اِرمیا 4 - مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

دعوت به توبه

¹ خداوند می‌گوید: «ای قوم اسرائیل، اگر می‌خواهید به‌سوی من بازگردید، اگر شما آن بُت‌هایی را که من از آن‌ها نفرت دارم دور بریزید،

² آن‌وقت شایسته خواهد بود به نام من سوگند یاد کنید. آنگاه، تمام ملّت‌ها از من خواهند خواست تا آن‌ها را برکت دهم، و آن‌ها مرا حمد خواهند گفت.»

³ خداوند به مردم اسرائیل و یهودا می‌گوید: «مزرعه‌های شخم نخوردۀ خود را شخم بزنید؛ بذرهای خود را در میان خارها نپاشید.

⁴ عهد خود را با من، خداوند خویش، نگه ‌دارید و ای مردمان یهودا و اسرائیل، خود را وقف من کنید، وگرنه خشم من به‌خاطر شرارت‌های شما مثل آتش همه‌‌چیز را خواهد سوزاند و هیچ‌وقت خاموش نخواهد شد.»

تهدید حمله به یهودا

⁵ شیپورها را در تمام سرزمین به‌صدا درآورید! با فریاد بلند و به‌طور واضح به مردم یهودا و اورشلیم بگویید به شهرهایی پناه ببرند که بُرج‌وبارویی مستحکم دارند.

⁶ نشانه‌ای به‌طرف صهیون بگذارید! با سرعت به جاهای امن بروید! تأخیر نکنید! خداوند بلا و ویرانی بزرگی از جانب شمال می‌آورد.

⁷ مثل شیری که از مخفیگاهش بیرون می‌آید، ویران‌گر ملّت‌ها عازم حمله‌ است. او می‌آید تا یهودیه را ویران کند. شهرهای یهودیه به مخروبه‌ای تبدیل خواهد شد، و هیچ‌کس در آن‌ها زندگی نخواهد کرد.

⁸ پس پلاس برتن، گریه و شیون کنید، چون هنوز خداوند نسبت به یهودا غضبناک است.

⁹ خداوند گفت: «در‌ آن روز پادشاهان و بزرگان جرأت خود را از دست خواهند داد، و کاهنان حیران و انبیا در تعجّب خواهند بود.»

¹⁰ آنگاه من گفتم: «ای خداوند متعال، تو مردم اورشلیم را کاملاً فریب داده‌ای! تو گفته‌ای صلح خواهد بود، امّا شمشیر بر گلوی آن‌ها است.»

¹¹ زمانی می‌رسد که به مردم اورشلیم گفته خواهد شد که بادی سوزان از طرف بیابان می‌وزد. آن باد ملایمی نخواهد بود که کاه و پوشال را از گندم جدا می‌کند؛

¹² بادی که اکنون به فرمان خداوند می‌وزد، بسیار سخت‌تر است! این خود خداوند است که چنین حکمی دربارۀ قومش صادر کرده است.

محاصرۀ یهودا به‌وسیلهٔ دشمنان

¹³ نگاه کنید، دشمن مانند ابر می‌آید. ارّابه‌های جنگی‌اش مثل گردباد و اسبانش سریع‌تر از عقاب حرکت می‌کنند. ما محکوم به نابودی هستیم.

¹⁴ ای اورشلیم، قلبت را از شرارت پاک‌کن تا نجات یابی. تا به کی می‌خواهی با افکار گناه‌آلود زندگی کنی؟

¹⁵ پیام‌آوران از شهر دان و از کوه‌های اِفرایِم حامل خبرهای بدی هستند.

¹⁶ آن‌ها آمده‌اند تا به ملّت‌ها اخطار دهند و به مردم اورشلیم بگویند که دشمنان از سرزمینی دور می‌آیند. این دشمنان بر ضد شهرهای یهودا فریاد خواهند زد،

¹⁷ و مثل محافظانی که مزرعه‌ای را نگهداری می‌کنند، اورشلیم را محاصره خواهند کرد، زیرا که مردمش بر ضد خداوند شوریده‌اند. خداوند چنین گفته است.

¹⁸ ای یهودا، با نحوۀ زندگی‌ات و کارهایی که مرتکب شده‌ای، تو این بلا را بر سر خودت آورده‌ای. گناه تو، تو را به این روز انداخته و مثل شمشیری به قلب تو فرو رفته است.

اندوه اِرمیا برای قومش

¹⁹ درد! دردی که نمی‌توانم آن‌ را تحمّل کنم! قلبم! قلبم به‌شدّت می‌تپد! نمی‌توانم ساکت بمانم؛ صدای شیپورها و فریادهای جنگ را می‌شنوم.

²⁰ مصیبت‌ها یکی پس از دیگری می‌آیند، و تمام مملکت ویران شده است. چادر‌های ما ناگهان درهم شکسته و پرده‌های آن‌ها پاره‌پاره شده‌اند.

²¹ تا به کی باید شاهد چنین جنگ مهیبی باشم، و تا به کی باید صدای شیپور جنگ را بشنوم؟

²² خداوند می‌گوید: «قوم من احمق‌اند؛ آن‌ها مرا نمی‌شناسند. آن‌ها مثل کودکان احمقی هستند که فهم و شعور ندارند. در ارتکاب شرارت ماهرند، ولی در به‌جا آوردن نیکی قاصر.»

رؤیای اِرمیا از ویرانی آینده

²³ به زمین نگاه کردم، بایر و ویران بود؛ به آسمان نگریستم، ‌در آن نوری نبود.

²⁴ به کو‌ه‌ها نگاه کردم، آن‌ها در لرزش بودند، و تپّه‌ها ازیک‌طرف به طرفی دیگر در نوسان بودند.

²⁵ هیچ انسانی در آنجا نبود؛ حتّی پرندگان هم، از آنجا گریخته بودند.

²⁶ زمین حاصل‌خیز به بیابان، و شهرهای آن به‌خاطر غضب خداوند به ویرانه‌ای تبدیل شده‌اند.

²⁷ خداوند گفته است که تمام زمین بایر خواهد شد ولی آن‌ را کاملاً از بین نخواهد برد.

²⁸ زمین سوگوار و آسمان تیره خواهد شد. خداوند چنین گفته است و فکر خود را عوض نخواهد کرد. او تصمیم خود را گرفته است و از آن برنخواهد گشت.

²⁹ با شنیدن فریاد اسب سواران و تیراندازان همه خواهند گریخت. برخی به جنگل پناه می‌برند و برخی دیگران بر‌ فراز کو‌ه‌ها پنهان می‌شوند. تمام شهرها از جمعیّت خالی خواهند شد و دیگر کسی در آن‌ها زندگی نخواهد کرد.

³⁰ ای اورشلیم، تو محکوم به فنا هستی! چرا جامۀ قرمز می‌پوشی؟ چرا خود را با جواهرات می‌آرایی و سُرمه بر چشمان خود می‌کشی؟ تو خودت را بیهوده زیبا می‌کنی! عشاق تو، تو را طرد کرده‌اند و قصد جان تو را دارند.

³¹ فریادی شنیدم، شبیه فریاد زنی در حال زایمان، زنی که اوّلین بچّه‌اش را به دنیا‌ می‌آورد. این فریاد اورشلیم بود که برای نفس کشیدن تقلّا می‌کرد، و دست خود را بلند کرده می‌گفت: «من محکوم به فنا هستم! آن‌ها برای کشتن من می‌آیند.»