایشان به کمین نشسته‌اند. اگر آن مردمان از خانه‌های خود بیرون بروند، دریده و پاره‌پاره خواهند شد، چون گناهان آن‌ها بی‌شمار است و مکرراً از فرمان خداوند سرپیچی کرده‌اند.

⁷ خداوند پرسید: «چرا من می‌بایست گناهان قوم خودم را ببخشم؟ آن‌ها مرا ترک کرده‌اند و خدایانی را پرستیده‌اند که واقعی نیستند. من قوم خود را چنان تغذیه کردم که همیشه سیر بودند، امّا آن‌ها مرتکب زنا شدند و وقت خود را با فاحشه‌ها تلف کردند.

⁸ آن‌ها مانند اسبان نری هستند که خوب تغذیه شده‌اند و شهوت شدیدی بر آن‌ها غلبه کرده است، و هریک برای زن همسایه شیهه می‌کشد.

⁹ آیا نباید من آن‌ها را برای این چیزها مجازات کنم، و از چنین ملّتی انتقام بگیرم؟

¹⁰ من دشمنان را می‌فرستم تا تاکستان‌های قوم مرا خراب کنند، ولی آن‌ را کاملاً از بین نبرند. به آن‌ها خواهم گفت شاخه‌های آن‌ را قطع کنند، چون آن شاخه‌ها به من تعلّق ندارند.

¹¹ مردم اسرائیل و یهودا به من کاملاً خیانت کرده‌اند. من، خداوند چنین گفته‌ام.»

خداوند اسرائیل را رد می‌کند

¹² قوم خداوند منکر او شده و گفته‌اند: «او واقعاً کاری نخواهد کرد. ما روزگار سختی نخواهیم داشت و از جنگ و قحطی خبری نخواهد بود.»

^13-14 آن‌ها گفته‌اند که انبیا فقط یک طبل توخالی هستند و پیامی از جانب خداوند ندارند. یَهْوه، خدای قادر مطلق به من گفت: «ای اِرمیا، چون مردم چنین چیزهایی می‌گویند، من کلام خودم را مثل آتشی در دهان تو خواهم گذاشت. مردم مثل هیزم هستند و آتش همۀ آن‌ها را خواهد سوزاند.»

¹⁵ ای قوم اسرائیل، خداوند ملّتی را از مکان‌های دور می‌آورد تا به شما حمله کنند. این ملّتی است قوی و کُهن، ملّتی که زبان آن‌ را تو نمی‌فهمی.

¹⁶ کمان‌داران آن‌ها جنگ‌جویانی هستند بسیار قوی که بدون ترحّم می‌کشند. آن‌ها خرمن و آذوقۀ تو را می‌بلعند و پسران و دختران تو را خواهند کشت.

¹⁷ آن‌ها گلّه و رمۀ تو را زنده نخواهند گذاشت و تاکستان‌ها و درختان انجیر تو را از بین خواهند برد. شهرهای مستحکمی که به آن‌ها اعتماد داری، همه به‌وسیلهٔ ارتش آن‌ها خراب خواهند شد.

¹⁸ خداوند می‌گوید: «حتّی در چنان روزهایی نمی‌گذارم قوم من کاملاً از بین بروند.

¹⁹ وقتی آن‌ها بپرسند، چرا اجازه دادم چنین چیزهایی واقع شود، ای اِرمیا، به آن‌ها بگو که همان‌طور که آن‌ها از من برگشته‌اند و در سرزمین خودشان در خدمت خدایان بیگانه درآمدند، پس آن‌ها در سرزمینی که به خودشان تعلّق نخواهد داشت، در خدمت بیگانگان خواهند بود.»

خداوند به قومش هشدار می‌دهد

²⁰ خداوند می‌گوید: «به فرزندان یعقوب و به مردم یهودا بگو:

²¹ ای قوم نادان و بی‌عقل توجّه کنید، شما که چشم دارید ولی نمی‌بینید، گوش دارید ولی نمی‌شنوید.

²² من خداوند هستم؛ چرا حرمت مرا نگاه نمی‌دارید؟ چرا در حضور من از ترس نمی‌لرزید؟ من شن و ماسه را مرز دریا قرار دادم، مرزی که آب دریا هیچ‌گاه از آن رد نمی‌شود. اگرچه دریا به تلاطم درآید، نمی‌تواند از آن فراتر رود، و اگر امواج آن خروشان شوند، نمی‌توانند آن مرز را بشکنند.

²³ شما ای قوم من، سرسخت و سرکش هستید. شما از من روی برگردانیدید و مرا ترک کردید.

²⁴ با وجود این‌که من برای شما باران‌های پاییزی و بهاری فرستادم و همه‌ساله فصل برداشت محصول را به شما دادم، شما هرگز به فکرتان نرسید که احترام مرا نگاه‌ دارید.

²⁵ درعوض، گناهان شما باعث شد این برکات به شما نرسد.

²⁶ «مردمان شریر در میان قوم من زندگی می‌کنند؛ آن‌ها در کمین نشسته‌ و مانند کسانی‌ که توری را برای شکار پرندگان گسترده باشند، منتظر می‌مانند. آن‌ها دام‌های خود را برای شکار مردم پهن کرده‌اند.

²⁷ همان‌طور که یک شکارچی قفس خود را از پرنده‌ها پُر می‌سازد، همان‌طور خانه‌های آن‌ها از آنچه به یغما برده‌اند، انباشته شده است. به همین دلیل است که آن‌ها قوی و غنی هستند.

²⁸ خوب می‌خورند و چاق می‌شوند. شرارت‌های آن‌ها پایانی ندارد. حقّ یتیمان را به آن‌ها نمی‌دهند و مظلومان را از عدالت محروم می‌کنند.

²⁹ «امّا من، خداوند، آن‌ها را به مجازات کارهایشان خواهم رسانید. من از این قوم انتقام خواهم گرفت.

³⁰ اتّفاقی وحشتناک و تکان‌دهنده در این سرزمین روی داده است.

³¹ انبیا چیزی جز دروغ نمی‌گویند، کاهنان طبق دستور انبیا حکومت می‌کنند و قوم من هم اعتراضی ندارند. سرانجام آن‌ها چه خواهند کرد؟»